ଗୋବର ଗୋଟେଇ
ଏଡ଼େବଡ଼ ଉପାସରେ, ଏଣେ ଘର ଖଣ୍ଡି ତ ଓଦା ହୋଇ ଯାଇଥିବ, ମୁଁ ହେଲେ ଥାନ୍ତି- "ଏହା କହି ବାଳିକା କାନ୍ଦିପକାଇଲା । ଶ୍ୟାମବାବୁ ତାକୁ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଲେ ଏବଂ କହିଲେ, ପ୍ରଭୁ ତୋ ବୁଢ଼ୀମାର କିଛି ଅମଙ୍ଗଳ କରିବେ ନାହିଁ ।"
ସହସା ଚତୁର୍ଦିଗ ନିର୍ମଳ ହୋଇଗଲା, ବାଟ ଘାଟ ଏଥର ଦିଶିଗଲା । ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ପର ଷଷ୍ଠୀ ଜହ୍ନ ଆକାଶରେ ଦେଖାଗଲା । ଖରାଦିନଟା- କିଏ ଜାଣିଥିଲା ଏପରି ଦୁର୍ଘଟନା ଆଜି ଘଟିବ ବୋଲି । ଶ୍ୟାମବାବୁ ସେପରି ବୁଝିଥିଲେ ଗସ୍ତକୁ ଯାଇ ନଥାନ୍ତେ, ଯିବାଦ୍ୱାରା ସେ କ'ଣ ଲାଭ କରିଚନ୍ତି, ତାହା ବୁଝିପାରିଲେ । ସେ ପରମାନନ୍ଦଙ୍କୁ ଆଜି ପାଇଚନ୍ତି । ଆଉ କଅଣ ବା ପାଆନ୍ତେ ?
ଏଥର ଚନ୍ଦ୍ରକିରଣରେ ଉଭୟେ ବାହାରକୁ ବାହାରିଲେ । ସୁଲୁ ସୁଲୁ ପବନ ବୋହୁଥିଲା । ଯେମାକୁ ପଚାରିଲେ- ଯେମା ! ତୁ ମୋତେ ତମ ଘରକୁ ନେବୁ? ମୋତେ ଟିକିଏ ଆଶ୍ରା ଦେବ ରହିବାକୁ ?"
ଯେମା ଦଶ ବରଷର ବାଳିକା । ସେ ଚନ୍ଦ୍ର ପକ୍ଷରେ ଦେଖିଲା ଏ ଜଣେ ବଡ଼ଲୋକ- କୋଟପେଣ୍ଟୁଲନ ପିନ୍ଧିଚନ୍ତି । ତହୁଁ ମୁହଁ ତଳକୁ ପୋତି କହିଲା- "ବାବୁ ! ଆମେ ତ ଗରିବ, ଏତେବଡ଼ କଥା କଣ କହି ପାରିବି- ତୁମେ ବଡ଼ଲୋକ, ମୁଁ ପରା ଗୋବରଗୋଟେଇ । ସେପରି ଭାଗ୍ୟ ଥିଲେ ସିନା ତମେ ଆମ ଘରକୁ ଯିବ । ଆମ ଘରକୁ ନ ଗଲେ ଗାଁରେ ପଧାନ ଘର ଆଖଡ଼ା ଘରେ ତମକୁ ଥାନ ଦବାକୁ କହିଦବୁଁ ।"
"ମୁଁ ବଡ଼ଲୋକ ବୋଲି ତମକୁ କିଏ କହିଲା ଯେମା ?"
"ତମର ବେଶ- ତମ ମୁଣ୍ଡର ଟୋପି ।"
"ଏଇଥିରୁ କଣ ତମେ ମତେ ବଡ଼ଲୋକ ବୁଝିଲ ?"
