ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି
ପ୍ରଣୟବଲ୍ଲରୀ
(ପ୍ରଥମ ସର୍ଗ - ପ୍ରଣୟାଙ୍କୁର)
ଭ୍ରମୁଁ ଭ୍ରମୁଁ ଏକ ମୃଗ ଆସି ହେଲା
ଅକସ୍ମାତ ନୃପ ଅଗ୍ରେ,
ଧନୁଶରଧାରୀ ନରେଶଙ୍କୁ ଚାହିଁ
ପଳାଇଲା ତହୁଁ ବ୍ୟଗ୍ରେ ।
ପଳାୟିତ ମୃଗ ପଛେ ନୃପାଦେଶେ
ସୂତ ଚଳାଇଲା ରଥ,
କିନ୍ତୁ ଅଶିଥିଳ ରଶ୍ମି କରିଥାଏ
ବିଲୋକି ବନ୍ଧୁର ପଥ ।
ସ୍ୱଭାବ ସୁଲଭ ଲମ୍ଫେ କୃଷ୍ଣସାର
ଗଗନେ ଅଧିକ ଯାଇ,
ଥରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଦେଉଥାଏ ବନ-
ଭୂମିରେ ପାଦ ପକାଇ ।
ପୁଚ୍ଛ ଲପଟାଇ ସ୍ପିଚ ସଙ୍କୁଚାଇ
ଆଶୁଗ-ପତନ-ଭୟେ,
ଗ୍ରୀବା ଭାଙ୍ଗି ଥରେ ଥରେ ରଥେ ଚାହିଁ
ପଳାଏ ପୁଣି ଅଥୟେ ।
ଶରମ ବିବୃତ ମୁଖ-ଚ୍ୟୁତ-ଦର
କବଳିତ କୁଶମାନ,
ଗମନ ପଥରେ ଇତସ୍ତତଃ ପଡ଼ି-
ଯାଉଥାଏ ସ୍ଥାନ ସ୍ଥାନ ।
ସମସ୍ଥାନ ଦେଖି ରଶ୍ମି ଛାଡ଼ି ସୂତ
ଘୋଟକ ଦେବାରୁ ଚାଳି,
କର୍ଣ୍ଣ ସପଟାଇ ଲଇଁ ଲମ୍ବପଦେ
ଅଶ୍ୱେ ହେଲେ ବେଗଶାଳୀ ।