ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୩୪୪

୩୩୨

ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆ କବିତା

 

କ୍ଷଣେହେଁ ନୋହିବ ଅନ୍ତରରେ, ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି
ଘାଟ କରିବ ଏହା ବହି⁠ ଘଡ଼ିଏ ବଞ୍ଚିବ ନ ଚାହିଁ
ଘେନିବ ପ୍ରାଣ ମୋର⁠ ଘୋର କୁସୁମ ଶର
ଘଟଣ ଲଗନକୁ ଚାହିଁରେ ।
ନୀରଜନୟନିରେ⁠ ନିଶ୍ଚୟେ କହୁଅଛି
ନିବିଡ଼ ଆଲିଙ୍ଗନ ତୋର । ୩୦।
ନିମିଷେ ନ ପାଇଲେ⁠ ନ ରହିବ ଜୀବନ
ୟେ ଆଉ ଆନେକ ନିଷ୍ଠୁରରେ , ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି
ନଳିନ ନେତ୍ରୀ କୁନ୍ଦଦନ୍ତୀ, ନିଶ୍ଚେ ମୋ ନୟନ ସମ୍ପତ୍ତି
ନୟନ ପିଛାଡ଼ିବା ⁠ନବଯୁଗ ମଣଇ
ନସରେ ତୋର ବିନୁ ରାତିରେ ।
ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ରମାମୁଖୀ ⁠ଚଞ୍ଚଳ କରଗତେ
ଦଣ୍ତେ କରଇ ଯେବେ ଆଣି
ଚନ୍ଦ୍ରଶେଖର ଚିନ୍ତି⁠ ବୋଲଇ ମହାପ୍ରଭୁ
ପବିତ୍ର କର ମୋର ପାଣିରେ, ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି
ଚିତ୍ତେ ମୋ ଧରଣ ନ ଯାଇ, ଚାଣ୍ଡେ ଯେ ଚୁମ୍ବନ ଦିଅଇ । ୪୦ ।
ଚାହଁଉ ଚାହୁଂଣ ଏହା⁠ ଖଣ୍ଡିବ କେଉଁ ବିହି
କାହାକୁ କେଉଁଠାକୁ ନେଇରେ ।
ଛାଡ଼ିରେ କ୍ଷୀଣୋଦରୀ⁠ ମୋ ପରା ସେବକକୁ
ସରିବ ତୋର ଦିନମାନ
ଛାତି ମଣ୍ଡନୀ ମୋର ମୁଖ ମାଳନ ଘେନି
ସ୍ଥବିର କରିଥିବୁ ମନରେ ଚନ୍ଦ୍ର ମୁଖି
ଛଟକେ ହସି ତୋ ଗୃହିଁବା, ଛିତିମଣ୍ଡଳେ କି ପାଇବା
ଛଡ଼ାଇ ମନ ବ୍ୟଥା⁠ କହୁ ଯେ ସ୍ନେହ କଥା
ସୁମର ସୁମରି ମରିବା ।
ଜାଣୁ ମଣି ରତନ⁠ ଯାମିନୀ ଯାକ ଜାଗି । ୫୦ ।
ଜାଗର ଯୋଗେ କରିଦେଇ
ଯେଉଁ ଯେଉଁ ବିକାର⁠ ମନରେ ହେଉଥାଇ