ତାଙ୍କୁ ଅପୂର୍ବ କେଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟ ଅବା ।
ଏକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା ଶୁଣ ସଖି ।
ଭାଳି ମରିବା ସିନା ହୋଇ ଦୁଃଖୀ ।
ସେ ଗୋ ପୁରୁଷ ଜାତି ଭୃଙ୍ଗମତି ।
ପୁଷ୍ପ ଚୁମ୍ବିବାଯାଏ ଭଣ୍ଡୁ ଥାନ୍ତି ।
ପୁଷ୍ପ ଚୁମ୍ବିଲେ ନ ଦ୍ୟନ୍ତି ଉତ୍ତର ।
କୃଷ୍ଣ ସେହିରୂପେ ହେଲେ ଅନ୍ତର ।
ବିଟପୁରୁଷମାନେ ସେହିମତି ।
କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇବାଯାଏ ଭଣ୍ଡୁଥାନ୍ତି ।
ଏକ ଗୋପୀ କଥା ଶୁଣି ଆରେକ ।
ଆଗସରି କହିଲା କଥା ଏକ ।
ସେ ଗୋ ସପତଣୀ କଥା ନ ପାଡ଼ ।
ନିଶ୍ଚେ ମରିବା ଯେବେ ଅନ୍ନ ଛାଡ଼ ।
ଚାରିଆଡ଼େ ଶୁଭୁ ଅପକୀରତି ।
କୃଷ୍ଣ ଆଶେ ମଲେ ଗୋପ ଯୁବତୀ ।
ସ୍ତିରୀହତ୍ୟା ପାତକ କୃଷ୍ଣ ପାଉ ।
ତାର ପୁଣ୍ୟ ଯେତେକ କ୍ଷୟ ଯାଉ ।
ଏତେ ବୋଲି ଗୋପୀ ତୁନି ହୋଇଲା ।
ଏକ ଗୋପୀଏ ଥାଇଣ ବୋଇଲା ।
ମୁଁ ଗୋ କଥାଏ କହିବି ପରାଣ ।
ତୁମ୍ଭେ କୃଷ୍ଣର କଥା ଗୋ ନ ଜାଣ ।
କ୍ଷୀର ଦେବାକୁ ପୂତନା ଅଇଲା ।
ବାଳ କୁମରକୁ କୋଳେ ଧଇଲା ।
ଶ୍ରଦ୍ଧା କରି ଦେଉଛି କ୍ଷୀରପାନ ।
ଦୁଧ ସଙ୍ଗତେ ଶୋଷିଲେ ପରାଣ ।
ତାକୁ ସ୍ତିରୀହତ୍ୟାହିଁ ନ ଲାଗିଲା ।
ଆଉ ସମସ୍ତେ ବୋଲେ ଭଲ କଲା ।
ପୁଣି କଚାଡ଼ିଲେ ଷଣ୍ଡ ଗୋଟାଏ ।
ଗୋରୁ ବଧ ଲାଗିଲା କେଉଁଠାଏ ।
