ମଥୁରା ମଙ୍ଗଳ/ଗୋବିନ୍ଦ ବିଚ୍ଛେଦେ ବରଜନାରୀ
ନବମ ଛାନ୍ଦ
ଆଷାଢଶୁକ୍ଳ ବାଣୀ
କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମଥୁରା ଗମନରେ ଗୋପୀମାନଙ୍କ ଦଶା
ଗୋବିନ୍ଦବିଚ୍ଛେଦେ ବରଜନାରୀ । କୁରଙ୍ଗନୟକୁ ବହଇ ବାରି ।
ଫିଟିଲା କବରୀ ତୁଟିଲା ହାର । ଶୁଖିଲା ରଙ୍ଗିମା-ଜବା ଅଧର ।
ଅଙ୍ଗୁ ବହେ ଝାଳ । ପାଣ୍ତୁର ଦିଶେ ହେମ-ଗଣ୍ତସ୍ଥଳ ।
କାହା ବଦନୁ ନ ସ୍ଫୁରଇ ବାଣୀ । କାହାର ନ ଚଳଇ ପାଦ ପାଣି ।
କାହାର ହିଆ ହୋଏ ଦମଦମ । କାହା ନାସାରୁ ନ ବହେ ପବନ ।
କେ ଭୂମିରେ ପଡ଼େ । କେହୁ ବେନିବାହୁ ହୃଦରେ କୋଡ଼େ ।
କେ ନେଇ ଶିରେ ମାରଇ ପଥର । କେହୁ ବୋଲେ ସଖି ମଲି ଏଥର ।
କେ ବୋଲେ କାହିଁକି ପରାଣ ଅଛି । ଦାରୁଣ ଯମ ପକା ପାଞ୍ଜି ପୋଛି ।
ମୁଁ ହୁଅଇଁ ନାଶ । କେ ବୋଲେ ଆସ ଗୋ ଖାଇବା ବିଷ ।
କେ ବୋଲେ ଝାସିବା ଯମୁନାଗଣ୍ତେ । କେ ବୋଲେ ଅନଳ ଜାଳିବା ପିଣ୍ତେ ।
କେ ବୋଲେ କଣ୍ଠେ ଚଳାଇବା ଛୁରୀ । କେ ବୋଲେ ଆଖି ପକାଇବା ଖୋଳି ।
ଅନ୍ଧ ହେଲେ ଭଲ । କେ ବୋଲେ ଅକ୍ରୂର ମାରିବା ଚାଲ ।
କି କରିବ କରୁ ନୃପତି କଂସ । ରହିବା ନାହିଁ ପଛେ ତାର ଦେଶ ।
ସମ୍ପଦେ ଆମ୍ଭର ନାହିଁ ଭରସା । ଅନ୍ୟ ଦେଶେ ଯାଇଁ କରିବା ବସା ।
ଆମ୍ଭ କୃଷ୍ଣ ଥାଉ । ନୋହିଲେ ଅକ୍ରୂର ବାହୁଡ଼ି ଯାଉ ।
କାହାର ହାର ହୋଇଲା ଶିଥିଳ । କାହାର ଖସିଲା କଟି ଦୁକୂଳ ।
କାହା କବରୀ ଚରଣରେ ଲୋଟେ । ସ୍ୱରଭେଦେ କାହା କଣ୍ଠ ନ ଫିଟେ ।
କରନ୍ତି ବିଳାପ । ଘୋଟି ଯାଉଅଛି ସନ୍ତାପ-ଆପ ।
କେ ବୋଲେ ରସିକସାଗର ହରି । ମାରିତ ଯାଉଛି କୁଳକୁମାରୀ ।
କେ ବୋଲେ ରାହୁବଇରିବଦନ । କେ ବୋଲେ ଷଣ୍ଢ ଶକଟମର୍ଦ୍ଦନ ।
କେ ବୋଲେ ବକାରି । କେ ବୋଲେ କାଳୀ ଗର୍ବଖର୍ବକାରୀ ।
କେ ବୋଲେ ପୁତନା ପରାଣଖିଆ । କୁଶ ପରାୟେ କରୁଛ ହିଆ ।
ତିଳରୁ ଅର୍ଦ୍ଧେ ନ କର କରୁଣା । କୃପାସିନ୍ଧୁ ପଣ ଯାଉଛି ଜଣା ।
ଶୁଷ୍କନଦୀ ମତ । ଏବେ ସେ ଜାଣିଲୁଁ ତୁମ୍ଭ ଚରିତ ।
ଦୀନଜନେ ଦୟା ନ କର ହରି । ଦୀନବନ୍ଧୁ ନାମ ବହ କି କରି ।
ଆଝୁଁ ଯେ ବୋଲିବ ଦୀନବାନ୍ଧବ । ମହତ୍ତ୍ୱ ତାର ସାରିବୁଁ ମାଧବ ।
କହୁଅଛୁଁ ସତ । କଇତବ ବନ୍ଧୁ ନାମ ବହତ ।
ଗୋପୀଙ୍କ ଆରତବଚନ ଶୁଣି । ସୁଦାମଙ୍କୁ ଚାହିଁ ମୂରଲୀପାଣି ।
ବୋଇଲେ ଗୋପୀଙ୍କି କର ସନ୍ତୋଷ । ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିଥାନ୍ତୁ ନିଜବାସ ।
ମୋ ଆସିବା ଯାଏ । କୃଶ ନ କରିବେ କନକକାୟେ ।
ଶୁଣି ଗୋପାଳେ କହିଲେ ଗୋପୀଙ୍କି । ଅକ୍ରୁର ରଥ ବାହିଲା ଚମକି ।
