ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି
ଚାଲିଗଲେ ବିବାହ ବେଦୀକୁ
ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଯାଇ ହଜିଗଲେ ଘର ସଂସାରରେ
କୁହୁକ ବି ବ୍ୟର୍ଥ ହେଲା
ଅତୀତ ଓ ଭବିଷ୍ୟତ ସବୁ ଲିଭିଗଲା
ଭୟପାଇ ପକ୍ଷୀମାନେ ଚାଲିଗଲେ ଅନ୍ୟ ଆକାଶକୁ
ପ୍ରେମର ତିନୋଟିଯାକ ଶପଥ ବି ହେଲା ନାହିଁ ପୂରା
ମୋ ରାସ୍ତା ଯାଉଚି ସରି
ଝରକାର ମୁହଁମାନେ ଗୁଡ଼ି ହୋଇ ଭାସୁଛନ୍ତି
କୋଠରୀର ଛୋଟ ଆକାଶରେ
ଆଖିମାନେ ତାରା ହୋଇ ଜଳୁଛନ୍ତି
ହସ ସବୁ ଭାଙ୍ଗି ଭାଙ୍ଗି ଚଟାଣରେ ଜମି ଯାଉଛନ୍ତି
ମଲା ଲୋକ ଶୋଇଛନ୍ତି ସେ ଘରର ଏକା ବିଛଣାରେ
ଅନେକ ଅଚିହ୍ନା ଏବଂ ଅନ୍ଧ ଲୋକ ଝରକାକୁ ଚାହିଁ
ମୋ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇ ଏକା ଭଳି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଛନ୍ତି
ଏ ରାସ୍ତା ସରିବ ଏବଂ ସମୟ ବି ସୀମାବଦ୍ଧ ହେବ
ମୋର ପ୍ରିୟ ଡାଏରୀର ଫୁଲ ସବୁ
ମରିଯିବେ ଅତି ଉପେକ୍ଷାରେ
ଦେହର ଦୋକାନମାନ ବନ୍ଦ ହେବେ
ପ୍ରେମ ବି ମିଳିବ ନାହିଁ ମତେ ଆଉ ସହଜ କିସ୍ତିରେ
ଏ ଅନ୍ଧାର ଚଟାଣରେ କେହି ହେଲେ ଥିବେ ନାହିଁ ଆଉ
ଦି ପାଖ ଝରକା ସବୁ ଗୋଟି ଗୋଟି ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବ
ଆହୁରି ଗୋଟିଏ ଦିନ ଏହିପରି ଚାଲିଯିବ ଯାଉ
୬୦ । ପ୍ରଥମ ପୁରୁଷ
