96 . ଛୟାନବେ ବୋଲି
ଛୟାନବେ ବୋଲି
ଭୋ ଗୁରୁ ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଅଣାକାର ଏ ମୋର ବିନତି ଘେନ,
ସଦଗୁରୁ ମହାପ୍ରଭୁ ବୋଲି ଆଗେ କରୁ ମୁଁ ଅଛି ଜଣାଣ ।
ଶିରେ କରଯୋଡ଼ି ଗୁରୁ ପାଦେ ପଡ଼ି ଶୁଣ ଏ ମୋର ଗୁହାରୀ,
କଥାଏ ମାଗୁଛି ସୁଦୟା ହୋଇବ ଅଲେଖ ଶୂନ୍ୟ ବେହାରୀ ।
ବ୍ରହ୍ମସିଦ୍ଧି ଅଟ ଧର୍ମସିଦ୍ଧି ଅଟ ସତ୍ୟସିଦ୍ଧି ଅଛି ପୂରି,
ଦୟାସିଦ୍ଧି ଅଟ କ୍ଷମାସିଦ୍ଧି ଅଟ ଶାନ୍ତିସିଦ୍ଧି ଆଦିକରି ।
ବେଦସିଦ୍ଧି ଅଟ ଭେଦସିଦ୍ଧି ଅଟ ଜ୍ଞାନସିଦ୍ଧି ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ,
ମୋକ୍ଷସିଦ୍ଧି ନିଧି ଅଟ ମହାପ୍ରଭୁ ବହିଛ ଅଲେଖ ନାମ ।
ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀସିଦ୍ଧି ବହିଅଛି ପ୍ରଭୁ ଜାଣିବାକୁ ସର୍ବକଥା,
ଛପନା କୋଟିର ହାନି ଲାଭ ଯେତେ ବୁଝିବାର ସାମରଥା ।
ତେଣୁକରି ସିନା ଗୁରୁ ଶ୍ରୀଛାମୁରେ ମାଗୁଣି ମୋହର ଏତେ,
ଅଲେଖ ମହିମାସାଗର ଧର୍ମକୁ ଆଶ୍ରେ କରିଛନ୍ତି ଯେତେ ।
କିଅବା ସ୍ତିରୀ ସେକି ଅବା ପୁରୁଷ କି ଅବା ଜ୍ଞାନୀ ଅଜ୍ଞାନୀ ।
ସାର ଧର୍ମ ବୋଲି ପଶି ଯାଇଛନ୍ତି ନିଜ ଧର୍ମକୁ ନ ଜାଣି ।
କିବା ବାଳ ବୃଦ୍ଧ କିବା ମୁର୍ଖପ୍ରାଣୀ କି ଅଦା ପତିତ ଜୀବ,
ଏ କଳି ଯୁଗରୁ ତରିଯିବୁ ବୋଲି କରିଛନ୍ତି ଏହି ଭାବ ।
ପାପ ନ ଜାଣଛି ପୁଣ୍ୟ ନ ଜାଣନ୍ତି ବେନିପକ୍ଷ ସମମତ,
କଳିପୁରୁଷ ଅଚେତା କରିଅଛି ଏ କିସ ଜାଣନ୍ତି ସତ୍ୟ ।
ଏହାଙ୍କର ପାଇଁ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଛାମୁରେ ମାଗୁ ମୁଁ ଅଛି ଏତିକି,
କନ୍ଦର୍ପ ବାଧାରୁ ଉଦ୍ଧାର ହୁଅନ୍ତି ଏ ଧର୍ମେ ଛନ୍ତି ଯେତିକି ।
ଧର୍ମେ ଆଶ୍ରେ କଲେ ଯୁଗଳ ନ ଚଳେ କର୍ମଭ୍ରଷ୍ଟ ହେବ ବୋଲି,
ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷଙ୍କୁ ଅନଙ୍ଗ ପୀଡ଼ୁଛି ନ ପାରୁଛନ୍ତି ସମ୍ଭାଳି ।
ନିଷ୍କାମ ଧର୍ମରେ ସକାମ ପଶୁଛି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ଦୋଷୀ,
ଭବ ସାଗରକୁ ଘୁଞ୍ଚି ଗୁରୁଦେବ ଫେରି ଯାଉଛନ୍ତି ଭାସି ।
ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷଙ୍କ ପଞ୍ଚଭୁତ ମନ ଯେମନ୍ତେ ରହିବ ଥୟ,
ଅନାଦିଗୁରୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀପୁରୁଷ ସେହିରୂପେ ଦୟା ବହ ।
ଆତ୍ମା ଭଗତିରେ ଆପ ଘଟ ଜୀବ ବଧୁଅଛନ୍ତି ସାକ୍ଷାତେ,
ବାହ୍ୟ ଅନ୍ତରେ ପଶୁଜୀବକୁ ପାଳି ଗ୍ୟାନ କରିଛନ୍ତି ଚିତ୍ତେ ।
ଏପରି ଜ୍ଞାନ ମୋ ମନକୁ ନଇଲା ଜଣାଉଅଛି ଛାମୁରେ,
ଆାପ ଘଟ ଜୀବ ମରି ଯାଉଅଛି ବାହ୍ୟ ଜୀବ କେ ପଚାରେ ।
ଆପ ଘଟ ଜୀବ ରକ୍ଷାକରି ପାଳୁ ବାହ୍ୟେ କରୁ ଅନୁମାନ,
ତେବେ ସିନା ତାର କର୍ମସିଦ୍ଧି ହେବ ଆତ୍ମା ଭକ୍ତି ନିରୂପଣ ।
ସୂକ୍ଷ୍ମାନୁଭାବରେ କିଷ୍ଣୁ ବଧିବାର ହେଉଅଛି ଆପହସ୍ତେ,
ଅପଘଟ ଘରୁ ଜୀବ କାଢ଼ିଆଣି ହାଣି ଯାଉଛି ସାକ୍ଷାତେ ।
ଯେଉଁରୂପେ ଗୁରୁ କନ୍ଦର୍ପବାଧାରୁ ସମ୍ଭାଳି ପାରିବେ ଦେହ,
ସେପରି କରୁଣା ନେତ୍ରପଥେ ଚାହିଁ ହେ ଅନାଦି ବ୍ରହ୍ମମୟ ।
ଯଥା ବିଧିମତେ ଏହାକୁ ଉଧର ଗୁରୁ ତ ସାକ୍ଷାତେ ଅଟ,
କନ୍ଦର୍ପପୀଡ଼ାରେ ଡୁବି ଯାଉଛନ୍ତି ପଡ଼ି ଯାଉଅଛି ଘଟ ।
ଗୁରୁ ଧର୍ମ ଉଠୁ କଳିଯୁଗ ତୁଟୁ ସତ୍ୟ ଧର୍ମ କର୍ମ ବଢ଼ୁ,
କହେ ଭୀମ ଭୋଇ ଏତିକି ମାଗୁଛି କନ୍ଦର୍ପବାଣ ନ ପୀଡ଼ୁ ।