ପୃଷ୍ଠା:Gobar Gotei (C Mohapatra, 1930).pdf/୯୬

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି

ଗୋବର ଗୋଟେଇ

ଦେଖିଲା । ମଣି ପାଇଁ ବର ସଂବନ୍ଧ କରି ଆନନ୍ଦରେ ଫେରିଲା । ମଣିପାଇଁ କେତେକ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ଜିନିଷ କିଣିଲା, ଆଉ ଶୁଣିଥିଲା ତାର ପିଉସୀ ଝିଅ ଭଉଣୀ ଆସଚି- ସେଥିପାଇଁ ଏଣୁ ତେଣୁ କିଛି କିଣି ଘରକୁ ଅଇଲା ।

ମଟରକାରଟା ତା ସ‌ହିତ ରହିଥିଲା । ସକାଳେ ଟେଲିଗ୍ରାମ ପାଇ ମଣିର ଆନନ୍ଦ ଆସି ଥିଲା । ସେ ଛନ ଛନ ହେଉଥିଲା ଭାଇକୁ କେତେ ବେଳେ ଦେଖିବ- ମାତ୍ର ପିଉସୀଙ୍କ ସ୍ନେହସ୍ପର୍ଶରେ ତାର ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଲା । ତାକୁ ଯେ "ଅସତୀ- **** ପ୍ରଭୃତି ଗାଳି ଦେଲେ ତାର ମନରେ ତାହାହିଁ ବେଶୀ ଭେଦିଲା । ତେବେ ସେ କଣ ଏହିପରି ? ଜୀବନଟାକୁ ଏହି ପାପ ମଧ୍ୟରେ ଜୀବନ୍ତ ରଖିବାର ପ୍ରୟୋଜନ କଣ ? ଭାବିଲା ନଷ୍ଟ କରିଦେବ, ମାତ୍ର ପୁଣି ଭାବିଲା ନା- ଏହା ଯେ ଜଣକ ପାଇଁ ଉତ୍ସର୍ଗୀକୃତ । ତାହାର ହୃଦୟରେ ଆକାଶ ପାତାଳ ଚିନ୍ତା ଅଇଲା । ଅଭିମାନରେ, କୋହରେ ତାର ଛାତି ଫାଟିଗଲା ପରି ଲାଗିଲା । ତାର ମନ ହେଲା, ଏହିକ୍ଷଣି ସେ ମରିଗଲେ କ୍ଷତି କଣ ହୁଅନ୍ତା ? ସରୋଜ ତ ତାର ପିଉସୀକୁ ଧରି ଗୋଟିଏ ବିବାହ ହୋଇ ମହାସୁଖରେ ରହନ୍ତା, ଆଉ କଣ ? ମାତ୍ର ପୁଣି କିଏ ଯେପରି ତାକୁ ନାହିଁ କଲା, "ନା- ସେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା ନିତାନ୍ତ ଗୁଢ଼ପାପ । ଅନ୍ଧକାର ପରେ ଆଲୋକ ଅଛି; ସ‌ହିଯାଅ କୁମାରି, ସ‌ହିଯାଅ । ତୁମର ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ତୁମଙ୍କୁ ଏହି ପାଷଣ୍ଡ ହୀନ ଅବିବେକିନୀ କେହି 'ଅସତୀ' କ‌ହିଲା ବୋଲି ତୁମେ ବିଚଳିତ ହୁଅନା । ମା ଜାଣିଥାଅ- ତୁମର ଆତ୍ମ‌‌ପ୍ରତ୍ୟୟ ଯେବେ ତୁମଙ୍କୁ ପାପୀ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ ଦେଉ ନାହିଁ, ତେବେ ତୁମେ ଅପର କାହାର କେଉଁ ହୀନ ଅମନୁଷ୍ୟର କଥାରେ ନିଜକୁ ପାପୀ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ କର ନାହିଁ ।"

ମନରେ କେତେ ଭାବ ଆସିଲା । ମାତ୍ର ଆଖିର ଲୁହଧାର କୋମଳ ବଦନର ଆକର୍ଣ୍ଣବିଶ୍ରାନ୍ତ ଚକ୍ଷୁରୁ ବନ୍ଦ ହେଲା ନାହିଁ । ଖାଇବାକୁ ଚାକର