82 . ବୟାଅଶୀ ବୋଲି
ବୟାଅଶୀ ବୋଲି
ଅନ୍ତରଯାମିନୀ ଭଜିବ ଯେମନ୍ତେ ଅନ୍ତ ପିତ ଶୁଦ୍ଧ କର,
ମନର ମଳ ନ ରହିବ ଯେମନ୍ତେ ପଡ଼ିବ ଦେବୀ ଖପର ।
ଖପର ପାରି ହୋଇଯିବ ଯେମନ୍ତେ ମାଟି ଖପରରେ ଭୁଞ୍ଜ,
ଅଲେଖ ଅଲେଖ ବୋଲି ନିରନ୍ତର ମହିମା ସାଗରେ ମଜ୍ଜ ।
ଅଲେଖର ଭକ୍ତି ଗୋଟା ଏକ ସିନା ଦୁଇଟା ତିନିଟା ନାହିଁ,
ଛପ୍ନାକୋଟି ଜୀବ ଗୋଟାକରେ ଯାନ୍ତି ତାହାର ଗର୍ଭେ ସମ୍ଭାଇ ।
ସତ୍ୟଧର୍ମ ଧର ସତ୍ୟକର୍ମ କର ସତ୍ୟେ କର ଗୁରୁ ସେବା,
ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବ ଅଲେଖ ଦେବତା ନିଶ୍ଚୟ ମୁକତି ଦେବା ।
ସତ୍ୟରେ ସ୍ନାହାନ ସତ୍ୟରେ ମାର୍ଜନ ସତ୍ୟରେ କର ଭୋଜନ,
ସାତ୍ତ୍ୱିକ କର୍ମରେ ସେ ଅଲେଖ ଦିଅଁ ନିଶ୍ଚଏ ହେବ ପ୍ରସନ୍ନ ।
ସତ୍ୟରେ ଶୋଇବ ସତ୍ୟରେ ବସିବ ସତ୍ୟେକର ଫନ୍ଦା ବୃତ୍ତି,
ମାହିମା ଭଜିବା ଲୋକମାନେ ଯେତେ କର ଏହି ଧର୍ମ କୀର୍ତ୍ତି ।
ସତ୍ୟରେ କହିବ ସତ୍ୟେ ରହିଥିବ ସତ୍ୟରେ ଯିବ ଆସିବ,
ସତ୍ୟ କର୍ମର ଯେତେ କୀରତିମାନ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରହିଥିବ ।
ଦୋଷ ଅପରାଧ ହାନି ଲାଭ ଯେତେ ଗୁରୁଙ୍କୁ କହିବ ସବୁ,
କପଟ ରଖିଣ ନ କହିବ ଯେବେ ଅବଶ୍ୟ ଦଣ୍ଡିବେ ପ୍ରଭୁ ।
ହୃଦୟ ନିର୍ମଳ ମନହିଁ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥିବ ସଦା କାଳ,
ଅନ୍ତର୍ଗତରେ କପଟ ନ ରଖିଲେ ସେ ଅଟଇ ଗଙ୍ଗାଜଳ ।
ଗୁରୁଙ୍କୁ ଭଗତି କରିବ ଯେ ଜନ ଏପରି ମାର୍ଗରେ ରହ,
କାମ କ୍ରୋଧ ଲୋଭ ମୋହ ତେଜ୍ୟାକରି ସତ ଶାନ୍ତି ଦୟା ବହ ।
ଧୀର ସମୀର ଶୀତଳ ହେଲେ ଯାଇଁ ମହିମା ଭଜନ ଶୁଦ୍ଧ,
ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଅନୁଭବରେ ତୋଳି ଯେମନ୍ତେ କରିବ ଭେଦ ।
ଅମନ ପୁରୁଷ ଅଟଇ ସେ ବ୍ରହ୍ମ ଅମନରେ ଆଶ୍ରାକର,
ଅମନ ଭିତରେ ମନ ଗଳାଇଲେ ଜାଣିବ ମହିମା ତାର ।
ଅଗାଧ ମହିମା ଅନିଳ ସାଗର କଳିବାକୁ ଶକ୍ୟ ନାହିଁ,
ନରଦେହ ବହି ବ୍ରହ୍ମଦେହୀ ହେଲେ ଆଦି ଅନ୍ତ ନ ମିଳଇ ।
ଅଲେଖ ମହିମା ନାମକୁ ଭଜିଲେ ଧର କର୍ମଯୋଗ ଦଣ୍ଡ,
ଗୃହରେ ଯେମନ୍ତେ ଶୋଇବ ନିଶାରେ ବାହାରେ କରିବ ମୁଣ୍ଡ ।
କଞ୍ଚା ଭଗତି ନକର ଗୁରୁପାଦେ ସଚ୍ଚା ହୁଅ ମନ ମଧ୍ୟେ,
ସକଳ ସ୍ୱଭାବ କର୍ମକୁ ତେଜିଣ ଧ୍ୟାନ କର ନିରବେଦେ ।
ଅଶ୍ରୁତି ଅମୂର୍ତ୍ତି ଅଟଇ ସେ ବ୍ରହ୍ମ ପେଲି ପଶିଲେ ଝସାଇ,
ନେତ୍ରରେ ଚାହିଁବି ବୋଇଲେ ନ ଦିଶେ ଯାର ନାହିଁ ହାଇ ଛାଇ ।
ଏ କଳିଯୁଗରେ ଅନ୍ୟ ନାମ ନାହିଁ ଅଲେଖ ମହିମା ସାର,
ସକଳ ବିଷୟ ହୃଦରୁ ନିବାରି ବେଳଥାଉଁ ଆଶ୍ରେ କର ।
ମହାଶକ୍ତି ବ୍ରହ୍ମ ଅଟେ ସେ ପୁରୁଷ ନ ପାରିଲେ ଯିବ ଛାଡ଼ି,
ହୃଦୟ ପଦ୍ମେ ଅଳପ ବିଚାରିଲେ ପାପରେ ମରିବ ବୁଡ଼ି ।
ଜ୍ଞାନୀଜନମାନେ ମନେ ହେତୁ କର ବ୍ରହ୍ମର ଏକ ପାଦକୁ,
ଗମି ତ ଗମି ତ ଘୁମି ଯାଉଛନ୍ତି ଏ ସଂସାରେ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ।
ଏ ଧର୍ମରେ ତୁମ୍ଭେ ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ ଅଛି ଆସ ସମସ୍ତେ ଭଜିବା,
ଗୁରୁପାଦ ଧ୍ୟାୟି କହେ ଭୀମ ଭୋଇ ଭବାର୍ଣ୍ଣବୁ ତରିଯିବା ।