ତାଙ୍କର ପ୍ରଭାବାନ୍ୱିତ କଣ୍ଠରୁ , ଏହି ଗୀତିକା ବଜ୍ର ନିର୍ଘୋଷ ଅଥଚ ଲୀଳାୟିତ ସ୍ୱରରେ ପ୍ରତିଧ୍ୱନିତ
ହୋଇ ଉଠିଲା । ସମସ୍ତେ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ଆଉ ହତଚକିତ ହୋଇ ଏହା ଶୁଣିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ସମସ୍ତଙ୍କର
ନୟନ ଲୋତକାପ୍ଳୁତ ହୋଇଯାଇଥିଲା ସ୍ତବ୍ଧ ନୀରବତାରେ । କ୍ରମଶଃ ସୁଧାଂଶୁବାଳା ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ନିର୍ବାଚିତ ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୀତିକା ଗାଇବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ ।
"Abide with me, fast falls the even tide
the darkness deepens
Lord with me abide
When other helpers fail and comforts fail
Help of the helpless abide with me."
"ମୋ ପାଖରେ ଆଶ୍ରିତ ହୁଅ । ସଂଧ୍ୟାର ଲହରୀ ତ୍ୱରିତ ଗତିରେ ଭାଙ୍ଗିଭାଙ୍ଗି ଯାଉଛି ।
ଅନ୍ଧାର ଗାଢ଼ ଆଉ ନିବିଡ଼ ହୋଇ ଉଠୁଛି । ହେ ପ୍ରଭୁ ! ମୋର ସମୀପରେ ଅବସ୍ଥାନ
କର । ଯେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ ସାହାଯ୍ୟକାରୀମାନେ ହାରି ଯାଆନ୍ତି ଆଉ ଆରାମଦାୟକ ଶାନ୍ତି
ଅପସୃତ ହୁଏ । ହେ ପ୍ରଭୁ ! ନିଃସହାୟ ଓ ଆଶ୍ରୟହୀନ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କର । ଆଉ
ମୋର ସମୀପରେ ଅବସ୍ଥାନ କର ।
ସୁଧାଂଶୁବାଳାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ୱରମିଳାଇ ମଧୁସୂଦନ ଗାଇଚାଲିଛନ୍ତି ଧର୍ମଗ୍ରନ୍ଥର ପଙ୍କ୍ତିସବୁ, ଅବାରିତ ଭାବରେ ଆହ୍ଲାଦିତ ସ୍ୱର ଲହରୀରେ । ପରବର୍ତ୍ତୀ ପଦ୍ୟାଂଶଟି ସୁଧାଂଶୁବାଳା ଗାଇ ଉଠିଲେ ।
ଅବୋଧ ଶିଶୁପରି ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ମଧୁସୂଦନ କହିଲେ, "ନା ନା", ଶୈଳବାଳା ଉଦ୍ବିଗ୍ନ କଣ୍ଠରେ ପଚାରିଲେ "କଅଣ ହେଲା ?' ମଧୁସୂଦନ ଧୀର ଅଥଚ ଉଦାତ୍ତ କଣ୍ଠରେ କହିଲେ, "ଡେଭିଡ଼ଙ୍କର ଏହି ଦୁଃଖପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୀତିକା କାହିଁକି ? ତାଙ୍କର ଦୁଃଖ ତ ମୋର ନଥିଲା । ପରମ
ପିତା ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଦୟା ମୋ ପ୍ରତି ଅପରିସୀମ" ମଧୁସୂଦନଙ୍କର କଣ୍ଠ ଅତ୍ୟନ୍ତ ହର୍ଷ ଆଉ ଉଲ୍ଲାସରେ
ବିଗଳିତ ହୋଇ ଉଠିଲା ।
ସମୟ ରାତ୍ରି ପ୍ରାୟ ନଅଟା । ଫାଲ୍ଗୁନ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରତିପଦାର ଜହ୍ନ ନିର୍ବାକ ଆଉ ନିସ୍ତବ୍ଧ, ମାତ୍ର ଲହରିତ ଦ୍ୟୁତି ଅକ୍ଷୁଣ୍ଣ । ମଧୁସ୍ମୃତିରେ ପ୍ରାର୍ଥନାର ପୁଲକ । ସାମୂହିକ ଧର୍ମଗ୍ରନ୍ଥର ଆବୃତ୍ତି ପରେ, ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଉପାସନାର ପର୍ଯ୍ୟାୟ । ଶୈଳବାଳାଙ୍କର ଆକୁଳ ଅନୁରୋଧରେ ମଧୁସୂଦନ କେବଳ ଦୁଇ ଚାମଚ ହର୍ଲିିକ୍ସ ଗ୍ରହଣ କରିଛନ୍ତି । ଫିତାଖଟର ଏକ ପାଖରେ ଚନ୍ଦ୍ରକୁମାର ଆଉ
ଅନ୍ୟ ପାଖରେ ସୁଧାଂଶୁବାଳା ଆଣ୍ଠୁମାଡ଼ି ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛନ୍ତି । ଚନ୍ଦ୍ର କୁମାରଙ୍କର ଅଶ୍ରୁ ଛଳଛଳ
ଆକୁଳ ପ୍ରାର୍ଥନା ଦେଖି ମଧୁସୂଦନ କହିଲେ , "ହେ ଚନ୍ଦ୍ର ! ଏହି ଦୁଃସାଧ୍ୟ ପ୍ରାର୍ଥନାରେ ବ୍ରତୀ
ରହିଛ କାହିଁକି ?' ଚନ୍ଦ୍ରକୁମାର ପ୍ରତ୍ତୁ୍ୟତ୍ତରରେ ପ୍ରଶ୍ନକଲେ, "ହେ ଦାଦା ! ଯଦି ଆମର ପ୍ରାର୍ଥନା