ପୃଷ୍ଠା:Sashi Sena.pdf/୧୯

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
Jump to navigation Jump to search
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି

ଗୁରୁଙ୍କ ନିକଟରେ ପାଠ ପଢୁଥିଲା ବେଳେ ଅଭିମନ୍ୟୁର ଖଡ଼ି ଶଶିସେଣା ଆଡକୁ ଗଡ଼ି ଯିବାରୁ, ଶଶିସେଣା ତାହାକୁ ସତ୍ୟ କରାଇ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଉତ୍ଥାପନ କରିଥିବା ବିଷୟ ମୂଳଗଳ୍ପରୁ ମିଳେ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରତାପ ରାୟ ଏହିଠାରେ ସ୍ୱାଧୀନ ବିବେକ ପ୍ରୟୋଗ କରି କହି ଅଛନ୍ତି ଯେ, ଶଶିସେଣାର ଖଡ଼ି ଅହିମାଣିକ୍ୟ ଆଡକୁ ଗଡ଼ିଯିବାରୁ ସେ ତାହାକୁ ସତ୍ୟ କରାଇ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଉତ୍ଥାପନ କଲା । ମୂଳବର୍ଣ୍ଣନାଠାରୁ ବ୍ୟତିକ୍ରମର ଅର୍ଥ ଏହି ଯେ, କବି କଥାଚିତ୍ରଟିକୁ ମାନବୋଚିତ କରିବାପାଇଁ ଯଥାସାଧ୍ୟ ଯତ୍ନ କରି ଅଛନ୍ତି । ଲଜ୍ଜା ନାରୀର ଭୁଷଣ । ବିଧାତା ଯେଉଁ ମହତ୍ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଧାରା ତାହାର ଅଙ୍ଗ ପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗରେ ଢାଳି ଦେଇଅଛନ୍ତି ତାହାର ଲାବଣ୍ୟ ଓ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଲଜ୍ଜା ସାହଚର୍ଯ୍ୟରେ କି ଚମତ୍କାର ଭାବ ପ୍ରଦାନ କରେ । ଏହି ଲଜ୍ଜାଶୀଳତା ହେତୁ ସେ ଅନ୍ତରର ଶତ ଆବେଗକୁ ସେହି ଅନ୍ତରରେ ହିଁ ଘୋଡ଼ାଇ ରଖିବାରେ ଚିର ଅଭ୍ୟସ୍ତ । ନାରୀର ମୁଖରେ ଜଣେ ପୁରୁଷକୁ ବିବାହ କରିବାର ପ୍ରସ୍ତାବ ଉତ୍ଥାପନ କରିବା ଯେପରି ଅସଙ୍ଗତ ସେହିପରି ଅପ୍ରାକୃତିକ । ତେଣୁ ବିବେକୀ କବି ଅହିମାଣିକ୍ୟ ମୁଖରେ ବିବାହର ପ୍ରସ୍ତାବ କରାଇ ସ୍ୱୀୟ ବିଚାର ଶୈଳୀର ସୁନ୍ଦର ପରିଚୟ ପ୍ରଦାନ କରି ଅଛନ୍ତି । ଅହିମାଣିକ୍ୟ ଯେ ପ୍ରଥମ ଦର୍ଶନରେ ଶଶିସେଣାର ପ୍ରାଣୟପ୍ରାର୍ଥୀ ହୋଇଅଛି, ଏମନ୍ତ ନୁହେଁ-ପରନ୍ତୁ ପୂର୍ବରାଗର ହାବଭାବରେ ତାହାର ହୃଦୟକୁ କଳନା କରି ପରେ ତାହାର ଯୌବନ ତରଙ୍ଗିତ ଲବଣ୍ୟ ସ୍ରୋତରେ ଲମ୍ପ ପ୍ରଦାନ କରିଅଛି । କବିଙ୍କ ଉକ୍ତିରେ

“ଲୋଚନେ ଲୋଚନ ମନେ ମନ ମିଶାମିଶି
ବଚନେ କାହାକୁ କେହି ନ କହେ ଭରସି" ।

ପୁନଶ୍ଚ ଶଶିସେଣା ଯେ ଅହିମାଣିକ୍ୟର ପ୍ରଥମ ପ୍ରାର୍ଥନାରେ ।