ବିଧାୟକ ଏବଂ ଅଶୁ କବି ନିକୁଞ୍ଜ କିଶୋର ଦାସ ଏହି ଗୀତର ପଦକୁ ରଚନା କରୁକରୁ, ତାଙ୍କ
ସହିତ ଯାତ୍ରା କରୁଥିବା ଉଦୀୟମାନ ତରୁଣ ଗାୟକ ନିମାଇଁ ହରିଚନ୍ଦନ ହାର୍ମୋନିୟମ୍ରେ
ତତ୍କାଳ ସୁରଦେଇ ସଂଗୀତଟିଏ ଗାଇଉଠିଲେ, ଯାହା ଶୋଭାଯାତ୍ରାକୁ ବିପୁଳ ପ୍ରାଣବନ୍ତ କରିଥିଲା -
"ସୁମେରୁର ଶୃଙ୍ଗ ପଡ଼ିଲାରେ ଟଳି
ଲୁଚିଗଲା ଅଂଶୁମାଳି ହେ,
ଗମ୍ଭୀରି ଘରର ସୁନାଦୀପ ଆଜି
ଲିଭିଗଲା ଶେଷେ ଜଳି ହେ
ଭାଇ କାନ୍ଦିବା ହେ ସତ- ଫେରି ଆସେ କି ପୁଷ୍ପକ ରଥ ହେ । ୧ା
ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ମଥାମଣି ଆଜି
ହଜି ଯାଇଛି ଅତଳେ ହେ,
ଅରଚନା ଠୁଳ କୋଣାର୍କ ଦେଉଳ,
ଲୋଟି ପଡ଼ୁଛି ଭୂତଳେ ହେ,
ଭାଇ କାନ୍ଦିବା ହେ ସତ- ଫେରି ଆସେ କି ପୁଷ୍ପକ ରଥ ହେ ।୨ା
ଦେଶସାରା ଆଜି ଅଶ୍ରୁ ହାହାକାରେ
ବୁକୁଫଟା ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସେ ହେ
ଅଶ୍ରୁର ଅତୀତ ଏ ଦାରୁଣ ଖେଦ,
ମରମେ ଦିଏ ପରାଶ ହେ ।
ଭାଇ କାନ୍ଦିବା ହେ ସତ- ଫେରି ଆସେ କି ପୁଷ୍ପକ ରଥ ହେ ।୩ା
ଯାଅ ବୀରମଣି ଫୁଲପରାପଥେ
ପୂର୍ଣ ବଇକୁଣ୍ଠ ଧାମେ ହେ
ଦେଶ ଧୂଳି ମାଟି ମନ୍ତୁରି ଯାଇଛି
ଭାଇ କାନ୍ଦିବା ହେ ସତ- ଫେରି ଆସେ କି ପୁଷ୍ପକ ରଥ ହେ ।୪ା"
ସେହି ଗୀତି ସର୍ବତ୍ର ବହିଚାଲିଛି ଏକ ଶିହରଣରେ ସଭିଙ୍କର ପ୍ରାଣ ପିଞ୍ଜରାକୁ ଉଦ୍ବେଳିତ କରି । ସେହି ସଂଗୀତ ହୃଦୟର ତନ୍ତ୍ରୀରେ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା ବିଷାଦର ନିବିଡ଼ ବିହ୍ୱଳତା । ସେହି ଶୋଭାଯାତ୍ରା ଚାଲିଛି ତ୍ୱରିତ ଗତିରେ । ଅବାରିତ ତା'ର ଯାତ୍ରାପଥ । "ତାଙ୍କର ଶବକୁ ଯିଏ ଦେଖିଛି, ସେ ମରିଛନ୍ତି ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ ହୁଏ ନାହିଁ । ସତେ ଯେପରି ପିତାମହ ଭୀଷ୍ମ ଶରଶଯ୍ୟାରେ ଶୋଇ ଇଚ୍ଛାମୃତ୍ୟୁ ବରି ନେଇଛନ୍ତି । ମୁହଁରେ କି ପ୍ରଶାନ୍ତିର ଭାବ । ଆଖି ଦୁଇଟି ବୁଜି ହୋଇ ରହିଛି । ହାତ ଦୁଇଟି ଯୋଡ଼ିହୋଇ ରହିଛି । ସତେଯେପରି କି ମହାଯୋଗୀ ତାଙ୍କର ସର୍ବସ୍ୱ ସେହି