ପୃଷ୍ଠା:Typical selections from Oriya literature.pdf/୩୫୬

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ସଂଶୋଧିତ ହୋଇନାହିଁ
୩୧୮
ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ-ପରିଚୟ

ତିଳକ ଉପରେ କସ୍ତୁରୀ ଗୋରୋଚନା ରଞ୍ଜିଛି ।
ତେରଛାଇଁ ଚାହିଁ ଦେବାରୁ ତରଳାଇ ଦେଉଛି ।
ଥକାହୋଇ ଥୋକେ ରହିଲେ ଥୋକେ ଗଲେ ଗୋଡ଼ାଇ ।
ଥିର ମଦନ ସଂଘାତରେ କାମ ଦେଲେ ଭୁଲାଇ ।
ଦୁଃଖୀଲୋକଙ୍କର ସଙ୍ଖାଳି ସେତ ଦରିଦ୍ର ଧନ ।
ଦଧି ଦୁଖ ସରଖିଆ ଗୋ ତେଣୁ ବଡ଼ ଲାବଣ୍ୟ ।
ଧରଣୀ ମଣ୍ତିଲା ପରାୟେ ହୋଇଛନ୍ତି କି ଉଭା ।
ଧଳା କଳା ବେନି ଭାଇ ଗୋ ଦୁହେଁ ଦୁହିଙ୍କି ଶୋଭା ।
ନାସା ବିନ୍ଧା ଅପ୍ରତିଆଣି ସେ ଗୋ ଯଶୋଦାସୁତ ।
ନ କଲା ଦଇବ ନରେନ୍ଦ୍ର ଘରେ ଏ ପୁଅ ଜାତ ।
ପୁଅ ହୋଇ ଏଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ନାହିଁ କାହାର ଘରେ ।
ପାହିଲା କି ଯୋଗେ ରଜନୀ ଆଜ ମଧୁ ନ‌ଗରେ ।
ଫୁଲରେ ଏହାଙ୍କ ଶରଧା ଫୁଲେ ଦିଶନ୍ତି ତୋରା ।
ସ୍ଫୁରୁଚି କି ବାମ ନୟନ ମୋତେ ଚାହିଁବେ ପରା ।
ବୁଦ୍ଧିବଣାହେଲା ଶୁଣିଣ ଅମୃତ ଜିଣା ବାଣୀ ।
ବସି କେତେକାଳ ଗଢ଼ିଲା ତାକୁ କେଉଁ ବିନ୍ଧାଣୀ ।
ଭଜିବାକୁ ହେଲା ଭଜନମାଳ କଲା ଏରୂପ ।
ଭଜିବ କି ଭକ୍ତଦାସ ତା କ୍ଷୟ କରିବ ପାପ ।
ମନ୍ଦବୁଦ୍ଧି କଲେ ନନ୍ଦ ଗୋ ସେତ ଆମ୍ଭ କରମ ।
ମିଛ ନନ୍ଦପୁଅ ବୋଲନ୍ତି ମଥୁରାରେ ଜନମ ।
ଯଦୁକୁଳ ଚନ୍ଦ୍ର ବୋଲିଣ ସେ ଗୋ ଯଦୁବିହାରୀ ।
ଜାତି ଯଉବନ ଜୀବନ ସବୁ ନେଲା ଆମ୍ଭରି ।
ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ ଗୋ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁକି ତୋରା ।
ରଙ୍ଗେ ନାଚି ଆସୁଛନ୍ତି ଗୋ ଯେହ୍ନେ ଗ‌ଗନେ ତାରା ।
ଲାଜଭୟ ତେଜି କରିବା କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ପୀରତି ।
ଲାଭ ହେଉଥିବ ଆମ୍ଭର ହସୁଥିବା ଗୋ ନିତି ।
ବଳୀନ ଦିଶେ କି ମଳିନ ବାହୁ ଶ୍ରୀଭୁଜ ସ୍ଥଳ ।
ବିନ୍ଧୁଛୁକି ଝସକେତନ ମିଶି ହେଲା ତରଳ ।
ଶ୍ରୀମନ୍ତ ବଡ଼ାଇ ଏ ପୁଅ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଏହାଙ୍କ ଦାସୀ ।
ଶ୍ରୀମୁଖ ଏ ପରା ଦିଶୁଛି କିବା ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଶଶୀ ।
ସର ଲବଣୀ ଗୋଟିକା ଯେ ଖାଇ ନନ୍ଦର ବତ୍ସି ।
ସବୁ ଗୋପୀଙ୍କର ମନ‌କୁ ବଂଶୀସ୍ୱନେ ମୋହୁଛି ।
ସଧୀରେ ପବନ ବ‌ହଇ ସରୁ କଟିମେଖଳା ।
ଶିବ ଡ଼ମରୁ କି କୈଳାସୁଁ ଶ୍ୟାମ ବଦନ କଳା ।