କବିତା କଲ୍ଲୋଳିନୀ/ଛୋଟ ଢୁମ୍ପା
| ←ସେ ପୀରତୀ ସତେ | କବିତା କଲ୍ଲୋଳିନୀ ଲେଖକ/କବି: ଛୋଟ ଢୁମ୍ପା |
ଜାଈଫୁଲ ଢୁମ୍ପା→ |
<poem>
ତୋ ଚାରୁ ଚାହାଣି ଚାହିଁ, ମରି ତୁ ଆବୁର ସାରି ପକା ପଛେ, ମୋ ନିଆଳୀ, ମୋ ଦେହ ତ ସହୁ ନାହିଁ। ୧ ।
ଦିଅ ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ଦଣ୍ଡ, ଝୁମି କାମ ସଙ୍ଗେ ଝୁଣି ଦେବି ସିନା, ମୋ ନିଆଳୀ, ଝଲି ଝଲମଲ ଗଣ୍ଡ। ୨ ।
ହେବୁଟି କି ଶିରଗଭା, କାଳ ସହୁନାହିଁ ବାଳମୃଗଦୃଶା, ମୋ ନିଆଳୀ, ନୂଆ ବିକଶିତ ଶୋଭା। ୩।
ତୋହ ପରି ତୁହି ସିନା, ବିଜେ କଲା ପୁରେ ପୁରି ରହିଥାଏ, ମୋ ନିଆଳୀ, ବନଜ-ବନ-ବାସନା। ୪ ।
ଅଛି ଯେବେ ଅନୁକମ୍ପା, କାତି ଝିଙ୍କି ପଛେ ଛାତିରେ ପ୍ରହାର, ମୋ ନିଆଳୀ, ହୀରା ବୁଲାକି ନ କମ୍ପା। ୫ ।
ପାସୋର ବାସର ଲାଜ, ପଛକୁ ପକାଇ ନ ଦେଲେ ନ ଚଳେ, ମୋ ନିଆଳୀ, ବିଧି ନିଷେଧକୁ ଆଜ। ୬ ।
ତୋ କୁଚ ତ କରକଶ, ସବୁ ଗୁମାନ ଆଉ କେତେବେଳକୁ, ମୋ ନିଆଳୀ, ଥରେ ମୋହ କରେ କଷ। ୭ ।
ଚୁମ୍ବନେ କଲେ ଶରଧା, ଚରଣଠାରୁ କବରୀଯାଏ ତୋର, ମୋ ନିଆଳୀ, କାହିଁ ପୂରି ନାହିଁ ସୁଧା। ୮ ।
ଚତୁରଦଶ ଭୁବନେ, ରସବତୀ ଚକ୍ର ଚୁଡ଼ାମଣି ବୋଲି, ମୋ ନିଆଳୀ, ତୋ ବିନା ଆନେ ନ ମାନେ। ୯ ।
କାହିଁକି ଚାଲୁ ତୁ ତଳେ, ଘାଣ୍ଟି ହେଉଅଛି କଣ୍ଠୀରବମଧ୍ୟ, ମୋ ନିଆଳୀ, ମୋ ମନଯାକ ବିକଳେ। ୧୦ ।
ଆନ ନାହିଁ ତୋର ବିନା, ଅଷ୍ଟଦୁର୍ଗଧରାବର ଆରେ ଧୀରା, ମୋ ନିଆଳୀ, ତୋହର ଅଧୀନ ସିନା। ୧୧ ।