ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୧୯୮

୧୯୦

ପ୍ରାଚୀନ ଓଡିଆ କବିତା

 

ଢଳହଳ କମଳ ପତ୍ରରେ ଯେହ୍ନ ନୀର
ଢମ ନୋହେ ସଖୀ ମୋର ତେଜୁଛି ଶରୀର ।⁠।୧୪।
ଅଣ ଆଦରେଣ ହରି ହରାଉଛୁ ନିଧି
ଅଣ ଦୋଷେ ରୋଷ କଲେ ନୁହଇ ତା' ସିଦ୍ଧି ।
ଅନ୍ୟ ଦୋଷମାନ ତା'ର କେତେ ଅଛୁ ସହି
ଅଣୁ ଦୟା ଥିଲେ ସଖୀ ସୁଖ ଦେଖ ଯାଇ ।⁠ ।୧୫।
ତେଣ୍ଟଣ ହୋଇଲୁ ଏଡ଼େ ଉଦାର ଆ ଗୋଟି
ତରକିଲା ନାହିଁ ସଖୀ ଏ ତୋହର କୁଟି ।
ସ୍ତ୍ରୀରିରତ୍ନ ଶିରୋମଣି ବଶେଷ ଅବଳା
ସେ କାହିଁ ସହିବ ସଖୀ ମନମଥ ଜ୍ୱାଳା ।⁠।୧୭।
ଥନ ଥନ ଥନ କରି ବୁଜଇ ଚାହଁଇ
ସ୍ଥବିର ଲୋକର ପ୍ରାୟେ ହଷଇ ଭାଷଇ ।
ଥୋକେ ସଖି ଆଗରେ ଏକାନ୍ତେ କହେ ହିୟା
ଥିବ ଜୀବ ଯେମନ୍ତେ କେଶବ କର ଦୟା ।⁠।୧୭।
ଦୟାନିଧି ବାନା ତୁମ୍ଭ ଭୂବନ ଭରମେ
ଦାରୁଣ ହୋଇଲ ମୋର ସଖୀର କରମେ |
ଦିନକର ବିନୁ ଯେହ୍ନ କମଳିମୀ ଦୁଖୀ
ଦିନୁଦିନ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇଲା ମୋର ସଖୀ ।⁠।୧୮।
ଧିକ ଜାନୁ ଯଉବନ ଦେଲା ତୋତେ ଦାନ
ଧରମରେ ଧରିଅଛି ଯିବାର ଜୀବନ ।
ଧୋଉଛି ଲାବଣ୍ୟ ମୁଖ ସଖୀ ଅଶ୍ରୁବାରି
ଧଇର୍ଯ୍ୟ ହାରିଲା ବାରେ ରଖ ତୋର ନାରୀ ।⁠।୧୯।
ନ ସହୁ ଯେ ବଦନ ବିଚ୍ଛେଦ ସୁପାତିରେ
ନ ଛାଡ଼ୁ ଯେ ପ୍ରୀତି ବାଣୀ ବସିଲେ କତିରେ ।
ନ ପିଛାଡ଼ୁ ନୟନ ସେ ବଚ୍ଛେଦକୁ ଡରୁ
ନିଦ୍ରା ଯାଇଥିଲେ ଯେ ଅଧର ପାନ କରୁ ।⁠।୨୦।
ପୂର୍ବର ପୀରତି ଯେ ଯେମନ୍ତେ ତା’ର ତୋର
ପଙ୍କଜ ଫୁଲ ଦେଖି ଯେମନ୍ତେ ଦିବାକର ।