ପୃଷ୍ଠା:Odishar smaraniya sikshak brund - Jagannath Mohanty.pdf/୪୦୧

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ସଂଶୋଧିତ ହୋଇନାହିଁ

ସବୁ ପାଖେ ପାଖେ ରଖି ନିମାଇଁ ସାର ଯେଉଁ ଗୁରୁଦାୟିତ୍ବ ସୁରୁଖୁରୁରେ ସଂପାଦନ କରିପାରିଥିଲେ ତାହା ସ୍ମରଣ କଲେ ଆଜି ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ସାରଙ୍କର ସେସବୁ ସାଙ୍ଗଠନିକ କାର୍ଯ୍ଯ କୁଶଳତା ପାଖରେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର କ୍ଷୁଦ୍ର ମସ୍ତକଥାଯେ ଆପେ ନିଇପଡ଼େ । ନିମାଇଁ ସାରଙ୍କ ଶିକ୍ଷା, ଦୀକ୍ଷା ଓ ପରୀକ୍ଷା ପ୍ର ୟୋଗଶାଲାରୁ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଆମେ ମଧ୍ଯ ପ୍ରୟୋଗ କରି ଚାଲିଲୁ ସ୍ବାଧୀନତା ଦେଶରେ ଶିକ୍ଷାସଂସ୍କାରର କାର୍ଯ୍ଯଧାରା । ଆମେ ମଧ୍ଯ ଅପସରି ଆସିଲୁ ସେସବୁ ଆନୁଷ୍ଠାନିକ କାର୍ଯକ୍ରମର ପରିସର ମଧ୍ଯରୁ ମଧ୍ଯରୁ ସମୟର ନିର୍ଦ୍ଦେଷ ପାଇ । ବୟସ ଶିବିର ଶେଷ ଫଳି ଆଡ଼କୁ ପାଦ ଉଠାଇଥିବା ବେଲେ ଏବେ ବି ଅନୁଭବରେ ଆସୁଚି ଯେ , ଗୋଟିଏ ସଂସ୍କୃତି ସମ୍ପନ୍ନ ପ୍ରାଚୀନ ଦେଶର ଅଭେଳିତ ଅସମ ସମାଜର ସମ୍ଯକ ବିକାଶ ପାଇଁ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର କାର୍ୟକ୍ରମ ଆହୁରି ଅନେକ ବାକି ରହିଯାଇଛି । ଏହି ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ବିଚାର କଲେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ସାମହିକ କର୍ତ୍ତବ୍ଯରୁ ଅବସର ନେବାର ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ଉଠୁନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ନିମାଇଁ ଗୁରୁଜୀ ଆଜି ବି ବାରମ୍ବାର ଆମ ଆଗକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । କାରଣ ସେଭଳି ବ୍ଯକ୍ତିତ୍ବଠାରେ ଆଜିର ତ ଥାକଥିତ ବସ୍ତୁବାଦୀ, ଭୋଗବାଦୀ ବ୍ଯବସାୟିକ ଶିକ୍ଷକତାର ସାମାନ୍ଯତମ ସଙ୍କେତ ନଥିଲା । ସେ ଥିଲେ ଆମ ପୁଟନ୍ତ କୈଶୋରଗ ଅଫୁରନ୍ତପ୍ରେରଣା । ନିମାଇଁ ଅଧିକ ସାମସେବାରେ ନିଜକୁ ସମର୍ପିଦେବାକୁ । ଓଠଧାରରେ ତାଙ୍କର ବ ହୁ ପରିଚିତ ମୃତ୍ଯୁ ମୃତ୍ଯୁ ହାସ୍ଯରେଖା ମୋ ସ୍ମୃତିରେ ସତେଜ ହୋଇ ଉଠିଲା ବେଲେ ମୋ ଭଳି ଅଗଣିତ ଛାତ୍ରଙ୍କର ଜୀବନ ଚର୍ଯ୍ଯାର ଦିଗନ୍ତରେ ସେହି ସେ ସ୍କୁଲ ଓ ଗୁରୁଜୀ ବତୀଘର ସଦୃଶ ଉଭା ହୋଇଥାଅନ୍ତି ।