ପୃଷ୍ଠା:Typical selections from Oriya literature.pdf/୧୯୨

୧୫୬

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ-ପରିଚୟ

ପ୍ରଭୁ ଜଗତ-ତାରଣ ନ କର ହେ ଆନ ।
ତୁମ୍ଭ ଶ୍ରୀଚରଣତଳେ ଲଗାଇଛି ଧ୍ୟାନ ।
ଜୀବନକୁ ଆଶା ଆଜ ନାହିଁ ଯେ ମୋହର ।
ଏ ବେନି ବାଳୁତ ତୁମ୍ଭେ ରଖ ଚକ୍ରଧର ।
ଅରକ୍ଷିତ-ବନ୍ଧୁ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଃଖୀଲୋକ-ବିତ୍ତ ।
ବ୍ୟାଧର ସଙ୍କଟୁ ମୋତେ ରଖ ଜଗନ୍ନାଥ ।
ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କଲା ଯେ ହରିଣୀ ।
ବୈକୁଣ୍ଠେ ଥାଇଣ ତା ଜାଣିଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।
ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର କୋଳେ ଯେ ଦେଇଣ ସୀମସ୍ଥାନ ।
ଆନନ୍ଦେ ଯୋଗନିଦ୍ରାରେ ଥିଲେ ଭଗବାନ ।
ସରସ୍ୱତୀ ବୀଣା ଧରି ବଜାଉ ଅଛନ୍ତି ।
ଗାନ୍ଧାର ରାଗେଣ ଗାଇ ଆଳାପ କରନ୍ତି ।
କମଳା ବିମଳା ରହି ଆଲଟ ବିଞ୍ଚନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଭାମା କାଳିନ୍ଦୀ ଆବର ଜାମ୍ବବତୀ ।
ରୁକ୍ମିଣୀ ସହିତେ ଯେତେ ଅଷ୍ଟପାଟ ଦେଈ ।
ଯେ ଯାହା ସେବାରେ ଚହିଁ ଚରଣେ ସେବଇ ।
ସୁବାହୁ ବନ ବୈକୁଣ୍ଠ ସହସ୍ର ଯୋଜନ ।
ଏତେଦୂରୁ ଡାକ ତା ଶୁଭଇ ଘନ ଘନ ।
ନିକଟେ ଡାକିଲାପ୍ରାୟେ ଶୁଭେ ଅନୁପମ ।
ସହସ୍ରେକ ବଜ୍ର କି ପଡ଼ିଲା ଏକ ସ୍ଥାନ ।
ଥର ହର ହୋଇଣ ଯେ ବୈକୁଣ୍ଠ କମ୍ପିଲା ।
ଅତି ଆରତରେ ଯହୁଁ ମୃଗୁଣୀ ଡାକିଲା ।
ମୃଗୁଣୀର ଆରତ ଯେ ଫେଡ଼ିବେ ଗୋସାଇଁ ।
ଭକତବତ୍ସଳ ଯେ କମଳାଦେବୀ-ସାଇଁ ।
ବାସବକୁ ରାଇ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଦାଶରଥି ।
ଘୋରବନେ ହରିଣୀକି ପଡ଼ିଛି ବିପତ୍ତି ।
ଘୋର ଜଳ ବରଷ ଅନଳ ଲିଭିଯାଉ ।
ବଜ୍ର ମାର ଶ୍ୱାନକୁ ବ୍ୟାଧକୁ ସର୍ପଖାଉ ।
ବାତାଘାତେ ଜାଲବାଡ଼ ହେଉ ନାରଖାର ।
ବାସବରାୟେ ହୋ ତୁମ୍ଭେ ବେଗ ହୋଇ ଚଳ ।
ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ବହନ ଚଳିଗଲେ ।
ଚାରିମେଘକୁ ତକ୍ଷଣେ ଆଜ୍ଞା ସେହୁ ଦେଲେ ।
ପବନକୁ ବୋଇଲେ ତୁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଥିବୁ ।
ଜଳବୃଷ୍ଟି ସହିତରେ ବତାସ ବହିବୁ ।