ପୃଷ୍ଠା:Aama Madhusudan.pdf/୯୩

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି

ୱାରସ୍ ଅନୁଷ୍ଠାନରେ । ଆବଶ୍ୟକ ବ୍ୟୟ ବହନ କରୁଥିଲେ ମଧୁବାବୁ । ସବୁଠାରୁ ସମ୍ମାନଜନକ ପୁରସ୍କାର, ସେ ସମୟର କମିଶନର କୃଷ୍ଣଗୋବିନ୍ଦ ଗୁପ୍ତଙ୍କ ନାମରେ ନାମିତ ହୋଇ ଓଡ଼ିଶା ଆର୍ଟ ୱାରସ୍ ତରଫରୁ ପ୍ରଦତ୍ତ ହେଉଥିଲା । ଏହି ପ୍ରାଦେଶିକ ସ୍ପୋର୍ଟସ ଏସୋସିଏସନ୍‌ର ବାର୍ଷିକ ଉତ୍ସବ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହେଉଥିଲା ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ପ୍ରୋତ୍ସାହନରେ ବାରବାଟୀ ପଡ଼ିଆରେ ।
ଏହି ଏସୋସିଏସନ୍ ଥିଲା ସର୍ବପ୍ରଥମ ଓଡ଼ିଶାର କ୍ରୀଡ଼ା ଅନୁଷ୍ଠାନ, ଯାହର କ୍ରମବିକାଶର ଅନ୍ତିମ ଉପଲରେ ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି ଆଜିରସୁବିଶାଳ ବାରବାଟୀ ଷ୍ଟାଡ଼ିୟମ୍ । ଏହି ପଡ଼ିଆଟି ସେ ସମୟରେ ଥିଲା କ୍ରୀଡ଼ାର କେନ୍ଦ୍ର, ଯାହାର ପଶ୍ଚାତରେ ମଧୁସୂଦନଙ୍କର ପ୍ରେରଣା ହିଁ ଥିଲା ମୂଳ ଉତ୍ସ । ହେଲେ ମୂଳ ଉଦ୍ୟୋକ୍ତା ଓ ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା ମଧୁସୂଦନଙ୍କର ଆଦ୍ୟ ନାମଟି ଆଜି ହଜିଯାଇଛି କ୍ରୀଡ଼ାଜଗତର ଇତିବୃତ୍ତରୁ ।
ମଧୁସୂଦନ କଟକ ଜିଲ୍ଲା ବୋର୍ଡ଼ର ଭାଇସ୍‌ ଚେୟାରମ୍ୟାନ୍ ରୂପେ ନିର୍ବାଚିତ ହୋଇଥିଲେ ଓ କଲେକ୍ଟର ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ପାରଦର୍ଶିତାରେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ଜିଲ୍ଲା ବୋର୍ଡ଼ ପରିଚାଳନାର ଦାୟିତ୍ବ ତାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣକରି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ପରିଚାଳନାରୁ ଅପସରି ଯାଇଥିଲେ । ଏହି ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ମଧୁବାବୁ ଜିଲ୍ଲା ବୋର୍ଡ ପରିଚାଳିତ ହାଇସ୍କୁଲଗୁଡିକରେ ବ୍ୟାୟାମ ଶିକ୍ଷାର ବ୍ୟବସ୍ଥାକରି ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ବ୍ୟାୟାମ ଶିକ୍ଷକମାନଙ୍କୁ ନିଯୁକ୍ତି ଦେଇଥିଲେ । ହେଲେ ପ୍ରଶିକ୍ଷିତ ବ୍ୟାୟାମ ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ଅଭାବଯୋଗୁଁ ଜେଲ୍‌ଦଣ୍ଡ ଭୋଗୁଥିବା ବାଳ କଏଦୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତେକଙ୍କୁ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଭାବେ ବାଛି ଜେଲ୍‌ରେ ବ୍ୟାୟାମ ପ୍ରଶିକ୍ଷଣର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଥୁଲେ । ପ୍ରଶିକ୍ଷିତ ଏହି ବାଳ ଅପରାଧୀମାନେ ପରବର୍ତ୍ତୀ କାଳରେ ବ୍ୟାୟାମ ଶିକ୍ଷକ ରୂପେ ନିଯୁକ୍ତ ହୋଇଥିଲେ । ମାନବିକତାର ଆବେଦନରେ ଏହିଭଳି ଉଦାର ଦୃଷ୍ଟିରଂଗୀର ତୁଳନା ନାହିଁ, ଯାହା ଥିଲା ମଧୁସୂଦନଙ୍କର ଏକାନ୍ତ ନିଜସ୍ । ହେଲେ କ୍ରୀଡ଼ା ପ୍ରତି ମଧୁସୂଦନଙ୍କର ଏହି ଅହେତୁକ ଆକର୍ଷଣର ଆରମ୍ଭ କେଉଁଠି ? ରାତ୍ରିରେ ଆହାର ବିବର୍ଜିତ, ଏକାହାରୀ ମଧୁସୁଦନଙ୍କର ଖାଦ୍ୟ ଥିଲା କେତେ ତୋଳା ଓଜନର ଭତ, ଦୁଇ ଫଡ଼ା ବାଇଗଣ ସିଝା ଆଉ ମେଟାଏ ହିଡ଼ମିଚା ଶାଗରଖରଡ଼ା । ମାତ୍ର ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଭୋଜନ କଅଣ ବା ଥିଲା ?
ସେ ଯୁଗର ପାଟଣା ହାଇକୋର୍ଟର ଜଷ୍ଟିସ୍ ଶ୍ରୀ ଏସ୍. ବି. କାଲେ ଆଇ.ସି.ଏସ୍ ସ୍ମୃତିଚାରଣ କରି କହନ୍ତି- ମି ଦାସଙ୍କୁ ମୁଁ ବହୁବାର ଭେଟୁଥିଲି ୧୯୨୧ ସାଲରେ, ବିହାର ଓଡ଼ିଶା ମୁନିପାଲ ବିଲ୍ ପାଇଁ ଗଠିତ ସିଲେକ୍ଟ କମିଟି ଅଧିବେଶନରେ । ସେତେବେଳେ ସେ ସ୍ବାୟତ୍ତ ଶାସନ ବିଭାଗର ଫତ୍ରୀ ଥାଇ ମ୍ୟୁନିଲ ବିଟି ବ୍ୟବସ୍ଥାପକ ସଭାରେ ଉପସ୍ଥାପିତ କରିଥାନ୍ତି ।
"ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଭୋଜନର ବିରତି । ସେତିକି ବେଳେ ଆମେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଭେଟିଲୁ । ମି ଦାସ ତାଙ୍କ ପକେଟରୁ କେତୋଟି ଅଳ୍ପ ଚାଉଳ ଭଜା (ମୁଢ଼ି କିମ୍ବା ହୁଡ଼ମ୍) ନେଇ ପାଟିରେ ପକାଇଲେ । ପଚାରିବାରେ ସେ କହିଲେ, ଏହା ହିଁ ଥିଲା ତାଙ୍କର ସମଗ୍ର ଦିନର ସ୍ମଳ ଆହାର । ସେ ପ୍ରତିଦିନ ଚାରିରୁ ପାଞ୍ଚ ମାଇଲ୍ ଚାଲିବା ସହିତ ଦିନରେ ପନ୍ଦରରୁ ଷୋହଳ ଘଣ୍ଟା କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ । ହଁ, ସେ ଖାଦ୍ୟ ବିଷୟରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ସଚେତନ ଥିଲେ । ଖାଦ୍ୟ ବିଷୟରେ ସଚେତନତା ଆଉ ନିୟମିତ ଚାଲିବା (ବ୍ୟାୟାମ) ସହିତ ପରିଶ୍ରମ ଥିଲା ତାଙ୍କର ସୁଦୀର୍ଘ ଜୀବନର ହେତୁ ।”

୯୪ ଆମ ମଧୁସୂଦନ