ପୃଷ୍ଠା:Typical selections from Oriya literature.pdf/୫୫

୧୯

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ-ପରିଚୟ

କାଳୀ ଦଂଶିଲା ଯାଇଥାନ୍ତା ସରି ।
ଆମ୍ଭେ ମରନ୍ତୁ କିପାଁ ଏତେ ଝୁରି ।
ଏକ ଗୋପୀଏ ବୋଇଲା ତୁରିତ ।
ତାକୁ କିପାଁ ଗାଳି ଦିଅ ସଙ୍ଗାତ ।
କେତେଠାରୁ ରଖି ନାହିଁ ଆମ୍ଭନ୍ତା ।
ତାର ଅରିଷ୍ଟ ପଡ଼ୁ ଆମ୍ଭମାଥ ।
ନୋହି ପାଶୋରିବା ଗୁଣ ଯେତେକ ।
ଗୋପପୁରେ କରିଅଛି ତେତେକ ।
ସର୍ପ ଗିଳିଲା ପୁଅଙ୍କୁ ରଖିଲା ।
କେତେ କେତେ ସଙ୍କଟୁ ନ ତାରିଲା ।
ଇନ୍ଦ୍ର ବିବାଦୁଁ ରଖିଲା ଯେମନ୍ତ ।
କାହାବେଳେ କରି ନୋହେ ତେମେନ୍ତ ।
ବନ ପୋଡ଼ିଲେ ସମସ୍ତେ ମରନ୍ତୁ ।
ନିଆଁ ଗିଳି ରଖିଲେ ସର୍ବ ଜନ୍ତୁ ।
ନନ୍ଦ ଯମୁନା ଜଳେ ବୁଡ଼ିମଲା ।
ମଲା ଜିଆଇ ପୁଣି ଆଣି ଦେଲା ।
ଆଉ କରିଛି ଯେତେ ଉପକାର ।
ଗୋପପୁରଯାକ ତାର କୋୟର ।
ତାଙ୍କୁ କେମନ୍ତ କରି ମୁରୁଛିବା ।
ପୋଡ଼ୁ ପୋଡ଼ୁ ଏ ଜୀବନ ଲେଛିବା ।
ଅଗ୍ନି କୁଢ଼ାଇ ଭିତରେ ପଶିବା ।
ଡେଇଁ ଯମୁନାଜଳରେ ଝାସିବା ।
ତାର ଉପରେ ପଛେ କଥା ଥାଉ ।
ପରମାନନ୍ଦ ଲାଗି ଦେହ ଯାଉ ।
ଫେଡ଼ି କହିଲେ ସଖିଲୋ ଉତ୍ତର ।
ଫାନ୍ଦେ ପଡ଼ିଛି ସଖି ପାରି କର ।
ଏକ ଗୋପୀଏ ବୋଲେ ବୁଦ୍ଧି ଏକ ।
ଲିହି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାଳିଦେବା ଲେଖ ।
ଆମ୍ଭେ ସେତେ ଯେବେ ତାଙ୍କ ସେବକ ।
ଆସି ଭେଟ ହୋଇଯିବେ ବାରେକ ।
ଆମ୍ଭେ ଆଶା କରିଅଛୁଁ ଅନେକ ।
ଯେହ୍ନେ ଗଗନ-ନୀରକୁ ଚାତକ ।
ତୁମ୍ଭ ଅଧରୁ ଅମୃତ ପିଆଅ ।
ମରୁଅଛୁଁ ସର୍ବଗୋପୀ ଜୀଆଅ ।