ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି
ପ୍ରହରୀ
ତାକୁ ମୁଁ ପହରା ଦିଏ
ତା ଦେହର ଚାରିପାଖେ ଗାର କାଟି
କଳାଗାର ଧଳାଗାର ଦିନରାତି ଆଠଟି ପ୍ରହର
ସବୁ ଋତୁ ସବୁ ଅନୁଭବ
ଏକତ୍ରିତ କରି ସବୁ ଅଶାନ୍ତ ମୌସୁମୀ
ଏବଂ ଶେଷ ବସନ୍ତର ସମସ୍ତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ
ରହିଥାଏ ଏକାଗ୍ର ମନରେ
ଆଖିରେ ପଲକ ନାହିଁ ମୋ ହାତରେ ଛୁରୀ
ମୁଁ ବସେ ଉଦ୍ଗ୍ରୀବ ହୋଇ
ଆଶଙ୍କାର ନିଝୁମ ପ୍ରହରେ
ଅକସ୍ମାତ ଝଡ ଉଠେ ମେଘର ରଥରେ
କଳାଘୋଡ଼ା ଧଳାଘୋଡ଼ା ଉଚ୍ଚାଟ ହୁଅନ୍ତି
ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ଆକାଶର ଇନ୍ଦ୍ରଜାଲ
ଝଡ଼ର ଡେଣାରେ
ଜଂଗଲର ଚଟାଣରେ ବିଞ୍ଚିଯାଏ ମୁଠା ମୁଠା
ଅବଶେଷ ଶେଷ ଆଲୁଅର
ସବୁ ପୁଣି ଲିଭି ଲିଭି ଯାଏ
କଳାମୁଖା କିଏ ଯାଇ ବାନ୍ଧିଦିଏ
ଆକାଶ ମୁହଁରେ
ମୁଁ ଦେଖେ ଦୁଇଟି ଆଖି
କାହାର ଏ ଆଖି
ପ୍ରଥମ ପୁରୁଷ । ୨୭
