ପୃଷ୍ଠା:Typical selections from Oriya literature.pdf/୫୦୪

୪୬୬

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ-ପରିଚୟ

ଦଶମ ଛାନ୍ଦ
ରାଗ - ଭାଟିଆରୀ ପଡିତାଳ
ମାରୀଚ ମୁଖରୁ ଶୁଣି ବିଂଶପାଣି କ୍ରୋଧେ କ‌ହଇ ବଚନ ।
କ‌ହ ମୁଁ କାହାକୁ ରଣେ ଜିଣି ନାହିଁ ଏ ତ୍ରୟୋଦଶ ଭୁବନ ।
ଏବେ କର ତୁ ମୋହର ବୁଦ୍ଧି । ରତ୍ନମୃଗ ହୋଇବୁ ଅବଧି ।
ରାମ ଆଶ୍ରମନିକଟେ ଚରୁଥିବୁ ଦେଖି ଲୋଭାଇବେ ବଧି ।
ରାମ ତୋତେ ଲୋଭ କରି ଗୋଡ଼ାଇଲେ ବ‌ହୁ ଦୂର ଘେନି ଯିବୁ ।
ଲକ୍ଷ୍ମଣ ତ୍ରାହି ଜାନ‌କୀ ବୋଲି ଉଚ୍ଚ ସୁସ୍ୱରେ ଡ଼ାକ ଡ଼ାକିବୁ ।
ତ‌ହିଁ ଅବା ସିନା ତୁ ମରିବୁ । ମୋର ଆଜ୍ଞା ଯେବେ ନ କରିବୁ ।
ଖଡ଼ଗ ଘେନି ହାଣିବ ତୋର ଶିର ଏହିକ୍ଷଣି କି କରିବୁ ।
ମନେ ବିଚାରିଲା ମାରୀଚ ଅସୁର ନିଶ୍ଚୟ ହେବ ମରଣ ।
ଏହା ହାତୁ ତାହା ହାତେ ପ୍ରାଣ ଗଲେ ହୋଇବ ସିନା କାରଣ ।
ବୋଲେ ମାରୀଚ ଶୁଣ ରାବଣ । ତୋର ନିକଟେ ହେବ ମରଣ ।
ତୁମ୍ଭେ ଆସୁଥାଅ ମୁଁ ଏବେ ଯାଉଛି ହୋଇବି ହେମ ହରିଣ ।
ଶୁଣି ରାବଣ ଆଲିଙ୍ଗନ କରିଣ ରହୁବରେ ବସାଇଲା ।
ଆକାଶମାର୍ଗରେ ଘେନି ଆସି ତାକୁ ପଞ୍ଚବଟୀରେ ଛାଡ଼ିଲା ।
ଦେଖ ମାରୀଚ ରାମଆଶ୍ରମ । ଶୋଭା ଦିଶୁଛି ରମ୍ୟ ଉଦ୍ୟାନ ।
କଦମ୍ବ କର୍ଣିକାର ବେଢ଼ି ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ତା ଅନୁପମ ହେ ।
ଏମନ୍ତ କ‌ହି ତାକୁ ଦେଖାଇ ଦେଇ ଲୁଚିଲା ବନ‌ଭିତର ।
ମାରୀଚ ଦିବ୍ୟ ହେମମୃଗ ହୋଇଲା ରାବଣେଶ୍ୱର ହିତର ।
ଶୃଙ୍ଗ ମଣି ଖୁରା ବଇଡ଼ୁର୍ଯ୍ୟ । ମୁଖ ମାଣିକ୍ୟେ ହୋଇଛି ଉଜ ।
ନୟନ ନୀଳମଣି ପେଟ ରଜତ ମରକତ ପ୍ରାୟ ଲାଞ୍ଜ ।
କାନ୍ତି ପ୍ରବାଳ ଦିବ୍ୟହେମ ସର୍ବାଙ୍ଗ ବନ‌କୁ କରେ ଉଦିତ ।
ପେଣ୍ତି ପେଣ୍ତି ହୋଇ ତନୁଯାକ ତାର ମୁକୁତାଚୟ ବିଦିତ ।
ପୁଣ କ୍ଷେପଇ ପୁଣ ଚରଇ । ପୁଣ ସେ ଅବୟବ ଦେଖାଇ ।
ନାନା ରୀତିରେ ନାନା ଗ‌ତି କରନ୍ତେ କେ-ଅବା ନୋହିବ ମୋହି ।
ରାମଆଶ୍ରମର ନିକଟେ ଚରନ୍ତେ ପଡ଼ିଲା ଜାନ‌କୀ ଦୃଷ୍ଟି ।
କୁସୁମ‌ବନରୁ କୁସୁମକୁ ତୋଳୁଥିଲେ ଯେ ପକ୍ୱବିମ୍ବୋଷ୍ଠୀ ।
ହରିଲା ମୃଗ ତାଙ୍କର ମତି । କରୁଅଛି ସେ ବିବିଧଗ‌ତି ।
ଆହେ ଆର୍ଯ୍ୟପୁତ୍ର ଆସ ଆସ ଦେଖ ଏ କନ‌କମୃଗ ଗତି ।
ଶୁଣିଣ ରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଧନୁ ଶର ଘେନିଣ ହେଲେ ବାହାର ।
ଦେଖିଲେ ବିଚିତ୍ରମୃଗ ଚରୁଅଛି କୁସୁମ‌ବନଭିତର ।
ଦେଖି ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରାମ‌ଙ୍କୁ କ‌ହେ । ଦେବ ମାରୀଚ ଏମନ୍ତ ହୋଏ ।
ନ ଜାଣି ଅସୁରମାନଙ୍କ କପଟ ଲାଗିଲାତ ବଡ଼ ଭୟେ ଯେ ।