ପୃଷ୍ଠା:Aama Gangadhara.pdf/୭୧

ହଲଇ କଟି, ହଲେ ବାହୁଯୁଗଳ,
ଚିକୁର ନାଚେ ଶୋଭି ମୁଖମଣ୍ଡଳ;
ବଦ୍ଧ ଅଧର ଓଷ୍ଠ ରୁଦ୍ଧ ନିଶ୍ୱାସ,
ଉର ବସନ ନାଚେ ହୋଇ ଉଶ୍ୱାସ ।
ପଛରୁ ଦିଶି ପାଦ ରକତ କାନ୍ତି,
ଜନ୍ମାଉଥାଏ ସ୍ଥଳ-କମଳ ଭ୍ରାନ୍ତି ।
ଲଇଁ ଦଉଡେ କାହିଁ ପାଦପ ତଳେ,
ସଳଖେ ଧାଏଁ ପୁଣି ମୁକତ ସ୍ଥଳେ ।
ପାର୍ଶ୍ୱ ପାଦପ ନବପଲ୍ଲବଗଣ,
କାହିଁ ବା କରୁଥାନ୍ତି ପଦ ଚୁମ୍ବନ ।
କୀଚକ କୃଷ୍ଣା ପଛେ ଥାଏ ଦଉଡ଼ି,
ତା' ଗଳେ ଲାଗିଥାଏ ମୋହ-ଦଉଡ଼ି ।
ସେ ରଜ୍ଜୁ କୃଷ୍ଣା କରେ ସେ ଯଥା ଧାଏଁ
କୀଚକ ପଛେ ପଛେ ଆକୃଷ୍ଟ ଥାଏ ।
ଏ ରୂପେ ହେଉଁ ପ୍ରାୟ ଉଦ୍ୟାନ ପାର,
ଦ୍ରୌପଦୀ ଚକ୍ଷୁ କ୍ରମେ ହେଲା ଅନ୍ଧାର ।
କ୍ରମ ମନ୍ଥର ହୋଇ ଆସିଲା ଗତି,
ଆସିଲା ହ୍ରାସ ହୋଇ ପାଦଶକତି ।
ଦ୍ରୌପଦୀ ଚେଳେ ଉଚ୍ଚ କୀଚକ କର,
ବାଜିଲା ପ୍ରାୟ ହେଲା ଥରକୁ ଥର ।
ଏକାଳେ ଅଧ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ନୟନ ତାର,
ନ ରହି, ରହିଥାଏ ଅଙ୍ଗେ କୃଷ୍ଣାର ।
ପ୍ରକାଣ୍ଡ ତରୁଶାଖା ଏକ ତା ଶିରେ,
ବାଜନ୍ତେ ଘୁଞ୍ଚି ବସିଗଲା ମହୀରେ ।
ଶିର ଆଉଁଶି ଶାଖା ଚାହିଁଲା ବସି,
ଉଠି ଭାଙ୍ଗିଲା ତାକୁ ରୋଷେ ଆକର୍ଷି ।
ଦ୍ରୌପଦୀ ଆସି ଏଣେ ନିଜ ଭବନେ,
ବସିଲେ ଅବସାଦପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନେ ।
ପ୍ଳାବିତ ହେଲା ତନୁ ସ୍ୱେଦ-ନିର୍ଝରେ,
ଅଞ୍ଚଳେ ପୋଛି ବିଞ୍ଚିହେଲେ ସ୍ୱକରେ ।