ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି
ପ୍ରତୀକ୍ଷା
ସେମାନେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ ଆଜି ଆଉ
ମୋ ଘରର ଝରକାକୁ ଡେଇଁ
ଲୁଚି ଲୁଚି ଅଧା ଆଲୁଅରେ
ମୁଠା ମୁଠା ଆକାଶ
ମୋ କୋଠରୀରେ ବିଞ୍ଚି ଦେଇ
ସେମାନଙ୍କ ଈଷତ୍ ହସରେ
ଅନେକ ପୁରୁଣା ଏବଂ ଭୁଲିଯିବା ସଂଗୀତର
ଢେଉ ତୋଳି ଅଳସ ପାଦରେ
ସେମାନେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ ଆଜି ଆଉ
ମୋ ଘରକୁ ସକାଳର ପକ୍ଷୀ ଭଳି
ଗୋପନୀୟ ଚିଠି ନେଇ
କମ୍ପିତ ହାତରେ
ଅନ୍ଧାରକୁ ବୁଝି ହୁଏ
ଅନୁଭୂତିହୀନ ଶୂନ୍ୟତାରେ
ଅନେକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ମିଶି
ପ୍ରେମିକାର ମୁହଁ ହୋଇଯାନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କୁ ସହି ହୁଏ
ଅନେକ ଜୀବନମାନ ବଞ୍ଚି ହୁଏ
ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ପ୍ରେମ ପାଇଁ
ସେ ସବୁକୁ ମାପି ହୁଏ
କିନ୍ତୁ କେଉଁପରି
୨୨ । ପ୍ରଥମ ପୁରୁଷ
