ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୫୩

୧୫ଶ ଶତାଦ୍ଦୀ

୪୭

 

ଅମୃତ କୁଣ୍ତଳ ବଜ୍ର କପଚ ଅଭେଦ ଛଉରୀ
ଦିନ‌କର ନାଥ ତୋତେ ୟେହେନେକେ ସଞ୍ଚିତ କରି ।
ଯାହାର ପାଦଭରା ନ ସ‌ହଇ ମେଦିନୀ
ନିତ୍ୟାପତି ପୂଜା କରଇ ତୋତେ ଶତେଭାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଘେନି ।
ଗାଢେ ଚରଣ ପଡନ୍ତେ ମୁଖରୁ ବ‌ହଇ ଶ୍ରୋଣି
ଚରଣ ଭାରା ତୋର ନ ସ‌ହଇ ଧରଣୀ ।
ଶତେଭାର ରତ୍ନ ଯେ ଦାନ ଦେଉ ନୀତି
ଦୁଖୀଜନ ଦେଖିଣ ସେ ବ୍ୟାକୁଳତୋର ମତି ।⁠।୯୦।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ରୂପ ଧରି ତୋତେ ମାଗିଲେ ଆଖଣ୍ତଳ
ଅଭେଦ ଛାଉରୀ ଦିଲୁ କପଚ କୁଣ୍ତଳ
ଗୋବିନ୍ଦେ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ରୁପ ଧରି
ଭୋଜନେ ତ୍ରିପୁତି କଲୁ ପୁତ୍ର ବିଶିକେଶନ‌କୁ ମାରି ।
ମଇତ୍ର ଅନେକ ଦାନ କଲୁ ଯେ ବୁଡ଼ାଇଲୁ ସଂପ୍ରଧି
ମୋହୋର ବ୍ରତିବାକୁ ୟେବେ କରୁ କିନା ବୁଦ୍ଧି ।
ଅନେକ କାଳ ମଇତ୍ର ସମ୍ଭାଳିଲୁ ମୋତେ
ୟେବେ ରକତ ନ‌ଦୀରୁ ପାର ହୋଇବି କେମନ୍ତେ ।
ମଇତ୍ର, ଦାନେ ଶୂରବନ୍ତ ଖାଣ୍ତେଣ ଶୂରବନ୍ତା
ନବ‌ଦ୍ୱୀପ ସପତ ସାଗରେ ପଡଇ ତୋହୋର ଯେ କଥା ।⁠ ।୧୦୦।
ଅପାର ଗୁଣ ତୋହୋର କ‌ହିତେ ନାହିଂ ବେଳ
ରୟାଣୀ ପାଇଲେ ନ ବ୍ର‌ତଇ ଜାଣିଲେ ପବନ ଦୁଲାଳ ।
କୋଳକରି କର୍ଣ୍ଣର ଉପରେ ପଡଇ ମାଡ଼ି
ରକତ ନ‌ଦୀରେ କର୍ଣ୍ଣ ପଡ଼ିଲାକ ବୁଡ଼ି ।
ଛାଡ଼ଇ ମାନ‌ଗୋବିନ୍ଦ ଚଳଇ ତଡ଼ବେଗେ
ଦ୍ରୋଣଂକର ପିଣ୍ତ ଆସୁ ଦେଖିଲାକ ଆଗେ ।
ଆହା ଗୁରୁ ବୋଲି ଯେ ରୋବଇ କୁରୁପତି
ତୋହୋର ବିଦ୍ୟାଏ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଲୁ ୟେଡ଼େ ଛତ୍ରା ।।
ପ୍ରଶୁରାମକଇଂ ତୋଷି ପାଇଲୁ ପ୍ରତିଗ୍ରହ
ଇନ୍ଦ୍ରଦେବତା ତୋତେ ସମରେ ନୋହେ ରହ ।⁠। ୧୧୦।