ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୩୩୦

ମାନସରୋବରେ ହେମ ପଦ୍ମପରେ ଶୋଭା କି ମତ୍ତ ରାଜହଂସ,
କନକ ପାଚିରୀ ସାଗର ଭିତରେ ମଧ୍ୟରେ ଦ୍ୱାରାବତୀ ଦେଶ,
ସେପୁର, ବଚନେ କେ କହୁ ଉପାମି,
ମହୀମଣ୍ଡଳେ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଅଛି ବିବିଧ ରତ୍ନଜାତ ଭୂମି ।
ଅବନୀ ଗଗନ ଶେଷଭାଗେ କି ସେ ଉଦେ ଶରଦ ଶୀତକର,
ହଂସଗମନୀ ମନସିନ୍ଧୁ ସାନନ୍ଦ ପ୍ରକାଶେ ଲୋଚନ-ଚକୋର ।
ସେ ପୁରେ, ଅଠର ବଂଶ ଲୋକମାନ,
ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ ଆଦି ଅନୁସରି ଦେଖିଲା ମୁକୁନ୍ଦ-ସଦନ ।୬୦।
ମନ ମଦନ-ବିଧୁର ପାଶୋରିଲା ପରମବ୍ରହ୍ମ ପୁରେ ପଶି
ଷୋଳ ସ‌ସ୍ରଶଏ ଅଷ୍ଟଦିବ୍ୟପୁର ରମଣୀ ଚାହିଁଲା ବଶେଷି ।
ଅବଳା, (ସେ ଯେ) ବସୁଦେବ ଦେଖି ହରଷ,
ରାମ କୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କ ସନ୍ନିଧେ ଦେଖିଣ ଉତ୍ସୁକ ଲଜେ ହସ ହସ ।
ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ହର-ତପ ହତ କାମକୁ ଅଙ୍ଗୁଳି ଘେନି ଦେଖାବନ୍ତେ,
କୁରଙ୍ଗୀଲୋଚନୀ ଲାଜେ ସଙ୍କୁଚିତ ତନୁ ଓହାଡ଼ିଲା ପଣନ୍ତେ ।
ବାଳା ଯେ, ତହୁଁ ଦେଖିଲା ଅନିରୁଦ୍ଧ,
ଅପାଙ୍ଗେ ଚାହିଁ ପୁଲକିତ ହୋଇଲା ନ ଚାହିଁ ଚାହିଁବାକୁ ଶଧ ।
କପୋଳପାଳୀ ପୁଲକ ମୁକୁଳିତ ଉଲସି ଉଠେ କଳେବର,
କନକ କଦଳୀଜଘନ ସ୍ତମ୍ଭିତ, କମ୍ବୁ କଣ୍ଠରେ ସ୍ୱେଦ ନୀର । । ୭୦ ।
ବାଳା ଯେ, (ତାର)ଲପନ ବିମ୍ବ ବିକାଶିଲା,
ବିପୁଳ ସଘନ ପୀନ ପୟୋଧର ସଧୀରେ କମ୍ପି ଆଭାସିଲା |
ଚଟୁଳତର ତରଳ ଦୃଗଞ୍ଚଳ ବଲ୍ଲଭ ବଦନେ ପଡ଼ିଲା,
ମାଳତୀ ମଧୁର ମଧୁରସେ କିୟେ ମଧୁକର ମତି ବୁଡ଼ିଲା ।
କ୍ରପା ଯେ, (ତାକୁ) ବିଯୋଗ କରେ ପୁଣ ପୁଣି,
ଚାରୁ ମନୋରଥ ତା'ସଙ୍ଗେ ବିବାଦ ସେନେହ କରେ ଆଣି ଆଣି ।
ଅଶେଷ-ରମଣୀ-ଶିରୋଭୂଷାମଣି ଧଇର୍ଯ୍ୟ ମନେ ନ ମଣିଲା ।
ଲୋଚନ ପଥେ ମନକୁ ଯୋଗକରି ଚିତ୍ରଶୋଭା ବେଗେ ଆଣିଲା ।
ସ୍ନେହରେ, (ତାକୁ) ହୃଦୟତଟରେ ବସାଇ,
ହାଇ ବାଇ, କର ହୃଦରେ ଭିଡ଼ିଲା ମୁଖେ ମୁଖ ମନ ମିଶାଇ । ୮୦ ।