ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ସଂଶୋଧିତ ହୋଇନାହିଁ
ବିଂଶ ଶତାଦ୍ଦୀର ପ୍ରଥମ ଦିନ ବାରବାଟୀ ଦର୍ଶନ
ଆହା ଏବେ ତହିଁ ସ୍ତୂପାକାରେ ମାଟି,
ବିଲୋକି ହୃଦୟ ଯାଏ ସିନା ଫାଟି !
ଥିଲା ଯହିଁ କାଳେ ଗଭୀର ପରିଖା,
ଟେକିଛି କୋମଳ ଶସ୍ୟ ତହିଁ ଶିଖା ।
କାହିଁ ସେ କମାଣ ଅଶନି ଶବଦ,
ଶୁଣି ଯହା ଶତ୍ରୁ ଶ୍ରବଣ ସ୍ତବଧ ।
ବୀରମଜ୍ଜ ତେଜା ବାଜା କାହିଁ ଆଜି?
କାହିଁ ସେ ଅଦ୍ୟମ କରୀ ବାଜିରାଜି ?
ହେ କାଳ ! ତୁମ୍ଭରି ଗର୍ଭେ ସବୁ ଲୀନ,
ଶୁଭଗା ଉତ୍କଳ ଆଜି ଦିନହୀନ ।
ହେ କାଳ ! ତୁମ୍ଭରି ଅଟଳ ଆଦେଶେ,
ଘୋଟିଛି ଦୁର୍ଗତି ଏ ଉତ୍କଳ ଦେଶେ ।
ଆଲୋ ସ୍ରୋତସ୍ୱତୀ ସତୀ ଚିତ୍ରୋତ୍ପଳା !
(ଯା ଘେନି ଉତ୍କଳ ସୁଜଳା ସୁଫଳା ।)
ପିଅଇ ଆପଣା ସୁଧା ସମପୟ,
ବଢାଇଥିଲୁ ଯେ ବୀର ଶୂରଚୟ ।
କିପରି ଦେଖିଲୁ ତାହାଙ୍କ ନିଧନ ?
ଦେଖି ପୁଣି ସତେ ପାଇଲୁ ଜୀବନ ।
ଦେଖିଲୁ କିପରି କହ ସେ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ,
ବାରବାଟୀ ଯେବେ ହେଲା ଶିରାହୀନ ।
କରାଳ କଲ୍ଲୋଳେ କରି ଘୋର ନାଦ,
ରିପୁକୁଳ-ହୃଦେ ଆତଙ୍କ ପ୍ରମାଦ ।
ଜନ୍ନାଇଲୁ ନାହିଁ କିମ୍ପା ଲୋ ଜନନୀ,
ରହିଲା କିପରି ସ୍ଥିର ତୋ ଧମନୀ ?
