ବଜାଇ ଚାଲିଛି ଏକାଏକା ରଣ ତୂର୍ଯ୍ୟ ହେ
ଆର୍ଯ୍ୟ ହେ ବୀର ବର୍ଯ୍ୟ ହେ
ସ୍ତବ୍ଧ କି ତବ ତୂର୍ଯ୍ୟ ହେ ?
ରୁଦ୍ର ହେ ତବ ଡମ୍ବରୁ ଘନ ଘୋଷରେ
ସୁପ୍ତ ଏ ଜାତି ତେଜିଲା ଜଡ଼ିତା ଶେଷରେ,
ଦେଲ ତୁମେ ନିଜେ ଜୈତ୍ର-କୁସୁମ ଲଗାଇ
ଜନନୀ କେଶରେ
ଯଶଲାଗି ତାର ଝସାଇ ପଶିଲ ଯୁଦ୍ଧେ ପରମ ବୀର୍ଯ୍ୟ ହେ
ଆର୍ଯ୍ୟ ହେ ବୀର ବର୍ଯ୍ୟ ହେ
ସ୍ତବ୍ଧ କି ତବ ପୂର୍ଯ୍ୟ ହେ ?
ନରପୁଙ୍ଗବ ମତେ ଦେଖିଲ ଯାହାକୁ
ବର ସନ୍ତାନ ପରି ଚିହ୍ନାଇଲ ମାଆକୁ
ମାଆର ବିପଦେ ଦେଖାଇଲ ନିଜ ବାହାକୁ
ଇତିହାସ ଆଜି ତୁମର ସେ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ହେ
ଆର୍ଯ୍ୟ ହେ ବୀର ବର୍ଯ୍ୟ ହେ
ସ୍ତଦ୍ଧ କି ତବ ତୂର୍ଯ୍ୟ ହେ ?
କାରୁଣ୍ୟର ମୃଦୁ ମୂର୍ଜନା ଓଡ଼ିଆଙ୍କ ଗହନ ପ୍ରାଣର ଅନ୍ତରାଳରେ ଏପରି ଲୋତକାପୁତ ଆଉ ବେଦନାବିଦ୍ଧ ହୋଇପାରେ, ତାହାଥିଲା ଅକଳ୍ପନୀୟ । ସମସ୍ତ ବିଷାଦକାଳିମାର ଉଦ୍ଧିରେ ମଧୁସୂଦନ ଉତ୍ତରିତ ହୋଇଥିଲେ ଭାରତର ଜଣେ ମହିମାଦୀୟ ନେତ୍ର ପୁରୁଷ ରୂପରେ, ଯେ କି ବହୁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆଦ୍ୟ ଉଦ୍ଗାତା ଭାବରେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥିଲେ ।
ସେ ଥିଲେ ଏକାନ୍ତ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରାଣର ଅକୁହା କୁହାଟ, ଯାହାଙ୍କର ଉଦ୍ଦାମ ସ୍ୱର ଲହରୀ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଓଡ଼ିଆଙ୍କର ପ୍ରାଣର ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ସୂକ୍ଷ୍ମତନ୍ତ୍ରୀରେ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା କ୍ରାନ୍ତିକାରୀ ଝଙ୍କର ଓ ବୈପ୍ଳବିକ ଉଦ୍ବେଳନ ।
"ହେ ପଥିକ ! ରହକ୍ଷଣେ କର ନମସ୍କାର
ଢାଳିଦିଅ ଅଛି ଯେତେ କ୍ଷୀଣ ଅଶ୍ରୁଧାର ।" (ବୈକୁଣ୍ଠ) ।