ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୩୪୬

୩୩୪

ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆ କବିତା

 

ଆଣି ଗଣ ତୋହର⁠ଅଣୁଏ ମନେ କଲେ
ଆୟତ୍ତ ନୁହଇ ଶରୀର
ଆଣି ସେ ସ୍ନେହେ ଭୂଜ⁠ କନ୍ଧ ଉପରେ ଦେଉ । ୮୦ ।
ପାଶୋରିବ ତା କାହା ଛାରରେ, ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି
ଏଣିକି ମାଗୁଅଛି ଏହା,⁠ ଅଣୁଏ ଗୁଡ଼ବୁ ସେନେହା
ଅନଙ୍ଗ ଜ୍ୱଳା ଯେତେ⁠ ବେଳେ କରିବ ଆଣି
ହୋଇ ତେତେବେଳେ ସାହାରେ ।
ତୋର ଲକ୍ଷକ ପ୍ରୀତି⁠ ସଂସାରେ ନ ଥୁବ କା
ଢାଳେ ଅନାଇବାର ଭଙ୍ଗୀ
ତରୁଣୀ ରତନରେ⁠ ତପ ପୂର୍ବେ ଥୁଲାରୁ
ଦୟା କଲୁରେ କୋମଳାଙ୍ଗୀରେ, ଚନ୍ଦ୍ର ମୁଖି
ତଳର ଦୁଗାନ୍ତର ରଙ୍ଗ⁠ ତହିଁ ଅଞ୍ଜନ ହେଲା ସଙ୍ଗ
ତଳରେ ଏହି ନେତ୍ର⁠ କୋଣେ ଆଶ୍ରୟ କରି । ୯୦ ।
ବକ୍ଷ ତୋ ଜିଣିଲା ଅନଙ୍ଗରେ ।
ଥିବି ତୋ ପାଶେ ବସି⁠ ସ୍ଥବିରେ ଆହର୍ନିଶି
ସ୍ଥାଣୁରେ ମାଗୁଥାଇ ବର
ଥା ଠିକ ଏ କଥାରେ⁠ ଥାନ କରି ବିଧାତା
ଏହାଉଁ ଆନକେ ନିଷ୍ଠୁରରେ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି !
ଥିଲା ଏମନ୍ତ ମୋର ମନେ ଥିବ ଏ କଥା ସବୁଦିନେ
ଥୁଳ ଜ°ଘ ନିଅ ୟେ ହେଉ ତ ନାହିଁ ଦେହ
ଜିଆଅ ତୋ ଅଧର ପାନରେ ।
ଦୟା ଜଳଧି କିମ୍ବା⁠ ଅଧରେ ଦନ୍ତେ ଧରି
ଆକଷ କରଇ ଅଶ୍ଳେଷ । ୧୦୦ ।
ଦରିଦ୍ର ନିଧି ତେର ⁠ଦେହକୁ ପିତା କରେ
ଧରିବୁ ନାହିଁଟି ସେ ଦୋଷରେ, ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି
ଦାସ ହୋଇଲେ ଦୋଷକରି⁠ ଦୟା ନ ଛାଡିବୁ ତା ଧରି
ଦୋଷ ହିଁ ଗୁଣକରି⁠ କେଉଁ କଥାରେ ଧରି
ତୁ ଏହା ବିଚାର ସୁନ୍ଦରୀରେ ।