ପୃଷ୍ଠା:Gobar Gotei (C Mohapatra, 1930).pdf/୧୩

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି

ଗୋବର ଗୋଟେଇ

"ହଁ ବାବୁ ! ମୋ ଭାଇ ପରା ଏମିତି ବଡ଼ଲୋକ ହୋଇଥିଲା । ମୋତେ ସେତେବେଳକୁ ପାଞ୍ଚବର୍ଷ । ମୋର ବାପା ସେହିବର୍ଷ ମରିଗଲେ । ସେ ଇସ୍କୁଲ ମାଷ୍ଟର ଥିଲେ । ତାଙ୍କ ପୁଅ ଥାନାରେ ଦାରୁଗା ହୋଇଥିଲା; ଦାରୁଗା ହେବାର ଛମାସ ହୋଇ ନାହିଁ, ତାର ହେଲା କଣ ଗୋଟାଏ ରୋଗ, ସେଥିରେ ସେ ମରିଗଲା, ତା' ଚିନ୍ତାରେ ମୋର ମା ମରିଗଲା । ଆଉ ବାକିରେ ରହିଲା ବଢ଼ୀମା, ଆଉ ମୁଁ ଅଲକ୍ଷଣୀ । ଆମେ ଭାଇ ମରିବାର ତିନିବର୍ଷ ଯାଏ ବେଶ୍ ସୁଖରେ ଖାଇପିଇ ଥିଲୁଁ । ଦିନେ ଚୋର ଆମ ଘରେ ପଶି ଆମର ସମସ୍ତ ଚିଜବସ୍ତ ଉଠାଇ ଘେନିଗଲେ । ସେହିଦିନୁ ଆମର ଏହି ଦଶା । ମା'ସୂତାକାଟେ ଯେ ସେଥିରୁ ଦୁଇ ପଇସା ପାଉଁ, ଆଉ ମୁଁ ଦାଣ୍ଡରୁ ଗୋବର ଗୋଟେଇ ଆଣି ଘଷିପାରେ । ତାକୁ ବିକିବାରୁ ସେଥିରେ ଦିପଇସା ମିଳେ । ଯାହା ବିଲରୁ ଆମର ଧାନ ମିଳେ ସେଥିରେ ଚାରିମାସ ସରୁଖୁରୁରେ କଟିଯାଏ- ବାକି ଚାରିମାସ କଷ୍ଟ । ମା' ମୋତେ ଖୁଆଇ ନିଜେ ନ ଖାଇ ଉପାସ ଭୋକରେ ରହନ୍ତି । କାହାକୁ କିଛି କ‌ହନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ କିଛି ଛୋଟ ଘରର ଝିଅ ବୋହୂ ନ ଥିଲେ । ତାଙ୍କ ବାପା ଘର ତାଙ୍କ ନିଜ ଘରର ଅଚଳାଚଳ ସମ୍ପତ୍ତି ଥିଲା । ତାହା ଏବେ ଚୋର ତସ୍କର ଘରେ । ଘରୁ ବାହାରିଲେ ଦାଣ୍ଡରେ ଲୋକେ କଣ ବୋଲିବେ ବୋଲି ସେ ପଦାକୁ ମୁହଁ ଦେଖାନ୍ତି ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ଏବେ ୮୦ ଉପରେ ବୟସ ହେବ । ଆହା ମାବୁଢ଼ୀ ମୋପାଇଁ କେତେ କଷ୍ଟ ସ‌ହନ୍ତି !"

ବାଳିକାର କଥାବାର୍ତ୍ତାରୁ ବୁଝିଲେ, ଏ ବାଳିକା ଭଦ୍ର ବଂଶୀୟା- ପୁଣି ଶିକ୍ଷିତା । ବ‌ହିପତ୍ର ସମ୍ଭବତଃ ପଢ଼ିଚି । ବୃଦ୍ଧାର ଏଇଟି ପ୍ରାଣସମ୍ବଳ ହୋଇଥିବ । ଘୋର ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ମଧ୍ୟରେ ଏ ଏପରି ସମସ୍ତ ବିଷୟ ଅନୁଭବ କରିଚି, ଯାହା ବ୍ୟକ୍ତ କରିବାକୁ ତାକୁ ଆଦୌ ଅସୁବିଧା ହେଉ ନାହିଁ । କିମ୍ବା ଅଟକୁ ନାହିଁ । ତାକୁ ଏଥର କ‌ହିଲେ- "ଆଚ୍ଛା, ଯେମା, ଚାଲ ତମ ଘରକୁ ଯିବା । ମୁଁ ବଡ଼ଲୋକ ନୁହେଁ; ମୋର