ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି
ଅନେକ ମୁହୁର୍ତ୍ତମାନ ମରି ପୁଣି ଜନ୍ମାନ୍ତର ନେଲେ
ସମୟର ଏଇପରି ଚକା ଭଉଁରୀରେ
ନିଜକୁ ମୁଁ ହଜାଇଲି ମଣିଷଙ୍କ ଭରା ବଜାରରେ
ମୋ କାନରେ ଚୁପଚୁପ
କଥା କିଏ କହିଲା ହଠାତ
ମତେ କେ ଛୁଇଁଲା ଆସି
ମୋ ହାତରେ ହାତ ଦେଲା କିଏ
ମୋର ସବୁ ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ା ବନ୍ଦ ହେଲା
ମୁଁ ଦେଖିଲି ମୋ ନିଜକୁ
ଆଉ ଥରେ ନୂଆ ବିସ୍ମୟରେ
ଭଙ୍ଗା କାଚ ଖୋଲା ଘର ଶୁଖିଲା ବାଲିରେ
ଆଜି ମୁଁ ରକ୍ତାକ୍ତ ହୋଇ
ପଡ଼ିଛି ଏ ସମୁଦ୍ର ସୀମାରେ
ସେ ଦିନ ବି ନାହିଁ ଆଉ
ମୋ ହାତରେ ମୁଠା ମୁଠା ଅବାକ ଶୁନ୍ୟତା
ଆକାଶରେ ଛାଇ ନାହିଁ
ସବୁ କିଛି ନିସ୍ତବ୍ଧ ଓ ଶୂନଶାନ
ରକ୍ତ ଖାଲି ଜମିଯାଏ କାଚ ବାଲି ପଥର ଉପରେ
୫୮ । ପ୍ରଥମ ପୁରୁଷ
