ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୨୮୭

୧୬ଶ ଶତାବ୍ଦୀ

୨୭୭

 

ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଣ କେହୁ ବସେ ଦିବାନିଶି
ଯୋଗମାର୍ଗ ଗ୍ୟାନ ନୋହେ ବୀରସିଂଘ ଭାଷି ।⁠।୨୬।
ରବି ଶଶୀ ଅନଳ ଯେ ପବନ ବରୁଣ
ଋଷି ତପୀ ଭଗବନ୍ତ ସନ୍ୟାସ ବ୍ରାହ୍ମଣ
ରୂପ ଗୁଣ ବହି କରି ଯେତେକ ଅଛନ୍ତି
ରାଇ ନଛିନ୍ଦ୍ରକୁ ବୀରସିଂଘ ସେ ଭାଷନ୍ତି । ⁠।୨୭।
ନାଭିଠାରୁ ଶିଖା ସୂତ୍ର ଯେତେକ ୟେ ଥାନ
ଲମ୍ବିକା ଘଟିକା ସବୁ ଦେହର ବିଧାନ
ଲକ୍ଷ କଥାମାନ ସିନା କେରେ ଦିନ ଥିବ
ନଛିନ୍ଦ୍ରକୁ ବୀରସିଂଘ କହିହେଲେ ଭାବ । ⁠ ।୨୮।
ବୋଇଲଇଂ ଯାହା ସେ ଯେ ଶରୀର ଅଟଇ
ବ୍ରହ୍ମରନ୍ଧ୍ର ଘରେ ସିନା ବିଜେ ମାହାମାଇ
ବଚନରେ ଯେତେକ କହିବ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତର
ବୋଲେ ବୀରସିଂଘ ଗ୍ୟାନ ନୋହେ ରେ ନିକର ।⁠।୨୯।
ଶେଷ ଉପରେ ସେ ଯେ ଅନନ୍ତ ଶୋୟନ
ଶତ ଦଳ ପଦ୍ମ ଫୁଟି ବିକାଶଇ ପୁଣ
ସେ ପଦ୍ମକେଶର ପରେ ପରମ ବିହରି
ସଦ ଗ୍ୟାନ ନୋହେ ବୀରସିଂଘ ଯେ ଉଚାରି । ⁠।୩୦।
ଷୋଳ ଡମ୍ବରୁ ଉପରେ ମେରୁଦଣ୍ଡ ଶିଖ
ଶ୍ରୀହଟ ପାଟଣା ଅଛି ତଥି ପରେ ଦେଖ
ସୁଷୁମୁନା ରନ୍ଧ୍ରେ ସିନା ବିଜେ ମାହାମାଇ
ସଦଗ୍ୟାନ ନୋହଇ ୟେ ବୀରସିଂଘ କହି । ⁠।୩୧।
ଶରୀରେଣ ସପ୍ତ ଧାତୁ ରକ୍ତ ମାଂସ ଚର୍ମ
ଅସ୍ଥି ନାଡ଼ି ମଜ୍ଜା ଲୋମ ୟେ ଆଦି ପ୍ରମାଣ
ସତୁର ସହସ୍ର ନାଡ଼ି ଦେହରେ ସେ ପୁଣ
କହେ ବୀରସିଂଘ ଗ୍ୟାନ ନୋହଇଟି ଜାଣ । ⁠।୩୨।