ହରାମ୍ ବୋଲି ଧରା ପଡ଼ି ନାହିଁ । ତାର ସରଳ ବ୍ୟବହାର ସରୋଜକୁ ବଡ଼ ଭଲ ଲାଗେ ।
ଦାସିଆ ଆଜିକାଲି ଏତେବଡ଼ ଘରର ମାଲିକ । ମନ୍ଦାକିନୀ ମରିଯିବା ଦିନଠୁ ତାର ମନ ସଦାବେଳେ ବିଷାଦଭରା ଥିଲା । ଯେଉଁ ଦିନୁଁ ମଣି ଘରକୁ ଅଇଲା ସେହିଦିନୁଁ ସେ ତାକୁ ନେଇ ଆନନ୍ଦରେ ଚଳି ଯାଉଥିଲା, ମାତ୍ର ବାବୁ ତାକୁ ବେଶୀଦିନ ଘରେ ରଖିଦେଲେ ନାହିଁ । ମୋଟେ ଚାରିଟି ମାସ ଘରେ ରଖି ତାକୁ ମିଶନ ଇସ୍କୁଲ ବୋର୍ଡ଼ିଂକୁ ପଠାଇ ଦେଲେ । ଆଜି ସରୋଜକୁ ଦେଖି ତାର ପାଦ ତଳେ ପଡ଼ୁନାହିଁ, ଦାସୀଆର ଆଉ କେହି ନ ଥିଲା, ତାର ସ୍ତ୍ରୀ ଅସନ୍ତାନ ହୋଇ ବହୁଦିନୁ ମରିଯାଇଚି; ସେ ଏକା, ସେଥିପାଇଁ ତାର ସରୋଜ ପ୍ରତି ବଡ଼ ମାୟାମମତା । ତା ସାଆନ୍ତାଣୀ ମଲା ଦିନୁଁ ସେ ସରୋଜକୁ କୋଡ଼ରେ କାହରେ କରି ଏତେବଡ଼ କରିଚି । ସେ ତ ଆନନ୍ଦ ନ ହେବ, ଆଉ କିଏ ହେବ ?
"ଭଲ ଅଛୁ ଦାସିଆ ?"
ଆଜ୍ଞା- ହଜୁର, ଭଲ ଅଛି କହି ଦାସିଆ ପିଲାବାବୁଙ୍କୁ ଦେଖି ହସି ପକେଇଲା । ଆଉ ଝଟ୍କିନା ଗୋଟିଏ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି ପକାଇଲା । ଉଠିପଡ଼ି ଦେଖିଲା, ସେଥର ଯେଉଁ ନୂଆବାବୁ ଆସିଥିଲେ ସେ ଆସିଚନ୍ତି, ସେଠୁ ତାଙ୍କୁ "ଓଳିକି ଓଳିକି ନୂଆ ବାବୁ" କହି ମୁଣ୍ଡିଆ ଟିଏ ମାରି ଉଠିଲା । ବିନୋଦ ଦରହସା ଦେଇ ଦୀର୍ଘାୟୁରସ୍ତୁ ବୋଲି ଗୋଟିଏ କଲ୍ୟାଣ କରି କହିଲା- "ଦେଖିଲୁ, ଦାସିଆ- ଏ ପିଲା ବାବୁ ତତେ ସୁଖ ପାଉ ନାହାନ୍ତି- ସୁଖ ପାଉଥିଲେ କଲ୍ୟାଣ କରି ନଥାନ୍ତେ- ?
ଦାସିଆ କହିଲା- "ହଜୁର ତ ତାଙ୍କର ସଖା । କୃଷ୍ଣ କଣ, ଅର୍ଜୁନ କଣ, ଯେ ହେଲେ କଲ୍ୟାଣ ଦେଲେ ଗଲା । ପିଲା ବାବୁ ତ କୃଷ୍ଣ ତମେ ତ ଅର୍ଜୁନ । ରକ୍ମଣୀଟିଏ ହେଲେ ତ ଘର ଉଛୁଳନ୍ତା ।"
