ଶକୁନି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ନୃପସାଇଁ ଏଡେ ନିର୍ଲ୍ଲଜୀ ଯୁବତୀ ।
ଏକସ୍ତିରୀ ହୋଇ ପଞ୍ଚ ଭର୍ତ୍ତା ବହି ବୋଲାଉଛି ମହାସତୀ ସେ । ମୁଢ଼ୀ ।
ଆମ୍ଭଠାକୁ ଆଣ ଏହି ଘଡ଼ି ସେ ।
ପକା ପିନ୍ଧିଲା ବସନ ଫେଡ଼ି ସେ |
ଦୁଃଶା ଶୁଣି ଗଲା ତଡ଼ ତଡ଼ି ସେ । ୧୩ ।
ଦ୍ରଉପଦୀଙ୍କର କେଶ ଧରି ଦୁଃଶା ସଭା ଭିତରକୁ ନେଲା ।
ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ବୋଲେ ପଞ୍ଚ ଭର୍ତ୍ତା ଥାଇ ଜଣେ ତୋତେ ନ ରଖିଲା ଗୋ । ଚିନ୍ତ ।
ତୋତେ ରଖନ୍ତୁ ପାଞ୍ଚ ଗେରସ୍ତ ଗୋ ।
ତୋର ପରମାନନ୍ଦ ଅଚ୍ୟୁତ ଗୋ ।
କିମ୍ପା ହେଉଛ ଏଡ଼େ ଆରତ ଗୋ ।୧୪।
ଅନବରତରେ ପଞ୍ଚପାଣ୍ଡବଙ୍କୁ ରଖନ୍ତି ନନ୍ଦକହ୍ନାଇ ।
କାହିଁ ଅଛି ତୋର ଦେବ ଚକ୍ରଧର ଚିନ୍ତା ନ କରୁ କମ୍ପାଇଁ ।
ତା ଶୁଣି ।
ଦେବୀ ଦୌପଦୀ ବୋଲନ୍ତି ବାଣୀ ।
ନିନ୍ଦା କରୁ କମ୍ପା ଚକ୍ରପାଣି ।
କହୁଅଛୁ ପୁରାତନ ବାଣୀ ।
ଭୀମା ଧୀବର ଏଣୁ ସେ ଭଣି । ୧୫ ।
ପଞ୍ଚମ ଛାନ୍ଦ
[ରାଗ-ଚକ୍ରକେଳି]
କୁରୁ ସଭାରେ ଦ୍ରୌପଦୀ କହନ୍ତି । ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ନୃପତି ॥
କିମ୍ପା ନିନ୍ଦୁଛ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ । ତାଙ୍କ ମହିମା ନାହିଁକି ଶୁଣିଣ ।
ସତ୍ୟଯୁଗ କଥା ଗୋଟି କହିବା । ତୁମ୍ଭ ମନରୁ ସଂଶୟ ଦହିବା ।
ସିଂହ, ଶୃଗାଳ ଏ ବେନି ଚରିତ । ଏକ ମନେ ଶୁଣ ହେ ନରନାଥ ।
ଏକ ବନ ମଧ୍ୟରେ ସିଂହ ଥାଇ । ତହିଁ ପୁଷ୍ପରିଣୀ ଏକ ଅଛଇ ।।
ଅତି ତୃଷାର୍ତ୍ତ ହୋଇ ଶଶା ଗଲା । ଜଳ ଘାଟରେ ସିଂହକୁ ଦେଖିଲା ।
ଯାହାଠାରୁ ସେ ବଳୀୟାର ହୋଇ । ତାକୁ ଦେଖିଲେ, ପ୍ରାଣେ ଡରୁଥାଇ ।।
ସିଂହ ନିକଟେ ଶଶାକୁ ଦେଖିଲା । ତାକୁ ଭକ୍ଷିବ ବୋଲି ଗୋଡ଼ାଇଲା ।
ଶଶା ପଳାଇ ପବନହୁଁ ଖରେ । ଭୟେ ପଶିଲା ଶୃଗାଳ ବିଲରେ ।
ତହିଁ ମଧ୍ୟରେ ଦେଖିଣ ଶୃଗାଳ । ଶଶା ଭାବିଲା ପୁରିଲା ମୋ କାଳ ।
ସିଂହ, ଭୟରେ ପଶିଲି ବିଲରେ । ଏବେ ପଡ଼ିଲି ଶୃଗାଳ ମୁଖରେ ।
ମୋର ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଲା ମରଣ । ଶଶା ଡାକିଲା ରଖ ନାରାୟଣ ।
ତୁମ୍ଭେ ନ ରଖିଲେ ହେଲି ଅନାଥ । ଏଥୁ ନାହିଁ ପ୍ରଭୁ ଆଉ ଆରତ ।
ଶଶା ଆରତ ଗୋବିନ୍ଦ ଶୁଣିଲେ । ରକ୍ଷା କଲୁ ଆଜ ବୋଇଲେ ।
ଶଶା କଣ୍ଠେ ବିଜେ କଲେ ଗୋବିନ୍ଦ । ତାକୁ ଦିଶିଲା ସବୁ କଥା ଛନ୍ଦ ।
