ନ ପାରନ୍ତି ହୋଇ ପରେ ଆଶ୍ରୟେ ପବିତ୍ର ।
ସତୀତ୍ୱ ରତନ କିନ୍ତୁ ଶୋଭେ ଯା' ହୃଦରେ,
ଦେବଗଣ ସଦା ତାକୁ ତୋଷିଥାନ୍ତି ବରେ ।
ଯମରାଜା ନେଇଥିଲେ ସତ୍ୟବାନ ପ୍ରାଣ,
ସତୀତ୍ୱ ପ୍ରଭାବେ କଲେ ସାବିତ୍ରୀ ଆଦାନ ।
ପତିର ଚରଣ ସତୀ ଜୀବନର ଭେଳା,
ତାହା ଘେନି ଭବ-ପୁଣ୍ୟଜଳେ ତାର ଖେଳା ।
ନ ବାଞ୍ଛଇ ସ୍ୱର୍ଗ ସତୀ ନ ଲୋଡେ଼ ରତନ,
ସକଳ ସମ୍ପଦ ପତିପଦେ ତା' ଯତନ ।
ପତି-ପଦରେଣୁ କଲେ ମସ୍ତକେ ବହନ,
ସହସ୍ର ଜୀବନ ପାପ ହୁଅଇ ଦହନ ।
କୋଟି ତୀର୍ଥ ଦର୍ଶନେ ଯେ ପୁଣ୍ୟ ଥାଏ ଫଳି,
ପତି ପଦସେବା ପୁଣ୍ୟ ତାକୁ ଯାଏ ବଳି ।
ପତି ପ୍ରୀତି ହୁଏ ଯେବେ ହୃଦୟ ମଣ୍ଡନ,
ସକଳ ବିପତ୍ତି ହୁଏ ଜୀବନେ ଖଣ୍ଡନ ।
ପତିପଦ ନ ସେବିଲେ ଯୁବତୀ ଅସତୀ,
ଚିରକାଳ ହୁଏ ତାର ନରକେ ବସତି ।"
ପଦ୍ମିନୀ
(ଚତୁର୍ଥ ସର୍ଗ)
ଚାଲିଲା ବାହିନୀ ବ୍ୟାପି ବହୁଦୂର ପଥ,
ଉଦ୍ଗାରିଲା ଧୂଳି ମହୀ ହୋଇ ପଦାହତ ।
ସେ ଧୂଳିପଟଳ ଉଠି ବ୍ୟାପିଲା ଗଗନ,
ସୁଦୀର୍ଘ ବାହିନୀ ହେଲା ତହିଁରେ ମଗନ ।
ସୁଦୂର ଦିଶିଲା ଯେହ୍ନେ ମହା ଅଜଗର,
ହୋଇଅଛି ଗିରିଗ୍ରାସ-ଆଶେ ଅଗ୍ରସର ।
ବାଦ୍ୟନାଦ ଅଶ୍ୱହ୍ରେଷା ଗଜଘଣ୍ଟି ନାଦ,
ମହା ଗଣ୍ଡଗୋଳେ ମହୀ ଗଣିଲା ପ୍ରମାଦ ।
ଲେଉଟି ଲେଉଟି ଭୁକି ଭୁକି ବାରମ୍ବାର,