94 . ଚଉରାନବେ ବୋଲି
ଚଉରାନବେ ବୋଲି
ସ୍ତିରୀମାନେ ଯେବେ ମହିମାକୁ ଭଜି ପତିଙ୍କି କହିବ ସତ୍ୟ,
ସତୀ ସାଧବୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ହୋଇବ ମୁକ୍ତି ହେବ ପରାପତ ।
ପତି ଛାମୁରେ ଅନ୍ତର ନ ରଖିବ ଆପଣା ବିଷୟ ଯେତେ,
ସ୍ତିରୀ ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣଧନ ଅଟଇ ସେ ଠାକୁର ପରା ସାକ୍ଷାତେ ।
ପତିସେବା କଲେ ସତୀପଣ ପାଇ ଗତିକି ଲଭଇ ସେହି,
ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣ ଜାନୁ ଯଉବନ ଦେଇ ପତିକି ଭୋଗ୍ୟ କରାଇ ।
ମହିମାକୁ ଭଜି ଅସତୀ ନୋହିବ ପରକୁ ନ ଦେବ ଦେହ,
ପତି ଛାଡ଼ି ଆନ ପୁରୁଷ ଲୋଡ଼ିଲେ ଏକଥା ବଡ଼ ଅନ୍ୟାୟ ।
ସଭାର ଉପରେ ସଭା ନ ମଣନ୍ତି ଗଭା ପରେ ଗଭା ନାହିଁ,
ଏକା ଦଳାରେ ବେନି ଖଣ୍ଡା ପଶେକ କେ କେ ଦେଖିଅଛି କାହିଁ ।
ଯେଉଁ ଯୁବତୀର ବେନି ପତି ହୁଏ ଚାହିଁ ନ ଯୋଗାଏ ମୁଖ,
ସେ ସ୍ତିରୀ ହସ୍ତେ ଯେବେ ଜଳ ଭକ୍ଷିବ ଘୋଟେ ଚନ୍ଦ୍ର ରାହୁ ଦୁଃଖ ।
ସତୀ ନୁହେ ସେହୁ ବେଳହୁଁ ବିଟପୀ କୁଟୁମ୍ବରେ ନାହିଁ ସୁଖ,
ନାଗ ବିଷ ଦେବା ଦୁରନ୍ତ ନୁହଇ ମରନ୍ତି କୁଟୁମ୍ବଯାକ ।
ତାହାର ହସ୍ତେ ଅନ୍ନପାଣି ଭକ୍ଷିଲେ ଗୃହଧର୍ମ ହୁଏ ନାଶ,
ସତେ ପୁରୁଷ ଅହିନର୍କେ ପଡ଼ନ୍ତି ବଂଶକୁ ଲାଗେ କେଳେଶ ।
ଧନ ରତ୍ନ ଅନ୍ନ ବସନ ନ ମିଳେ ଜ୍ଞାନହୀନ ହୋନ୍ତି ସର୍ବେ,
ସେ ସ୍ତିରୀ କପାଳେ ଲେଖା ହୋଇଥାଇ ଏହି ଦଶାମାନ ପୂର୍ବେ ।
ତାହା ନ ଜାଣନ୍ତି ଜନ ପ୍ରାଣୀମାନେ ଗୃହ କରିବାରେ ସ୍ନେହ,
ଆଗ ପଛକୁ ବିଚାର ନ କରନ୍ତି କର୍ମକାଣ୍ଡର ବିଷୟ ।
କୁଳ ବୁଡ଼ି ଯାଇ ବିଦ୍ୟାହୀନ ହୋଇ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଯାଇ ନଷ୍ଟ,
ସତେ ପୁରୁଷା ସୁଫଳ କର୍ମମାନ ତାହା ଯୋଗୁ ହୁଏ ଭ୍ରଷ୍ଟ ।
ଏମନ୍ତ ସ୍ତିରୀକି ଗୃହେ ନ ରଖିବ ବେଗେ ଦେବ ବିଦା କରି,
ଆପଣା ଅଦୃଷ୍ଟ ସୁକୃତ ସୁମରି ରହିବ କର୍ମ ଆଦରି ।
ଶୁଣ ସୁଜ୍ଞଜନେ ବିଟପୀ ସ୍ତିରୀରେ ମିଳଇ ଏମନ୍ତ ଫଳ,
ତାର ଗର୍ଭରୁ ଯେତେ ପୁତ୍ର ଦୋହିତା ବଂଶକୁ ନୁହେ କୁଶଳ ।
ଏକ ବୀଜର ସନ୍ତାନ ନୁହନ୍ତି ସେ ଅନେକ ବୀଜରୁ ମିଶା,
ସେ ପୁତ୍ର ଦୋହିତା ପିତାକୁ ନ ମାନି କହନ୍ତି କଠୋର ଭାଷା ।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାର ସଂସାର ଆଚାର ସୁଜ୍ଞାନୀ ପଣ୍ଡିତେ ବୁଝ,
ସ୍ତିରୀ ହୋଇ ଯେତେ ଅବିଶ୍ୱାସୀ ଜାତି ମନେ ହେତୁକରି ହେଜ ।
ଏ କଳିଯୁଗରେ ଗୃହ କରିବାର ଲେଖୁନାହିଁ ଚାରି ବେଦ,
କଳିଯୁଗ ସ୍ତିରୀମାନଙ୍କୁ ଛୁଇଁଲେ ଆୟୁ ଥାଉ ଥାଉ ବଧ ।
ସ୍ତିରୀ ନୁହନ୍ତି ସେ ଦେବୀଗଣ ସବୁ କାଳମାୟାରେ ପ୍ରକାଶ,
ମାୟାବଳରେ ଭାରିଯା ରୂପ ହୋଇ ପ୍ରାଣକୁ କରନ୍ତି ନାଶ ।
ସ୍ତିରୀ ଯେ ଅଟଇ ପତିର ହିତରେ ଦିବାନିଶି ଚାହିଁଥାଇ,
ପତିକୋଳେ ଘେନି ଭୋଗ ବିଳସଇ ଚଉବର୍ଗ ଫଳ ପାଇ ।
ଯେ ଜନ ଜାଣିବ ଏ କଳିଯୁଗରେ କେବେ ନ କରିବ ଗୃହ,
ସେହି ସେ ଜିଣିବ ଏ କଳିଯୁଗକୁ ଅଟଇ ଶକତା ପୁଅ ।
ଜ୍ଞାନୀଜନମାନେ ଚେତ ଏତେବେଳେ ଚକ୍ଷୁ ଥାଉ ନୁହ ଅନ୍ଧା,
କହେ ଭୀମ ଭୋଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁଙ୍କୁ ଧ୍ୟାୟି ନାମ ବ୍ରହ୍ମ କର ଫନ୍ଦା ।