ଇସ୍କୁଲର ନିୟମ ଅଛି, ସେଠି ପିଲାଙ୍କୁ ବେଶୀ ଚିଠିପତ୍ର ଦିଆଯିବ ନାହିଁ, ବୃଥାରେ ଦେଲେ କଣ ହେବ- ତୁ କଣ ଆଉ ପାଆନ୍ତୁ !"
ମଣି କହିଲା- ମ, ପାଞ୍ଚଖଣ୍ଡ ସାତଖଣ୍ଡ ଲେଖେଁତ ଚିଠି ପିଲେ ପାଉଚନ୍ତି । ଆଉ ମୋ ଚିଠି କାହିଁକି ନ ଦେବେ ?"
ସରୋଜ ଆଉ ପ୍ରକାରେ ଫାଙ୍କି କହିଲା, "ବାପା ପରା ମନା କରିଚନ୍ତି- ମଣିକୁ ସେପରି ବେଶୀବେଶୀ ଚିଠିପତ୍ର ଦେବୁ ନାହିଁ- କାରଣ ସେ ଚିଠି ପଢ଼ି ଉତ୍ତର ଦଉ ଦଉ ଦିନ ଯିବ । ପାଠ ପଢ଼ିବାରେ ତାର କ୍ଷତି ହେବ ।"
ମଣି ହଠାତ୍ କହିଲା- "ବାବା ତ ଚିଠି ମତେ ପୁଣି ପ୍ରତିସପ୍ତାହରେ ଦିଖଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତି । ଆଉ ବହୁତ କଥା ଲେଖି ଥାନ୍ତି- ପୁଣି ଭାଇର ଚିଠି ପାଇଲୁ କି ନାହିଁ ବୋଲି ପଚାରନ୍ତି । ଭାଇ ଆଦୌ ଚିଠି ଦଉ ନାହାନ୍ତି କହିଲେ ସେ ଲେଖିପଠାନ୍ତି ଯେ, କୌଣସି ଅସୁବିଧାରୁ ଦେଇ ନଥିବ । ମୁଁ ଲେଖେ ଯେ, ଭାଇ ମତେ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ- ବୋଧହୁଏ ସେ ମତେ ଚିଡ଼ିଚନ୍ତି । ସେଠୁ ସେ ଲେଖନ୍ତି ଯେ, ନା ନା, ସେ ସେପରି ନୁହେଁ । ଆଉ ତମେ ଏମିତି କଣ କହୁଚ ?"
ସରୋଜ କଣ କରିବ, ଏଥିକି ଉତ୍ତର କଣ ? ଶେଷକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା, "ନା ମଣି, ଦେଇ ପାରି ନାହିଁ ଚିଠି ସତ; ତେବେ ତଦ୍ଦ୍ୱାରା ତୋର ଉପକାର ହୋଇଛି । ମୁଁ ତତେ ବଡ଼ ଭଲ ପାଏ । ମୋର ଭଉଣୀ ନାହିଁ, ଏଥିପାଇଁ ମୁଁ ସାଙ୍ଗ ପିଲାଙ୍କୁ କହି ଦୁଃଖ କରେ- ଆଉ ତୋପରି ଭଉଣୀ ପାଇ ମୁଁ ବିରକ୍ତ ହେବି ? ତୋର ମୋ ଚିଠି ପଢ଼ିବା ସମୟ ତକ ଯେ ପଢ଼ାରେ ଲାଗିଚି, ଏହାଦ୍ୱାରା କଣ ଭଲ ହୋଇ ନାହିଁ ? ବାସ୍ତବରେ ସରୋଜରମତ ଏହା ନୁହେଁ, ସେ ବହୁତ ଚିଠି ଲେଖେ ।
