Jump to content

ପୃଷ୍ଠା:Aama Debadebi.pdf/୧୭

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି

ଦୁର୍ଗମ ମାୟାରୂପ ଧାରଣ କରି ଯାଇ ନନ୍ଦନ ବନରୁ ଚାରିବେଦଙ୍କୁ ହରଣ କରି ନେଇ ଆସିଲା । ଇନ୍ଦ୍ର ଓ ଅନ୍ୟ ଦେବଗଣ ତାହାକୁ ଧରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ମଧ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇପାରିଲେ ନାହିଁ ।

ଦୁର୍ଗମ ଅସୁର ଚାରିବେଦଙ୍କୁ ହରଣ କରି ନେଇ କୌଣସି ଗୋପନ ସ୍ଥାନରେ ଲୁଚାଇ ରଖିଲା । ଇନ୍ଦ୍ରାଦି ଦେବଗଣ ତାର ପଛେ ପଛେ ଯାଇ ମଧ୍ୟ ତାହା ଜାଣିପାରିଲେ ନାହିଁ ।

ଏଣେ ବେଦ ହରଣ ହୋଇଯିବାରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଆଉ ବେଦମନ୍ତ୍ର ମନେ ପକାଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ । ତ୍ରିସନ୍ଧ୍ୟା ସ୍ନାନ, ହୋମ, ଜପ ଓ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମୋପଚାର ଆଦି ହୋଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । ଫଳରେ ସମସ୍ତ ଧର୍ମକର୍ମ ଲୋପ ପାଇବାକୁ ବସିଲା । ଦେବତାମାନେ ଶକ୍ତିହୀନ ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ । ପୃଥିବୀରେ ଜଳ ବର୍ଷା ହେଲା ନାହିଁ । ଲୋକମାନେ ବହୁ କଷ୍ଟ ପାଇଲେ । ପୁଣି ଦୁର୍ଗମ ଦେବଲୋକ ଆକ୍ରମଣ କରି ଦେବଗଣଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗରୁ ବିତାଡ଼ିତ କରିଦେଲା । ସେମାନେ ଯାଇ ପର୍ବତ ଗୁମ୍ଫାରେ ଲୁଚିଲେ ।

ଏହିପରି ଶହେବର୍ଷ ବିତିବା ବେଳକୁ ପୃଥିବୀ ଧ୍ୱଂସ ପାଇଯିବା ପରି ଅବସ୍ଥା ହେଲା । ତେଣୁ ଦେବତା, ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିମାଳୟ ଯାଇ ମାଆ ଜଗଦମ୍ବିକାଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ । ଦେବଗଣଙ୍କ ସହିତ ଗୁରୁ ବୃହସ୍ପତି ମଧ୍ୟ ଥିଲେ । ସେତେବେଳେ ଜଗଦମ୍ବିକା ମହାଜ୍ୟୋତି ରୂପେ ବିଦ୍ୟମାନ ହୋଇଥିଲେ । ଦେବତା, ବ୍ରାହ୍ମଣ ସମସ୍ତଙ୍କ ପକ୍ଷରୁ ବୃହସ୍ପତି ଦୁଇହାତ ଯୋଡ଼ି ସେହି ମହାଜ୍ୟୋତିସ୍ୱରୂପା ଜଗଦମ୍ବିକାଙ୍କୁ ସ୍ତୁତି କରି କହିଲେ, ହେ ପରମଜ୍ୟୋତିସ୍ୱରୂପା ମାଆ ଜଗଦମ୍ବିକା, ଦୁର୍ଗମାସୁରର ଦୁଷ୍କୃତି ଯୋଗୁଁ ତ୍ରିଲୋକ ନାଶ ଯିବାକୁ ବସିଲାଣି । ଏଣୁ ଆମେ ଆସି ଶରଣ ପଶିଛୁ । ଦୟାକରି ଆମକୁ ଓ ତ୍ରିଲୋକକୁ ଏହି ଘୋର ବିପତ୍ତିରୁ ରକ୍ଷା କରନ୍ତୁ ।

ଇନ୍ଦ୍ର, ବୃହସ୍ପତି ଓ ଅନ୍ୟ ଦେବଗଣ ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ସେହି ମହାଜ୍ୟୋତିଙ୍କୁ ମସ୍ତକ ଅବନତ କରି ପ୍ରଣାମ କଲେ । ଏଥର ସେହି ଜ୍ୟୋତି ମଧ୍ୟରୁ ଏକ ଦିବ୍ୟ ନାରୀମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରକଟ ହେଲେ । ତାଙ୍କର ଚତୁର୍ହସ୍ତରେ ପାଶ, ଆଙ୍କୁଶ, ବରଦ ଓ ଅଭୟ ମୁଦ୍ରା ଶୋଭା ପାଉଥିଲା ।

ସେତେବେଳକୁ ଜଳବୃଷ୍ଟି ନ ହେବାରୁ ନଦନଦୀ ସବୁ ଶୁଖିଯାଇ ଥାଏ । କେଉଁଠି ହେଲେ ଗଛଲତାର ଚିହ୍ନବର୍ଣ୍ଣ ନଥାଏ । ପୃଥିବୀ ମରୁଭୂମି ପରି ଦିଶୁଥାଏ । ଲୋକମାନେ ଖାଇବା ପିଇବାକୁ ନ ପାଇ ଡହଳ ବିକଳ ହେଉଥାଆନ୍ତି । ତାହା ଦେଖି ଦେବୀଙ୍କ ଚକ୍ଷୁ ଲୋତକାପ୍ଲୁତ ହୋଇଗଲା । ତାହାର ପ୍ରଭାବରେ ନଦନଦୀ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲେ । ସେହିଦିନୁ ଦେବୀଙ୍କର ନାଆଁ ହେଲା ଶତାକ୍ଷି । ପୁଣି ଦେବୀ ସେମାନଙ୍କୁ ଶାକ ଓ ଅନ୍ୟ ଖାଦ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ଖାଇବା ପାଇଁ ଦେଲେ । ସେହିଦିନୁ ଦେବୀଙ୍କର ଆଉ ଗୋଟିଏ ନାଆଁ ହେଲା ଶାକମ୍ଭରୀ ।

ଆମ ଦେବଦେବୀ . ୧୭