Jump to content

ପୃଷ୍ଠା:Gobar Gotei (C Mohapatra, 1930).pdf/୨୬

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି

ଗୋବର ଗୋଟେଇ

ଏଣେ ଗଫ ସଫ ହେଉ ଥାଏ, ତେଣେ ବୁଢ଼ୀ ଶ୍ୟାମ‌ବାବୁ ଶୋଇବା ପାଇଁ ଖଟ ସଜାଡ଼ୁ ଥାନ୍ତି । ଖଣ୍ଡିଏ କେଉଁ କାଳର ଧୋତଡ଼ି ଖଟ ଥିଲା, "ସେ ତାକୁ ଦଉଡ଼ି ବାନ୍ଧି ଠିକଣା କରୁଥାନ୍ତି । ଶ୍ୟାମ‌ବାବୁ ପଚାରିଲେ- ମା, ସେଟା କଣ କରିବ ?"

"ବାବା, ତୁ ଆଉ କେଉଁଠି ଶୋଇବୁ ? ଘରଦ୍ୱାର ତ' ଚାରିଆଡ଼ ତିନ୍ତି ଯାଇଚି- ଆମର ସବୁଦିନର ଅଭ୍ୟାସ, ଶୋଇ ପଡ଼ିବୁଁ, ଆଉ ତୁ ତ ତଳେ ଶୋଇ ପାରିବୁ ନାହିଁ । ଏଟା ଛିଡ଼ିବ ନାହିଁ ଯେ- ମୁଁ ଦଉଚି ତିଆର କରି ।"

"ମା, ବାୟାଣୀ ହେଲ, ମୁଁ କଣ ଏଡ଼େ ଦେବତା ? ଦଶ ବର୍ଷର ସୁକୋମଳ ଶିଶୁ ଶୋଇବ ଓଦାରେ, ଭୂଇଁରେ, ମୁଁ ଶୋଇବି ଖଟରେ ? ୮୦ ବର୍ଷର ବୃଦ୍ଧା ଶୋଇବେ ବରଷା ପାଣିରେ- ମୁଁ ଶୋଇବି ଖଟରେ ? ନା ମା, ତା ହେବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଭୂଇଁରେ ଶୋଇବା ।"

ବୁଢ଼ୀଙ୍କର ଜବାବ ଦେବାକୁ କିଛି ମାତ୍ର କଥା ଦିଶିଲା ନାହିଁ । ସେ ଭାତ ଦେଖିବାକୁ ଘରକୁ ଚାଲିଗଲେ ।

ବାବାଝିଅ ଖାଇସାରି ହାତ ଧୋଇ ପକାଇଲେ । ଆଉ ପୁଣି ଯାଇ ତାଙ୍କ ଜାଗାରେ ବସି କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲେ । ମଣି ତା ପିଲାଦିନର ଶ‌ହଶ‌ହ କଥା କ‌ହିଗଲା । ଶ୍ୟାମ‌ ବାବୁ ସବୁ କାନ ଡେରି ଶୁଣିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

ଯଥା ସମୟରେ ଭାତ ବଢ଼ା ହେଲା । ବାପଝିଅ ବସିଲେ ଗୋଟିଏ ପତରରେ, ଆଉ ବୁଢ଼ୀ ବସିଲେ ଗୋଟିଏ ପତରରେ । ବୁଢ଼ୀ ବସୁ ନଥିଲେ, ମାତ୍ର ଶ୍ୟାମ‌ବାବୁ ବାଧ୍ୟ କରି ବସାଇଲେ । ତରକାରୀ ଭିତରେ ଶାଗ ଖରଡ଼ା, କଦଳୀ ଭଜା, ଆଉ ପରିବାର ବେଶର । ଏହି ଗରିବର