ପୃଷ୍ଠା:Typical selections from Oriya literature.pdf/୩୬୨

୩୨୪

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ-ପରିଚୟ

ଜ୍ଞାନ ସ୍ମରଣ ପଠନ ଶ୍ରବଣେ । ପୂର୍ବେ ତରିଅଛନ୍ତି ମୁନିଗଣେ ।
ସେହୁ ହୋଇଛି ପୂରାଣେ ଲିଖନ । ମିଥ୍ୟା ନୁହଇ ପ୍ରମାଣ ବଚନ ।
ନିଶ ଦିବସେ ଯେ ହରି ଭଜନ୍ତି । ଭବକଳୁଷ ସନ୍ତାପ ତ୍ୟଜନ୍ତି ।
ଏଣୁ ବିଚାର କରଇ ମନରେ । କିପାଁ ମରୁଛି ଏ ଭବଜଳରେ ।
ଧନ ଜନ ଜୀବନ ଚିର ନୋହେ । ପାପ-ଅନଳ ପିଣ୍ଡ-କାଷ୍ଠ ଦହେ ।
ଏତ ସକଳ ଦ୍ରବ୍ୟ ପ୍ରବର୍ତ୍ତାଇ । କାମ କାମିନୀମଦରେ ମତ୍ତାଇ ।
ମୋହ ମୋହିତ କଲା ଦିବା ନିଶି । ମର୍ମେ ଘୋଟି ରହିଲା ପାପରାଶି ।
ଚଳି ନୁହଇ ଯାତନାରେ ପଡ଼ି । ଦିନୁ ଦିନୁ ଆୟୁଷ ଗଲା ଝଡ଼ି ।
ଏଣୁ ବିଚାର କରି ମୋର ଚିତ୍ତେ । ବୁଦ୍ଧି ନ ଦିଶେ ତରିବି କେମନ୍ତେ ।
କୃଷ୍ଣଚରିତ ଅମୃତବାରିଧି । କଳି କଳୁଷ ରୋଗକୁ ଔଷଧି ।
ତହିଁ କିଛି ପ୍ରସଙ୍ଗେ ମୁଁ କହିବି । ଦୁଷ୍ଟ ପାତକଭାବକୁ ଦହିବି ।
ଗୀତ କରି ରଚିବି ହରିଲୀଳା । ଦୟା କର ହେ ସ୍ବାମି ନନ୍ଦବଳା ।
ଯେଉଁ ରୂପେ କଂସ କେଶୀ ବଧିଲ । ଏଥିପରେ ନାନା ଦୁଷ୍ଟ ସାଧିଲ ।
ତାହା କହିବାକୁ ମୋର ବିଚାର । ରାଗ ବନ୍ଧରେ କରିବି ପ୍ରଚାର ।
ମୋର ହୃଦରେ ବସି ଦିଅ କହି । ଭକ୍ତିଚରଣ ଏତେକ ମାଗଇ ।
ଏଥୁ ଅନ୍ତରେ ଶୁଣ ହେ ସୁଜନ । ଶୁକ କହନ୍ତି ରାଜନ ଆଗେଣ ।
ପରୀକ୍ଷିତ ଶୁଣି ହୋଏ ଉସତ । କୃଷ୍ଣଚରିତ ନାମ ଭାଗବତ ।
ଦଶମସ୍କନ୍ଧ ଚରିତ ବର୍ଣ୍ଣନ । ଯେଉଁ ମତେ କଂସ ଜନ୍ମ ମରଣ ।
ମହାପ୍ରତାପୀ ଦୁର୍ମିଲାନନ୍ଦନ । ଇନ୍ଦୁମତୀ ଗର୍ଭେ ହେଲା ଜନମ ।
ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଦେଲା କଷଣ । ଡ଼ରେ ଦେବତା ପଶିଲେ ଶରଣ ।
ଧର୍ମ ନାଶି ଅଧର୍ମକର୍ମ କଲା । ଦିନୁ ଦିନୁ ଜୀବଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେଲା ।
ଦେଖି ସହି ନ ପାରିଲେ ଅମର । ସର୍ବେ ମେଳି ହୋଇ କଲେ ବିଚାର ।
କିସ କରିବା ବୋଲେ ସୁନାସୀର । ବେଳୁଁବେଳ ଦୁଷ୍ଟ ହେଲା ଅସୁର ।
କାହା ଆଗେ କହିବି ବୋଲେ ମହି । ଇନ୍ଦ୍ରବଚନେ ପିତାମହ କହି ।
କ୍ଷୀରସାଗରେ ହୋଇଛନ୍ତି ହରି । ଚାଲ ଅମରେ କରିବା ଗୁହାରି ।
ଆମ୍ଭ ଅର୍ଥେ ହୋଇବେ ଅବତାର । ତେବେ ଦୁଷ୍ଟ ରାକ୍ଷସ ଯିବ ମାର ।
ଏଥି ବାହାରେ ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ । ବେଦବର ଉଠିଲେ ଏତେକହି ।
ସର୍ବ ଦେବତା ସଙ୍ଗରେ ଘେନାଇ । କ୍ଷୀରସାଗର ତଟେ ହେଲେ ଯାଇ ।
ଅତି ଆରତେ ଡ଼ାକନ୍ତି ଅମର । ଦେବ ରକ୍ଷା କର ମହୀ ତୋହର ।
ଯେବେ ନରଖିବ ନାଶ ଗଳୁଁଟି । ଦୈତ୍ୟ ସ୍ବର୍ଗଭୁବନ କଲା ଲୁଟି ।
ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସୁଜନ ନାଶିଲା । ମହା ଅଧର୍ମେ ମହୀକି ଗ୍ରାସିଲା ।
ସୁରଗଣ ବିକଳ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି । ଦୟାସାଗର ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି ।
ଆଜ୍ଞା କଲେ ସକଳ ସୁରେ ଯାଅ । ଦୈତ୍ୟ ମାରିବି ଅଳ୍ପଦିନ ରହ ।
ବସୁଦେବ ଘରେ ହେବି ଜନମ । ବଢ଼ି କଂସକୁ ନାଶିବି ବହନ ।