ଏଣେ, ରମ୍ଭର ଯେଉଁ ମଇଁଷି ସ୍ତ୍ରୀ ଯକ୍ଷମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଯାଇ ଶରଣ ପଶିଥିଲା, ସେ ରମ୍ଭର ଚିତା ନିଆଁରେ ଆସି ଝାସ ଦେଲା । ମାତ୍ର ସେ ଝାସ ଦେବାକ୍ଷଣି ସେହି ଚିତା ନିଆଁରୁ ଏକ ଭୟଙ୍କର ଅସୁର ଜାତ ହେଲା । ସେହି ଅସୁର ହେଉଛି ରକ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟ । ସେ ହାତରେ ଖଣ୍ଡା ଧରି ପ୍ରଥମେ ଯକ୍ଷମାନଙ୍କୁ ଆକ୍ରମଣ କଲା । କ୍ରୁଦ୍ଧ ହୋଇ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ମଇଁଷିଙ୍କୁ ମାରିପକାଇଲା । ଇନ୍ଦ୍ର, ରୁଦ୍ର, ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ବାୟୁ ପ୍ରଭୃତି ଦେବଗଣଙ୍କୁ ପରାସ୍ତ କଲା । କେବଳ ରମ୍ଭର ପୁଅ ମହିଷାସୁର ତା’ ଦାଉରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଲା ।
ଏଣେ ଅଗ୍ନିଦେବତାଙ୍କ ପୂର୍ବ ବର ଅନୁସାରେ ମହିଷାସୁର ଅତ୍ୟନ୍ତ ପରାକ୍ରମୀ ହେଲା । ସେ ଅଗ୍ନିଙ୍କ ପରି ତେଜସ୍ୱୀ ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ ଏବଂ ବାୟୁଙ୍କ ପରି ଶକ୍ତିମାନ୍ ହେଲା । ବପୁବଳ ଓ ଯୁଦ୍ଧ କୌଶଳରେ ତାହାର ସମକକ୍ଷ ବୀର କେହି ରହିଲେ ନାହିଁ । ପୁଣି ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କ ବର ମଧ୍ୟ ଥିଲା ଯେ ସେ ତ୍ରିଲୋକ ବିଜୟୀ ହେବ । ତାହାର ସମକକ୍ଷ ବୀର କେହି ରହିବେ ନାହିଁ କି ସେ କାହାରି ହାତରେ ମରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ମଦମତ୍ତ ହୋଇ ବହୁ ଅନର୍ଥ ଘଟାଇଲା । ତାହାର ଭୟରେ ଦେବତାମାନେ ନିଜ ନିଜର ଆସନ ଛାଡ଼ି ପଳାଇଗଲେ । ପୃଥିବୀରେ ଅନ୍ଧାର ଘୋଟିଗଲା । ଚିକ୍ଷୁର, ତାମ୍ର, ଅସିଲୋମ, ବିଡାଳ, ବାଷ୍କଳ, ତ୍ରିନେତ୍ର, କାଳବନ୍ଧକ, ଶୁକ୍ରାଚାର୍ଯ୍ୟ ଆଦି ଅସୁରଙ୍କୁ ବିଭିନ୍ନ ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଇ ସେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ମନରେ ରାଜତ୍ୱ କରିବାରେ ଲାଗିଲା ।
ଥରେ, ସ୍ୱର୍ଗର ସମସ୍ତ ସମ୍ପଦ ଲାଭ କରିବା ଇଚ୍ଛାରେ ସେ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ନିକଟକୁ ଦୂତ ପଠାଇଲା । ଦୂତ ଯାଇ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ କହିଲା, ଯଦି ଭଲ ଗତି ଅଛି, ସ୍ୱର୍ଗର ସମସ୍ତ ସମ୍ପଦ ଆଣି ଆସ ଓ ମହିଷାସୁରର ଶରଣ ପଶ । ତାହା ଶୁଣି ଇନ୍ଦ୍ର କ୍ରୁଦ୍ଧ ହୋଇ ଦୂତକୁ ବାହୁଡ଼ାଇ ଦେଲେ ।
ମାତ୍ର ମହିଷାସୁରର ସେହି ଆସ୍ପର୍ଦ୍ଧାରେ ଇନ୍ଦ୍ର ଭୟଭୀତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ଏକ ସଭା ଡକାଇଲେ । ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ବସି ବିଚାର କଲେ, ବ୍ରହ୍ମା ଓ ଇନ୍ଦ୍ର କୈଳାସକୁ ଯିବେ । ସେଠାରୁ ଶିବଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଯିବେ ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ସବୁକଥା ଜଣାଇବେ ।
ତାହା ହିଁ ହେଲା । ବ୍ରହ୍ମା, ଇନ୍ଦ୍ର ଓ ଶିବ ଯାଇ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ସବୁକଥା ଜଣାଇଲେ । ଦେବତାମାନେ ଯୁଦ୍ଧ ଚାହୁଁଥିବା ଜାଣି ବିଷ୍ଣୁ ସେଥିରେ ସମ୍ମତି ଦେଲେ ।
ଫଳରେ ଦେବତା ଓ ଅସୁରଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭୟଙ୍କର ଯୁଦ୍ଧ ହେଲା । ସେହି ଯୁଦ୍ଧ ପଚାଶ ଦିନ ଧରି ଦିନରାତି ଚାଲିଲା । ପ୍ରଥମେ ମହିଷାସୁର ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଆକ୍ରମଣ କଲା । ମାତ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ବଜ୍ରରେ ତାହାର ଅସ୍ତ୍ରକୁ ଚୂନା କରିଦେଲେ । ଅନ୍ଧକ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଅସ୍ତ୍ର ପ୍ରହାର କଲା । ମାତ୍ର ବିଷ୍ଣୁ
ଆମ ଦେବଦେବୀ . ୨୧