ପୃଷ୍ଠା:Aama Madhusudan.pdf/୩୫

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି

ଆମେମାନେ ଗୋଟେ ଆବଦ୍ଧ ଘୋଡ଼ାଗଡ଼ିରେ ଜଣେ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀଙ୍କର ତତ୍ବାବଧାନରେ ରେଭେନ୍ସା କଲେଜକୁ ଲୋକଲୋଚନର ଅନ୍ତରାଳରେଯାଉ ଆଉ ଫେରୁ ।”- ଏହା ଥିଲା ଓଡ଼ିଶାର ସାଂସ୍କୃତିକ ରାଜଧାନୀ କଟକରେ, ରକ୍ଷଣଶୀଳତାର ତତ୍କାଳୀନ ସ୍ଥିତି । ଏବେ ଚିନ୍ତାକଲେ ଆତଙ୍କରେ ଶିହରିତ ହେବାକୁ ପଡ଼େ ।
ଓଡ଼ିଶାର ଏହିପରି ରକ୍ଷଣଶୀଳ ସମାଜରେ ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଅଗ୍ରଗାମୀ ଚିନ୍ତାଧାରାର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ପ୍ରତିଭାଶାଳୀ ପୁରୁଷ ନଥିଲେ, ଯିଏ କି ନାରୀଶିକ୍ଷାକୁ ଦୟନୀୟ ସ୍ଥିତାବସ୍ଥାରୁ ମୁକ୍ତ କରି, ୧୯୧୦ ବେଳକୁ ପ୍ରଥମ ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ ବାଳିକା ବିଦ୍ୟାଳୟ ଓ ୧୯୧୫ ବେଳକୁ ପ୍ରଥମ ମହିଳା କଲେଜ ସ୍ଥାପନା କରିପାରିଥିଲେ । ପ୍ରାୟ ୧୯୨୬ ବେଳକୁ ଜୋସ୍ନା ଦେଈ ଓ ବୀଣା ଦେଈ ରେଭେନ୍ସା ମହିଳା କଲେଜରୁ ଆଇ.ଏ ପାଶ୍ କରିସାରିଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କର ଡାକ୍ତରୀ ପାଠ (ଏମ୍.ବି.ବି.ଏସ୍) ପଢ଼ିବାପାଇଁ ପ୍ରବଳ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା । ମାତ୍ର ଅର୍ଥ ଓ ସୁଯୋଗ ଅଭାବରୁ ତାହା ସମ୍ଭବପର ହୋଇ ନଥିଲା । ସେମାନେ ନିଜ ପିତାଙ୍କ ସହିତ ମଧୁସୂଦନଙ୍କୁ କଟକସ୍ଥିତ ତାଙ୍କ ବାସଭବନରେ ଭେଟି ଦୁଃଖ ଜଣାଇଲେ । ସେତେବେଳକୁ ପଟଣାରୁ ବିହାର-ଓଡ଼ିଶାର ଶିକ୍ଷାତ୍ରୀ କଟକ ଆସି ମଧୁସୂଦନଙ୍କର ଅତିଥି ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ମଧୁସୂଦନଙ୍କର ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଅନୁରୋଧ କ୍ରମେ ଶିକ୍ଷାମ୍ୟତ୍ରୀ ସେମାନଙ୍କୁ ଦିଲ୍ଲୀର ପ୍ରଖ୍ୟାତ ମହିଳା ମେଡ଼ିକାଲ୍ କଲେଜରେ ଅଧ୍ୟୟନ କରିବାପାଇଁ ଉଚ୍ଚହାରରେ ଶିକ୍ଷା ବୃଦ୍ଧି ସଂଜୁର କରିଥିଲେ । ଫଳରେ ବୀଣା ଦେଈ ଓ ଜ୍ୟୋସ୍ନାଦେଈ ଓଡ଼ିଶାର ପ୍ରଥମ ସ୍ନାତକୋତ୍ତର ମହିଳା ଡାକ୍ତର ରୂପେ ଅଧିଷ୍ଠିତ ହୋଇ ପ୍ରଚୁର ଖାତିର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥିଲେ ।
ଏ ସମୟ ଥିଲା ନାରୀ ଜାତିର ଅଭ୍ୟୁଥାନ ପାଇଁ ମଧୁସୂଦନଙ୍କର ଅକଳ୍ପନୀୟ ଅବଦାନ ।

୩୩୨ ଆମ ମଧୁସୂଦନ