ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି
ଅଗ୍ନିପ୍ରଭା ଆଲୋକରେ ତାର
ତାକୁ ଧରି ରଖିବାକୁ ହାତ ମୁଁ ବଢ଼ାଏ
ମୋ ହାତ ଶୁନ୍ୟକୁ ଛୁଏଁ
ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ହୋଇଯାଏ ମୋ କ୍ଷୀଣ ଚିତ୍କାର
ଧୀରେ ଧୀରେ ଫୁଲି ଫୁଲି ସମୁଦ୍ର ଉତ୍ତାଳ ହେଲେ
ମୁଁ ନିଏ ଶପଥ ତାକୁ ହତ୍ୟା କରିବାର
ହାତରେ ମୁଁ ମୁଖାଗ୍ନିର ନିଆଁ ହୁଳା ନେଇ
ଖୋଜିବୁଲେ ତାକୁ ଯାଇ ପଥେ ଓ ପ୍ରାନ୍ତରେ
ଆକାଶରେ ଯୌବନର ବ୍ୟର୍ଥ ସୀମାନ୍ତରେ
ନପୁଂସକ କ୍ରୋଧର କୋଟରେ
ହଠାତ ସେ ଦେଖାଦିଏ ଆକାଶରୁ ବଡ
ଦାନବ ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ତାର ଆଖି
ସେ ମତେ ଆବୃତ କରେ
ଗ୍ରାସ କରେ ସର୍ବାଙ୍ଗକୁ ମୋର
ହାତ ମୋର ଥମିଯାଏ ସମୁଦ୍ରର ପାଣି ଯାଏ ଶୁଖି
ସେ ପୁଣି କୋଠରୀ ହୋଇ ବନ୍ଦ କରେ ମତେ
ମୁଁ ତାର ପାଦକୁ ଛୁଏଁ ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼େ ତିଳ ଦିଏ
ପୁଣି ସେଇ ନିଆଁ ହୁଳା ଦେଇ
ନିଜକୁ ମୁଁ ଜାଳିଦିଏ
ତାର ସେଇ ବନ୍ଦ କୋଠରୀରେ
୫୨ । ପ୍ରଥମ ପୁରୁଷ
