ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୩୪୭

ଧରି ମୋ କର ନେଇ⁠ ଉରଜ ପରେ ଦେଇ
ଧରି ଯେ ଚିବୁକ ମୋହର । ୧୧୦ ।
ଧୀରଗମନୀ ତାହା⁠ ଯେଉଁ କ୍ଷୁଣ ଛାଡ଼ିବି
ପରାଣ ରହିବ କାହାରରେ, ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି ।
ଧାତାକୁ ଯୋଡ଼ୁଅଛି କର ଧରୁ ଯେ ବିନୟ ମୋହର
ଧରଣୀ ମଣ୍ଡଣି ୟେ ⁠ ପଦ୍ମ ସୁବାସ ଦେହ
କ୍ଷଣେହେଁ ଅନ୍ତର ନ କରରେ ।
କାହିଁ ନାହିଁ ଭୂବନ⁠ ଭାବେ ତେତେ ସମାନ
ସୁନ୍ଦର ସୁରସିକ ପଣେ
ନ ଥାଇ ଦେହେ ଜ୍ଞାନ⁠ ଛଇଳେ ତୋର ଅଙ୍ଗେ
ଏକଥା ମନମଥ ଜାଣେରେ, ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି
ନିଃଶ୍ବାସ ପକାଇ ଜେ ତେଜୁ⁠ ନୟନ ମନ୍ଦମନ୍ଦ ବୁଜୁ
ନ ପାଇଲେ ସେ ଭାବ⁠ ନ ରହିବ ସେ ଜୀବ
ଚନ୍ଦ୍ରମା ଆନନୀ ନ ହେଜରେ ।
ପଦ୍ମ ବଦନା ପ୍ରିୟା⁠ ପଲ୍ଲବ ଜାଣି ତୋର ! ୧୨° ।
ପାଦକୁ ବଢ଼ାଇ ଯେ କହୁ
ପ୍ରସଙ୍ଗେ ରୁଷାରୁଷି ⁠କ୍ଷଣେମାତ୍ର ପଡ଼ିଲେ
ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରେ ନ ସହରେ, ଚନ୍ଦ୍ର ମୁଖି
ପଡ଼ିଲା ଏବେ ପରମାଦ⁠ ପ୍ରାଣକୁ ପ୍ରମାଦ ବିଷାଦ
ପୀୟଷହାସୀ ମୁଖ⁠ ପ୍ରସନ୍ନ, ଶୋଭା ଚିନ୍ତି
ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଜନମେ ଖେଦରେ ।
ଫୁଟିଲା ଅରବିନ୍ଦ ⁠ ପ୍ରାୟେ ବାସଇ ମୁଖ
ପ୍ରାଣେ ମଦନ ଅଘତୁର
ଫୁରୁଣା ଅନନୀର⁠ ଆନନ ସମାନକୁ
କେଉଁ ଗୁଣରେ ସୁଧାକରରେ, ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି । ୧୩୦ ।
ଫାଇ ଦନରୁ ଆଶା ଥିଲା⁠ ଫୁଟି ଏତେଦିନେ ଦିଶିଲା
ଫଳାଇତ ବିଧାତା⁠ ହସ୍ତଦେଶରେ ଦେଇ
ଅନାଉଁ ଅନାଉଁ ହରିଲାରେ ।