ନିରାଶେ ରହିଲେ ବରଜନାରୀ । ଜଳ ଶୁଖିଲେ ଯେସନେ ସଫରୀ ।
ସେହିମତି ହୋଇ । ଏକ ଆରକେ ମୁଖ ଚାହାଁଚାହିଁ ।
ବସନ୍ତ ଗଲେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶେ ବନ । ବରଷାଶେଷେ ଯେହ୍ନେ ନଦୀମାନ ।
ଅନ୍ଧାରପକ୍ଷେ ଯେହ୍ନେ କଳାକର । ପଦ୍ମ ଯେସନେ ପଡ଼ିଲେ ଶିଶିର ।
ହୋଇଯାଏ କ୍ଷୀଣ । ଚନ୍ଦ୍ର ବିନେ ଯେହ୍ନେ କୁମୁଦବନ ।
କାନ୍ତ ବିହୀନେ ଯେସନେ ରମଣୀ । ଧର୍ମ ବିହୀନେ ଯେସନେ ଧରଣୀ ।
ବେଦ ବିହୀନେ ଯଥା ଦ୍ୱିଜବର । ଧନର ବିହୀନେ ଯେସନେ ନର ।
ହେଲେ ଗୋପନାରୀ । ରାଜ୍ୟ ବିହୀନେ ଯେହ୍ନେ ଦଣ୍ତଧାରୀ ।
ବିଦ୍ୟା ପାସୋରିଲେ ଯେହ୍ନେ ପଣ୍ତିତ । ମାତା ବିହୀନେ ଯେସନେ ବାଳୁତ ।
ଚକ୍ଷୁ ବିହୀନେ ଶୋଭାବନ୍ତ ଜନ । ଭୂଷଣ ବିନେ ଯେହ୍ନେ ନାରୀଗଣ ।
ଦିଶେ ଅସୁନ୍ଦର । ବୃକ୍ଷ ବିହୀନେ ଯେହ୍ନେ ଗିରିବର ।
କୃଷ୍ଣ ବିହୀନେ ସେହିମତି ଗୋପୀ । ଚିନ୍ତା ରତ୍ନାକରେ ହୋଇଲେ ତାପୀ ।
ଦିଗ ନ ଦିଶି ଦିଶିଲା ଅନ୍ଧାର । ଅମାବାସ୍ୟାରେ ଯେସନେ ଚକୋର ।
ହୁଅନ୍ତି ଅଜ୍ଞାନ । କୁଲାଳଚକ୍ର ପ୍ରାୟେ ଭ୍ରମେ ମନ ।
ସକଳ ବିଷୟ ମଣନ୍ତି ବିଷ । ହରଷ ତ୍ୟଜି ଲଭିଲେ ବିରସ ।
ଶିରୀଷକୁସମ ଯେସନେ ହିମେ । ବ୍ରଜେଶ ବିନୁ ବ୍ରଜନାରୀମାନେ ।
ହୋଇ ଗଲେ କୃଶ । ଭୃଙ୍ଗ ବିନୁ ଯେହ୍ନେ ଚମ୍ପକପୁଷ୍ପ ।
ହାର ହେଲା ଗରୁ ବସନ ଅହି । ଚନ୍ଦନ କର୍ପୂର ରୁଚଇ ନାହିଁ ।
କାମହୁତାଶନେ ଜଳଇ ଅଙ୍ଗ । କୃଷ୍ଣ ବିଚ୍ଛେଦେ ଦ୍ୱିଗୁଣ ଅନଙ୍ଗ ।
ମରମେ ସନ୍ଧିଲା । ପ୍ରାଣ ନେବାରୁ ଅଧିକ ହୋଇଲା ।
ଆରତେ କାନ୍ଦନ୍ତି ହରିଣୀନେତ୍ରୀ । ବାଳୁତ ପରାୟେ କନକଗାତ୍ରୀ ।
ଚଉଦିଗକୁ ଦିଅନ୍ତି ଅନାଇ । ହା କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ପଡ଼ନ୍ତି ବୁଲାଇ ।
ପ୍ରଖର ନିଶ୍ୱାସ । କ୍ଷଣକୁ କ୍ଷଣ ଉଡ଼ଇ ସାହାସ ।
ବସିଲେ ନ ପାରନ୍ତି ଦମ୍ଭେ ଉଠି । ଉଠିଲେ ଯାଆନ୍ତି ମହୀରେ ଲୋଟି ।
ଏକ ଆରକେ ଧରାଧରି ହୋଇ । ବଚନ କହିଲେ ମାରଇ ଝାଇଁ ।
ବହେ ଶ୍ରମଝାଳ । ଫିଟି ପଡ଼ଇ କବରୀ ଅଞ୍ଚଳ ।
କାନ୍ଦି ଲୋଡ଼ିଲେ କାନ୍ଦି ନ ପାରନ୍ତି । ଆରତେ ଶୂନ୍ୟକୁ କୋଳ କରନ୍ତି ।
ଶ୍ୟାମଘନ ସଙ୍ଗ ପ୍ରସଙ୍ଗ ମାନ । ଚିତ୍ତେ ଚିତ୍ତୋଇ ବୁଜନ୍ତି ନୟନ ।
ଥରଥର ତନୁ । ବାରିଜ ଯେହ୍ନେ ନ ଦେଖିଲେ ଭାନୁ ।
କହଇ ଭକତଚରଣ ଦାସ । ଗୋବିନ୍ଦ ବିନା ଗୋପୀଏ ନିରାଶ ।
ସଦନେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇ । ରଙ୍ଗିମାଚରଣଯୁଗଳ ଧ୍ୟାୟି ।
ନିଶି ଦିବସରେ । ଦୁଃଖେ ରହିଲେ ଆସିବା ଆଶାରେ ।