ପୃଷ୍ଠା:Aama Gangadhara.pdf/୧୦୯

ଗୋପନେ କରୁ ଏ ମହା ଉପକାର,
ଏହା ସିନା ମହାଜନଙ୍କ ବେଭାର ।
ବାଳଭାନୁଙ୍କର ହେମ ରୁଚିକର,
ହୁଏ ବୋଲି ଜୀବ-ପ୍ରାଣ ସୁଖକର ।
ତୋଷିବା ନିମନ୍ତେ ବିଶ୍ୱ-ଜନ-ପ୍ରାଣ
ସମୂଳେ ଆଦରେ ଦେଉ ତାକୁ ସ୍ଥାନ ।
ହେଉଥାଏ ତାହା ଯେତିକି ପ୍ରଖର,
କରୁଥାଉ ତାକୁ ତେତିକି ଅନ୍ତର ।
ମଧ୍ୟନ୍ଦିନ ରବି ପ୍ରଚଣ୍ଡ କିରଣ
ଅକାତରେ କରି ମସ୍ତକେ ଧାରଣ ।
ଛାୟାବୃତ କରି ରଖୁ ନିଜ ତଳ,
ଦେବାପାଇଁ ଜନେ ଛାୟା ସୁଶୀତଳ ।
ଶୀତେ ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ଚିତ୍ରଭାନୁକର,
କାହାକୁ ସୁଖଦ କା'ର ଦୁଃଖକର ।
ଏଇ ଛାଇ ରଖି ତଳ ଅର୍ଦ୍ଧଧରା,
ଅପର ଅର୍ଦ୍ଧରେ ରଖିଥାଉ ଖରା ।
ଜଗତକୁ ଯେଉଁ ପଦାର୍ଥ ଅସାର,
ନିଜ ପ୍ରାଣ ତୋଷୁ କରି ତା' ଆହାର ।
ସ୍ୱାଦୁ ଫଳ ଦେଇ ତୋଷୁ ପର ପ୍ରାଣ,
ରୋପଣେ ଛେଦନେ ନାହିଁ ଭେଦ ଜ୍ଞାନ ।
କେହି ଯଦି ତୋତେ କରେ ବିଚଳିତ,
ଫଳ ପୁଷ୍ପ ଦାନେ ତୋଷୁ ତାର ଚିତ୍ତ ।
ବୃହତ୍‍କାୟ ହୋଇ ଅତି କ୍ଷୁଦ୍ରାସନ,
ବହୁ ଜନ୍ତୁ ବାସ ତୋର ଅପଘନ ।
ପ୍ରତି ଉପକାରେ ନୋହି ସ୍ପୃହାବାନ,
ପର ଉପକାରେ କରୁ ତନୁଦାନ ।
ସ୍ଥାବର ହୋଇ ତୁ ଭାଗବତ ଧର୍ମ
ଅବଲମ୍ବରେ କରୁ ପୁଣ୍ୟକର୍ମ ।
ତୋ ଧର୍ମେ ଦୀକ୍ଷିତ ହୁଏ ଯଦି ନର,
ଅବଶ୍ୟ ଲଭିବ କୃପା ପ୍ରଭୁଙ୍କର ।