ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୨୮୫

୧୬ଶ ଶତାଦ୍ଦୀ

୨୭୫

 

ଡରୁଛି ଡରାଉଅଛି ମନ ୟେ ଜୀବକୁ
ଡାକି ବୀରସିଂଘ କହିଦେଲେ ନଛିନ୍ଦ୍ରକୁ ।⁠।୧୩।

ଢମ ବିପ୍ର କହୁଥାନ୍ତି ବେଦ ଅନୁମତେ
ଢାଙ୍କୁଣି ଭିତରେ ବ୍ରହ୍ମ ରହିଛି ଗୁପତେ
ଢଳିଯିବ ଢାଙ୍କୁଣି ଯେ ରହିବ ତିରୋଳେ
ଢାଉ ରଙ୍ଗ ପ୍ରାୟେ ସିନା ବୀରସିଂଘ ବୋଲେ ।⁠।୧୪।

ଅର୍ଧ ଉର୍ଧ ମଧ୍ୟେଂ ଗ୍ୟାନ କରନ୍ତି ବିଚାର
ଅର୍ଧ ଯେ ସୋସନି ଅଛି ମୃଧନି ଉପର
ଅର୍ଧମାତ୍ରା ପରେ ସେହୁ ରମୁଣ ଅଛଇ
ଅଣ ଅକ୍ଷର ରୂପେଣ ବୀରସିଂଘ କହି । ⁠।୧୫|

ତିନି ସେ ତିହୁଡ଼ି ଥାନ ତ୍ରିକୁଟ ଉପରେ
ତିଳ ଗୁମ୍ଫା ଭିତରେ ସେ ଅମନ ମନ୍ଦିରେ ।
ତ‌ତୁ ଗ୍ୟାନ ନୋହଇ ସେ ଶରୀର ପ୍ରକାଶି
ତିଆଡ଼ି ଆଗରେ ୟେହା ବୀରସିଂଘ ଭାଷି ।⁠।୧୬|

ଥୋକାୟେ ପଣ୍ଡିତ କରୁଥାନ୍ତି ଅନୁମାନ
ଥିର ହୋଇ ଜୀବ ଅଛି ଅମର ଭୁବନ
ଥାନମାନ ସବୁ ସିନା ଦେହର ବୃତ୍ତାନ୍ତ
ଥିର କରି ବୀରସିଂଘ କହିଦେଲେ ତତ୍ତ୍ବ | ⁠।୧୭।

ଦାରୁ ଯେ ପାଷାଣ ଅଷ୍ଟ ଧାତୁ ମୃତି କରି
ଦେବତା ବୋଲିଣ ଜନେ ମନେଣ ଆଦରି
ଦେଖୁଂ ଦେଖୁଂ ଅଗ୍ୟାନରେ କରନ୍ତି ପ୍ରଣାମ
ଦୁଢେ ବୀରସିଂଘ ବୋଲେ ନୋହଇ ୟେ ବ୍ରହ୍ମ ।⁠।୧୮।

ଧୁନି ଯାହା ବୋଲନ୍ତି ସେ ଅନହତ ବାଣୀ
ଧୀରେ ଧରିଣ ପବନ ବାହାନ୍ତି ଉଜାଣି
ଧ୍ୟାୟେ ଧାରଣା ନିୟମ ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ୟେ ଯୋଗ
ଧିକ ହୋଉ ୟେହୁ ଗ୍ୟାନ କହେ ବୀରସିଂଘ । |⁠।୧୯।