ପୃଷ୍ଠା:Gobar Gotei (C Mohapatra, 1930).pdf/୨୮

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି

ଗୋବର ଗୋଟେଇ

ପ୍ରଚରି ଥିବ- ଯେତେଦିନଯାଏ ଏହି ନରରାକ୍ଷସଦଳ ମାନବର- ମାନବତ୍ୱ ଦେବତ୍ୱ ହରଣ କରିବା ପାଇଁ ଖଡ୍ଗ ହସ୍ତରେ ଲୋକଜିହ୍ୱା ବିସ୍ତାର କରି ରହି ଥିବେ- ଯେତେ ଦିନ ଯାଏ ଏହି ପାଷଣ୍ଡ ବଳୀର ଉଗ୍ର ତରବାରୀ ସରଳ ଶାନ୍ତ ପ୍ରାଣୀକୁ ଛିନ୍ନ ବିଛିନ୍ନ କରୁଥିବ- ଯେତେଦିନ ଯାଏ ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରୁ ରକ୍ତଲେଖା ନ ଲିଭିବ- ଧନୀ ଦରିଦ୍ର ସମାନ ନ ହେବ- ରାଜା ପ୍ରଜା ଏ ଆସନାରେ ନ ବସିବେ- ସମ୍ରାଟ ସାମନ୍ତ ଏକ ସଙ୍ଗେ ଭୋଜନ ନ କରିବେ- ଚଣ୍ଡାଳ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହାତ ଧରା ଧରି ନ ହେବେ, ତେତେଦିନ ଯାଏ ଏହି ଦେଶ- ଏହି ଜାତି ନିଶ୍ଚୟ ନିର୍ବଳ ଅନୁନ୍ନତ- ଦୁଃଖଗ୍ରସ୍ତ- ଥିବ- ଥିବ- ଥିବ । ଜଗତରେ ଗୋଟାଏ ଜାତି ଆଜି ଯାହା ଦେଖାଇ ଦେଇଚି ତାହା ଅନୁକରଣ କରିବାକୁ ମାନବର ମନ ଯଦି ପ୍ରବଳ ଆକାଙ୍କ୍ଷାରେ ଆକାଙ୍କ୍ଷିତ ନ ହୁଏ, ତେବେ ଉପାୟ କଣ ? ହାୟ ଭଗବାନ, କେବେ ଏ ଲାଭିତର ସେହି 'ବସୁ ଧୈବ କୁଟୁମ୍ବକଂ' ରୀତି ରକ୍ଷା କରିବ ? ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ ଗାଇବ "ଶୁଣନ୍ତୁ ବିଶ୍ୱେ ଅସ୍ଥତସ୍ୟ ପୁତ୍ରା ।"

ତାଙ୍କ ମନରେ ଆସିଲା ହେବ ହେବ ହେବ- ବର୍ତ୍ତମାନ ଜାତିର-ସମାଜର-ଜଗତର ଉତ୍‌ଥାନ ଚିତ୍ର ତାଙ୍କ ଆଖି ଆଗରେ ଉଭାସିଉଠିଲା । ପ୍ରାଣରେ କଳ୍ପନା ରାଇଜର ତରୁଣ ଅରୁଣ ବରଣର ସ୍ନିଗ୍ଧ ଜ୍ୟୋତିରେ ସେ ଉଜ୍ୱଳ ହୋଇ ଉଠିଲେ ।

+ + + +

ସକାଳୁ ଉଠି ଦେଖିଲେ, ତାଙ୍କର ଲୁଗାପଟା ଗୁଡ଼ିକ ଶୁଖିଲା ଅବସ୍ଥାରେ ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ସଜ୍ଜିତ ହୋଇ ରହିଅଛି । ବୃଦ୍ଧାଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟକୁ ଶତ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଇ ସେଗୁଡ଼ିକ ପିନ୍ଧି ଡିପୋଟି ବେଶରେ ଶ୍ୟାମ‌ବାବୁ