୬ ସୁଲକ୍ଷଣା | ଶରେ ନ ଦହ ମୋ କଲେବରକୁ । ଶିଖ ଦାବାଗ୍ମୀ ବା କଟଲ ରହିବ ନାହିଁ ବିଶ୍ଚର ମନକୁ ରେ । ଶିବାର । ୨| ସ୍ମର ଅରକ୍ଷକ୍ଷକ ସୁଭ ହୋଇ କ୍ଷୁର କସ୍ତୁରୀ ଦକ୍ଷ କରୁ । ସାଗ- ଝାରତ ବିଶ୍ୱର ନ କରୁ । ପୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟରେ ଯେ ବୋଲେ ମାର ତାଲୁ ମାରୁ କନ୍ଦାକୁ ନ ଡରୁ ହେ । ସିବାର । ସୁର ବୋଲି ଯେ ତୋତେ ସୁମରଇ । ସେ କାହିଁ କ ଭୋ ଉପରେ ପୀଡର । ସୂକ୍ଷ୍ମଣ୍ୟ ଜନ୍- ମେଳରେ ବଢ଼ିବାରୁ ଏ ବୁଦ୍ଧି ଅତୁ କ ପାଇ ସେ । ଶିବାରି ସୁଭ ମିତରେ ଉପ୍ରୋଧ ନୋହିଛି ଆଉ ରୁ କାହାକୁ ରଖିବୁ । ଶିବ ହେଲେ ଏହି ଦୁଃସ୍ଵଇବୁ । ସବ ଅଧୂକ ବର୍ଗକ୍ସ କ୍ୟାପ୍ରେର ହେବା ଦିନୁ ଏହା ଊରୁ ହେ । ଶିବାର । ସୁଜ୍ଞନବଚନ ଚନା ବଳ | ସେଙ୍ଗ ଦେବେ ବଲ୍ଲଭ ଆଣି ଗଚ୍ଚ । ସେ କାଲରେ ଏକ ଇଞ୍ଜିରୁ ନାହିଁ ? ଛଡ଼ କୁସୁମ ନାରଜ ହେ । ଶିବାର । ୪ । ସ୍ମରନ୍ତୁ ଏପରି କହୁ କହୁ ନଦ୍ରା ଇକ୍ଷଣେ ଭକ୍ଷଣେ ଟ୍ରା ସିମ୍ସ । ସେହ ସମସ୍ତେ ସ୍ଵପନ ଦେଖିଲା । ସୁନ୍ଦରବର ବିଷ ମଉଣ୍ଡ ଶନ୍ ପୁରେ ମିକଳ୍ପ ସେ । ସୁନ୍ଦବୀ । ଶୋଇ ଦେଖି ଲେଭ୍ ର ଦୁଖ । ସଲକ ରେ ବସିଛୁ ମଧ୍ୟ ପୋଇ । ସୁନ୍ଦରକର ଋ କରେ ଝୁମୁରେ ଯନ୍ତ୍ର କର ରସକ ରେ ! ସୁନ୍ଦର ଓ ୫ ସୁଣିଲା ଦୁଃସବୟଲା କାମକଲାକୁଶଲା ଲୀଲାବ୍ ବାଲୀ । ଥିଲା, ପରି ନୋହ ଡୋଲାପିତୁଳା । ସୁଜୁଳା ଭୁଲାଅରୀ କଳା କଲାନ ଚହଲାରେ ବୁଡ଼ଛୁ ଭେଲା,ରେ । ସୁଶିଲା । ସ୍ମରଣରେ ମାର୍ଚ୍ଚ ଘୂର, ସ୍ବାଧୀର । ସାରସାକ୍ଷିର୍ କଳର ମୁଁ ପଷ୍ଟ । ସଂସାରେ ବି ଯଣ ହେବ ନାମ ମୁହେଁ ହେଲେ ଜୋ ଅଟେ ରୁଚିସ୍ ରେ । ସୁନ୍ଦର । ୬, ବାସ୍ତ କରି ତ ତାର ମୋରୋ ପ୍ରଭୁ ସେବକ ପ୍ରାୟେ ।
