ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି
ସମୟକୁ ବନ୍ଦ କରି ରଖି ହବ
ଖାଲି କୋଠରୀରେ
ଛାଇମାନେ ଚାଲିଗଲେ
ସକାଳର ତାରା ମାନେ ଶୋଇଯିବା ପରେ
ନୀଳ ଆଖି ନରମ ହାତ
ଓ ଇତସ୍ତତଃ କବରୀର ନରମ ଚଟାଣ
ଉପରେ ଅଳସ ଭାଙ୍ଗି
ଝିଅମାନେ ସ୍ୱପ୍ନ ବି ଦେଖିଲେ
ସେମାନେ ହୁଏତ ଏଇ ସଜାଗ ସତର୍କ
ପ୍ରହରୀର ଭିଡ଼ ଭାଙ୍ଗି ଦୁର୍ଗ ଭିତରକୁ
ଯିବା ପାଇଁ ଭୟ କରୁଥିଲେ
ଆଉ ସେଥିପାଇଁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲେ
କିନ୍ତୁ କି ଲାଭ ସେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିବାରେ
କି ଲାଭ ଚିତ୍କାର କରି
ଝଡ଼ ଭଳି ଏକା ଏକା
କେହି ଯଦି ଯାଏ ନାହିଁ
ସେ ଶୂନ୍ୟ ରାସ୍ତାରେ
ମୁଁ ଭାବୁଛି ଏ ଜୀବନ
ଅନ୍ୟ ଭଳି ହୋଇଥାନ୍ତା ମୋର
ବିମର୍ଷ ଅତୀତ ଏବଂ
ସବୁ ବନ୍ଧ୍ୟା ଭବିଷ୍ୟତ
ରୂପାନ୍ତର ନେଇ ଏକରଙ୍ଗ ହୋଇଯାନ୍ତେ
ପ୍ରଥମ ପୁରୁଷ । ୨୩
