ଦେବଗ-ବନ୍ତାମଣି । ବରଙ୍ଗୀ ଉପମା ଭଲ ଯେ । ବଧୂ ରଚନା କଳ୍ପନା ଆନ ନୋହେ, ଏଣୁ କର ମନେ କଲ ଯେ । ୧୯୮ ବାଈ ଉପମାଲୁ ବୋଇଲେ ତୁ ଛୁ । ବଡ଼ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଭାଲୁ ହୋଉଛି । ବହରୁ ଦେହ ଯହିଁ ପାଇଁ କ । ବିଶେଷ ଯୋଗ୍ୟ ? ନୋହୂ ଉତ୍ସକ ସେ । ବିଦ୍ୟୁ ସେ ଧନ୍ୟ ବୋଇଲେ ଯେ । ବସୁଧାବଶୁଦ୍ଧା ଉପମା ଆଘସେ ରୁ ଛୁ ହେଲେହେଁ ତ କଲେ ଯେ । ୨. | ବରପକ୍ଷବ୍ରତା-ଶିରମୁକୁà । ବନଜପଦ ଲୁଲଭ ଦୁର୍ଘଟ । ବିଷ୍ଣୁ ପକ୍କ ଆଗ୍ନି ତାର ଅହଙ୍କା । ବାଳୀ ଦ୍ରୌପଦୀ ମହୋଦର ଲଳା ସେ। ବଲ୍ଲଭଦ୍ରଖ ବୋଳନ୍ତ ଯେ । ବସ୍ତୁର ଏହା ଗତ ଆତ୍ମନନ୍ଦନ କରୁଥିବେ ସେ ତ ନତ ଯେ । ୨୧ । ବଚନ ଦୂତୀର ଶୁଣି ଏମନ୍ତ । ବନମାଳୀ ହୃଦେ ବାଜଲ କୁନ୍ତ । ବୋଇଲେ ସୁଧାରେ ସ୍ନାନ କରଇ । ବଜ୍ର ପ୍ରହାରଲୁ ମୁଣ୍ଡ କ ପାଇଁ ଯେ । ବିଶେଷେ ଆଶାଢରୁଲୁ ଗୋ । ବଚନରଚନେ ବଢ଼ାଇ ବଢ଼ାଇ କାଲୁ କଉଁ ଯଶକୁ ଯେ । ୨୨ । ବୋଇଲ ଦୂଗ, ହେ ନାଗରମଣି । ବଲ୍ଲ-କୁଚ ମହାଧର ଜାଣି । ବକେରୁ-ଫୁଲଶର ନ ଭେଦେ । ବନତା ଦମ୍ ଅଛି ଏଣୁ ହୃଦେ ସେ । ବର ଉପାୟୁ ସଙ୍ଖଳ ହେ । ବାଳାମଣି ହୃଦପଥରକୁ ପାଣି କଲେ ହୋଇବ କୁଶଳ ଯେ । ୨୩ । ବ୍ୟଥା ଏ କଥାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଇ । ବଦା ହୋଇ ଦୂଗ ପୁରେ ଚଳଇ । ବରଜର ଆଭୁରସାଗରେ । ବୃଦ୍ଧି ଉଚ୍ଛନ୍ନ ଲହର ପ୍ରଖରେ ସେ । ବିଶେଷ ଭ୍ରମ ଭଉଁ ର ବୁଡ଼ାଏ ଉଠାଏ ଗଘବ କୁମ୍ଭୀର ଘର ଦଶା ଯେ । ଭକାର ଯେ | ୨୪ | ବହ୍ମାଣ୍ଡେଶ୍ଵର ଯାହା ଅଂଶୁ ଜାର୍ଚ୍ଚ । ଜବଶ ରସରେ ହେଲେ ଏମନ୍ତ । ବଡ଼େ ଦଗଧ-ସୁନା-ପୀତବାନ । ବସ୍ତ୍ୟ ସ୍ବଇଚ୍ଛା ପ୍ରୀତସନ୍ଧାନ ସେ । ୮୭ ବଗ୍ଧର ସାଧବେ ଘେନ ହେ ବଦର୍ଭହାସୀ ରଧାକୃଷ୍ଣ ଭୁବନେ ଯାଉ ଅଭିମନ୍ୟୁ । ଦିନ ହେ । ୨୫ । ବିଦ୍ୟ ୨୦ – ୨ ହେଉଛ୫, ୦, ୨୦ –୪ ନୋହଲ୍ ଘଉଁ କ୪, ୬, ୨୦ ୮୫ ବହୁଷ ଧନ୍ୟ-୫,୦, ସେ, ଛ; ୨୧ – ୨ ଲଳଭ ଦୁର୍ଘଵ କ, ଖ, ୪, ୦: ୨୩ – ୨ ବଲ୍ଲ୩-୫, ୫, ୦, ଜଣି-୫, ୦, ୨୩୮୪ ବଳ ଭା ଦମ୍ଭୋଗ, ଘ, ଚ; ୨୩ – ୫ ଦର ଉପାୟ ସମ୍ଭାଲ-କ, ଖ, ଉପାୟ ଶଙ୍କିଲେ-୫, ୦, (ଅପ) ୨୪ – ୩ ବରଜବର,ଘ, ଚ, ୪, ୦, ୨୪ – ୪ ଛବି ଉତ୍ସର ଲହର ପଖରେ- ଛ, ଝୀ, ପାଠ ମଧ୍ୟ ସମୀଚୀନ ୬ – ୫ କକ୍ଷମ ଭ ମ ଭଉଁର ଗ; ବିଶେଷ ଭ ମ-ଘ, ୯, ୫. ୦; ୨୪ –୭ ଖ୍ରୁ ୨୫ – ୩ ପ୍ରୌଢମୀନ-0; ଅପ;
ଦଶା-କ, ଗାଁ; ଭଦ-୦, ଭର-ଗ, ଘ, ଚ, ୪; ଭଲ୍ଭ କର ୫, ୦;