ବାପା ବଞ୍ଚିଥିବାର ଖବର ଧୀରେ ଧୀରେ ବ୍ରହ୍ମପୁରା, ଖପ୍ରାଖୋଲ, ମଣ୍ଡଳ, ଦେଓଗାଁ, ସାଗରପାଲି, ସଙ୍କିର୍ଡା, ବଲାଙ୍ଗିର, ପାଟଣାଗଡ଼, ନାଂଦୁପଲ୍ଳୀ, ପିପିର୍ଡା ଏପରି ଦଶଖଣ୍ଡ ଗାଁରେ ରହୁଥିବା କାକା କାକୀ, ମଉସା ମାଉସୀ, ମାମୁଁ ମାଇଁ, ଶ୍ୱଶୂର ଦେଢ଼ଶୂର, ଶଳାଶାଳୀମାନଙ୍କ ଘରକୁ ବ୍ୟାପୀଗଲା । ସମସ୍ତେ ଭାବୁଥିଲେ ବାପା ମୃତ ଓ ମା କାହିଁକି ବିଧବା ହେଉ ନାହାନ୍ତି କହି ତାଙ୍କୁ ଶାରୀରିକ ଓ ମାନସିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଉଥିଲେ । ମା’ ଆମିଷ ଖାଇବା ଛାଡ଼ିଥିଲେ ସିନା, ମାତ୍ର ଚୁଡ଼ି ସିନ୍ଦୂର ସବୁବେଳେ ପିନ୍ଧୁଥିଲେ । ବାପା ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଥିବାର ଖବର ମଝିରେ ଏକ ବର୍ଷ ପାଖାପାଖି ଏ ଖଣ୍ଡମଣ୍ଡଳରେ ବିଶ୍ୱାସର ସହିତ ବ୍ୟାପୀଲା । ମାତ୍ର ମା’ ଥିଲେ ନିର୍ବିକାର । କାହାକୁ କିଛି କହୁ ନ ଥିଲେ । କାହାରି କଥା ବି ମାନୁ ନ ଥିଲେ । କାହାରି ପ୍ରସ୍ତାବ ବା ମତାମତକୁ ସ୍ୱୀକାର କରୁ ନ ଥିଲେ । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ବର୍ଷାଧିକକାଳ ଗୁଡ଼ାଏ ଅସଭ୍ୟ ବିଶେଷଣର ବୋଝ ବୋହିବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା । କେହି କହୁଥିଲେ ‘ଦାରୀ’, କେହି କହିଲେ ‘ବିଟାଂଗୀ’, କେହି କହିଲେ ବଡ଼ବାପାଙ୍କ ‘ରକ୍ଷିତା’ । ମା’ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଲୁହ ଓ କୋହ ମଧ୍ୟରେ ସବୁ ବିଶେଷଣକୁ ଗରଳ ପରି ପିଉଥିଲେ ଓ ଚୁଡ଼ି ସିନ୍ଦୂର ପିନ୍ଧି ନିରବରେ ରହୁଥିଲେ । ବାପା ପିଲାଦିନରୁ ମା'ଙ୍କୁ ବିବାହ କରିଥିଲେ । ବାହା ହେବାର ସାତ ବର୍ଷ ପରେ ମା'ଙ୍କୁ ପନ୍ଦର ପୁରିଲା ବେଳକୁ ବ୍ରହ୍ମପୁରାରେ ବନ୍ଦାପନା କରି ସାଗରପାଲି ଗ୍ରାମକୁ ଆଣିଲେ । ବିରାଟ ବପୁ, ଅସୀମ ସାହସ ଓ ବଳିଆର ଭୁଜର ଅଧିକାରୀ ଥିଲେ ବାପା । ତାଙ୍କୁ ଚିଠିପତ୍ର ନିଆଅଣା କରିବା ପାଇଁ ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ଘୋଡ଼ାଟିଏ ମିଳିଥିଲା । ନିଜ ପାଇଁ ଦରମାଥିଲା ଦୁଇ ଟଙ୍କା ଓ ଘୋଡ଼ା ପାଇଁ ଦରମା ଥିଲା ଏକ ଟଙ୍କା । ସମୁଦାୟ ସେ ତିନି ଟଙ୍କା ପାଉଥିଲେ ମାସକୁ । ସ୍ଥାନୀୟ ପୁଲିସ ଲାଇନରେ ଏକ ବଖରିଆ କ୍ୱାର୍ଟରଟିଏ ମଧ୍ୟ ପାଇଥିଲେ । ଥରେ ଥରେ ବଲାଙ୍ଗିରରୁ ପାଟଣାଗଡ଼ ବା ଟିଟିଲାଗଡ଼କୁ ଚିଠିପତ୍ର ନେବା ଆଣିବା ବେଳକୁ ମା'ଙ୍କୁ ବି ସାଙ୍ଗରେ ନେଉଥିଲେ ଘୋଡ଼ା ପିଠିରେ । ମା'ଙ୍କ କୁଆଡ଼େ ନ ଯିବାର ପ୍ରତିବାଦ ତାଙ୍କ ଆଗରେ କାମ କରୁ ନ ଥିଲା । ମା'ଙ୍କୁ ଟେକି ନେଇ ଘୋଡ଼ା ପିଠିରେ ବସାଇ ଝପଟାଇ ଦେଉଥିଲେ । ତାଙ୍କର ଉଁ କି ଚୁଁ କରିବାର ଚାରା ନ ଥିଲା । ସହରରେ, ଗାଁ ଓ ଜଙ୍ଗଲରେ ନାରୀ ପୁରୁଷ, ଗାଈ ବଳଦ, ବାଘ ଭାଲୁ ସମସ୍ତେ ରାସ୍ତା ଛାଡ଼ି ଦେଉଥିଲେ । ସହରରେ ନାରୀମାନେ କବାଟ ଫାଙ୍କରୁ ଓ ପୁରୁଷମାନେ ରାସ୍ତା କଡ଼ରୁ ଡିମା ଡିମା ଆଖି କରି ଦେଖୁଥିଲେ । ‘ରାଜାରାଣୀ ବାହାରିଲେ’ ବୋଲି କଥା ହେଉଥିଲେ । ତିନି ଚାରି ଦିନ ପରେ ଘରକୁ ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଲୋକେ ଦେଖୁଥିଲେ ଘୋଡ଼ାର ପିଠି ଭର୍ତି ଫଳ ଓ ପରିବା ଏବଂ ମା'ଙ୍କ ଦେହ ଭର୍ତି ମଖମଲି ଫୁଲ । ଲୋକେ ବି କହିଲେ ‘ଫୁଲବାଲୀ’ । ମା’ କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ହସୁ ନ ଥିଲେ । ଅଥଚ ବାପାଙ୍କ ସବୁବେଳର ହସ ଥିଲା ବଦମାସୀର ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଉପରେ ଝାମ୍ପି ପଡ଼ିବା ପରି ଉଗ୍ର ହସ । ଥରେ ଟିଟିଲାଗଡ଼ରୁ ଚିଠି ନେଇ ମା'ଙ୍କ ସାଥୀରେ ଫୁଲ ଓ ଫଳ ଭର୍ତି ଘୋଡ଼ାରେ ଫେରିବା ବେଳକୁ ଲୋକେ ଦେଖିଲେ ମଲା ହରିଣଟିଏ ବି ଘୋଡ଼ା ପିଠିରେ ଅଛି । ଲୋକେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ । କିନ୍ତୁ କେହି ସାହସକରି ତାଙ୍କୁ କିଛି ପଚାରି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେ ଦିନ ପୁଲିସ ଲାଇନର ସମସ୍ତଙ୍କ ଘରେ ହରିଣ ମାଂସ ରନ୍ଧାହେଲା । ଦି’ଦିନ ପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଲୋକେ ଜାଣିଲେ ଯେ ବାପା ଘୋଡ଼ାଉପରୁ ଲମ୍ଫ ଦେଇ ହରିଣ ପିଠିକୁ ବିଜୁଳି ବେଗରେ ଝାମ୍ପି ପଡ଼ିଥିଲେ । ବାପାଙ୍କ ହାତପାପୁଲି ଭିତରେ ହରିଣ ବେକ ବା କି ଛାର । ମା’ ବି ଡରରେ ଛାନିଆ ହୋଇ ନିଜକୁ ଘୋଡ଼ା ପିଠିରେ ସମ୍ଭାଳି ନ ପାରି ତଳେ ପଡ଼ି ଖଣ୍ଡିଆ ଖାବରା ହୋଇଥିଲେ । ସେ ଦିନ ପରେ ମା’ ଆଉ ବାପାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ କେବେ କୁଆଡ଼େ ଯାଇ ନ ଥିଲେ । ତିନି ବର୍ଷ ଭିତରେ ମା'ଙ୍କୁ ନେଇ ଘୋଡ଼ା ପିଠିରେ ଯାଇଥିଲେ ମାତ୍ର ଛ’ଥର । ପ୍ରତିଥର ସରକାରୀ କାମରେ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ନେଇ ଯାଉଥିବାରୁ ତାଙ୍କ ଦରମାରୁ ଫାଇନ୍ ସଦୃଶ କଟୁଥିଲା ଚାରିଅଣା । ବାପା କିନ୍ତୁ ତାକୁ ଖାତିର କରୁ ନ ଥିଲେ । ଉପର ସାହେବଙ୍କ ଗାଳିକୁ ମଧ୍ୟ ଖାତିର କରୁ ନ ଥିଲେ । ପାଖ ପଡ଼ୋଶୀ ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବଙ୍କ ତାଗିଦ୍ ଓ ଉପଦେଶକୁ ବି ବେଖାତିର କରୁଥିଲେ । ଶୁଣାଯାଏ ବାପା ଏକାକୀ ଯିବା ବେଳେ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ କୌଣସି ଆଦିବାସୀ ରମଣୀକୁ ଦେଖିଲେ ବି ଝାମ୍ପି ପଡୁଥିଲେ ଓ ଉଗ୍ର ହସ ହସି ଫେରୁଥିଲେ । ଥରେ ପାଟଣାଗଡ଼ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ବେଳେ କଏଦୀ ପୋଷାକରେ ଥିବା ଜଣେ ଲୋକକୁ ଦେଖିଲେ । ଲୋକଟି ତା ଗୋଡ଼ର ବଳାକୁ ଏକ ଗାମୁଛାରେ ବାନ୍ଧି ରଖିଥିଲା । ବାପା ତାକୁ ସନ୍ଦେହରେ ପାଖକୁ ଡାକିଲେ । ସେ ଆସିବାରୁ ଏ ପୋଷାକ କେଉଁଠୁ ପାଇଲୁ? ଜେଲରୁ ଚାଲି ଆସିଛୁ କି? ବୋଲି ପଚାରିଲେ । ଲୋକଟି କିଛି ନ କହି ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରକୁ ଦୌଡି ପଳାଇବାପାଇଁ ଚେଷ୍ଟାକଲା, ଘୋଡ଼ା ପିଠିରୁ ସିଧା ତା’ଉପରକୁ ଲମ୍ଫ ଦେଇ କଚାଡ଼ି ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ ଦୁହେଁ । ତା’ ମୁହଁରେ ଦି’ଚାରି ମୁଥ ମାରିଲେ । ରକ୍ତାକ୍ତ କଲେ । ତାକୁ ଘୋଡ଼ା ପିଠିରେ ଲଦି ସହରର ଥାନା ସାମ୍ନାକୁ ଆଣିଲା ବେଳକୁ ଶହେ ପାଖାପାଖି ଲୋକ ଜମା ହୋଇ ସାରିଥିଲେ । ସମସ୍ତେ ଜାଣିଲେ କଏଦୀଟି ଜେଲରୁ
ପୃଷ୍ଠା:Hada bagicha.pdf/୧୭୬
ଦେଖଣା